Γράφει η Μαρία Συλλαϊδή
(Συγγραφέας)
Όχι,δεν εννοώ να ακολουθήσουμε τα χνάρια του Πίτερ Παν φυσικά και να πάμε στη Χώρα του Ποτέ για να ζήσουμε με νεράιδες,πειρατές και ένα σωρό περιπέτειες. Αν και είναι ένα απο τα ωραιότερα παραμύθια του J.M.Barrie που έχω ξεχωρίσει, ωστόσο ο σημερινός σκοπός μου διαφέρει. Αυτή τη φορά,σκέφτηκα να ξεκινήσω διαφορετικά. Σαν μια αντίστροφη διαδικασία που θα σε βοηθήσει,ίσως, να θυμηθείς εαν έχεις συνδέσει όλα τα κομμάτια της ιστορίας σου ή εαν έχεις κατα λάθος ξεχάσει. Είσαστε έτοιμοι; Ξεκινάμε!
Σκεφτείτε,λοιπόν, ότι ένα πρωινό ξαφνικά ανακαλύπτεται μέσα σε κάποιο συρτάρι της βιβλιοθήκης σας ένα γράμμα. Το είχατε γράψει παλιά,τότε που ήσασταν ακόμα παιδί και πάει κάπως έτσι:
« Αγαπητέ μου εαυτέ,αυτή τη στιγμή που διαβάζεις αυτο το γράμμα,έχεις κιόλας αναρωτηθεί εαν κράτησες την υπόσχεση που μου έδωσες κάποτε. Θυμάσαι; Να παραμείνεις για πάντα παιδί!»
Πράγματι,μερικές φορές τυχαίνει να ξεχνάμε όλες εκείνες τις υποσχέσεις που είχαμε δώσει στο παιδί που ήμασταν κάποτε. Συμβαίνει καθώς μεγαλώνουμε να αλλάζουμε και να συμβαδίζουμε με τη πραγματική ζωή που μπορεί να είναι δύσκολη και σκληρή. Και ίσως να σταματήσαμε να φτιάχνουμε χρωματιστά αεροπλανάκια, κάστρα στην άμμο και ομαδικά παιχνίδια στις αλάνες του χωριού μας. Ίσως να έχουμε πάψει να πιστεύουμε ότι ο μπαμπούλας κρύβεται κάτω απο το κρεβάτι μας και ότι μετά τις δώδεκα το βράδυ δε πρέπει να κυκλοφορούμε έξω γιατί υπάρχουν φαντάσματα και ίσως έχουμε σταματήσει να αναζητάμε τις περιπέτειες των μύθων που ακούγαμε απο τους συγχωριανούς μας. Δεν έχουμε ξεχάσει,όμως, το πιο σημαντικό. Δεν ξεχάσαμε μετά απο κάθε ήττα να τα παρατάμε.
Το θυμάσαι αυτό που σου λεω,σωστά; Πολλές φορές τα παιδικά μας χρόνια «συγκρούονται » αρμονικά με την ενήλικη ζωή και δε μας αφήνει να ξεχάσουμε όλες εκείνες τις στιγμες που μάτωσαν τα γόνατά μας επειδή δεν ξέραμε να κάνουμε ποδήλατο. Τις κρυψώνες μας στο κυνηγητό που δεν ήταν καλές και μας έβρισκαν πρώτους και όλες εκείνης τις φορές που παίξαμε αγαλματάκια και χάσαμε επειδή κουνηθηκαμε.
Μπορεί εκείνη η εποχή αυτή τη στιγμή να σου μοιάζει πολύ μακρινή,αλλά οι αναμνήσεις που φευγαλέα έστησαν χορό μέσα στο μυαλό σου και σε έκαναν να χαμογελάσεις είναι η απάντηση που ψάχνεις στο ερώτημα που σου έβαλα.
Πάντα θα παραμένεις παιδί όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ποτέ δεν θα σταματήσεις να είσαι εκείνο το παιδί που σε έσωζε στις δύσκολες στιγμές. Το καταλαβαίνεις γιατί ακόμα και τώρα σαν ενήλικας σκέφτεσαι και αισθάνεσαι με ένα μαγικό τρόπος που έχει άμεση σχέση με τον τρόπο που μιλούσες όταν ήσουν παιδί. Οι παιδικές σου εμπειρίες είναι ο οδηγός για να επιβιώσεις σε ένα σκληρό κόσμο. Απο αυτές τις αναμνήσεις πιάνεσαι και με οδηγό τη σωτήρια σανίδα τα καταφέρνεις.
Κι αν αναρωτιέσαι που μπορείς να βρείς εκείνο το παιδί για να το ευχαριστήσεις δεν έχεις παρά να αγγίξεις την καρδιάς σου. Εκει έχεις φυλάξει το παιδί που ήσουν κάποτε. Φρόντισέ το για να σε βοηθάει να συνεχίζεις να ζεις όμορφα.
