Γράφει η Ηρώ Παλαιολόγου
(Συγγραφέας)
Χριστούγεννα! Σε κάποιους ανθρώπους φέρνουν χαρά, γιατί θα περάσουν τις μέρες αυτές με την οικογένεια και τα αγαπημένα τους πρόσωπα, μα σε κάποιους άλλους, νέους και ηλικιωμένους, κάνουν εντονότερη τη μοναξιά, η οποία αυτές τις μέρες μοιάζει θεριό με ανοιχτό, απειλητικό στόμα έτοιμο να τους κατασπαράξει. Γιατί; Διότι, ίσως, ζουν μονάχοι, ίσως, είναι ξεχασμένοι, ή οι γηραιότεροι παρατημένοι σε κάποιο γηροκομείο. Κάποιοι ζουν μονάχοι, έξω στο κρύο, με κρεβάτι ένα παγκάκι, ή ένα χαρτόκουτο.
Χριστουγεννιάτικες διακοπές σε χιονισμένες βουνοκορφές και στολισμός σπιτιού, αυλής και ατέρμονης επίδειξης. Αντιστρέψαμε το νόημα της γέννησης. Το δέντρο και η φάτνη, σήμερα, στολίζονται τόσο πολύ, σε σημείο…. Το φαγητό που δίναμε παλιά στους πεινασμένους και τους φτωχούς, δεν περισσεύει πια. Τα γλυκίσματα που φιλεύαμε τους γείτονες, τα παιδιά και τις ανήμπορες μάνες με ορφανά, γίνανε φωτογραφίες προς επίδειξη και κυνήγι των λάικ. Έρμαιο η χαρά και η αγάπη μπρος στα κινητά και στους υπολογιστές. Οι ευχές, για χρόνια πολλά, δεν λέγονται πια από κοντά. Δεν έχουν αγκαλιά και τσούγκρισμα ποτηριών. Κατάντησαν να αναρτώνται, ακόμα και από γονείς για τα παιδιά τους, στις κρύες, γυάλινες οθόνες, ενώ η πραγματικότητα υποφέρει και η ράχη της λυγίζει, σαν την λυγαριά.
Πόσοι από εμάς πήραν δυο κιλά κρέας και λίγα τρόφιμα και τα άφησαν σε μια πόρτα ανάγκης; Πόσοι πήραν έναν άστεγο να πάνε σε ένα εστιατόριο και να φάνε μαζί του; Πόσοι πήγαν σε ένα ορφανοτροφείο τρόφιμα και παιχνίδια; Πόσοι πήγαν σε ένα γηροκομείο τρόφιμα και γλυκά; Όταν βλέπουμε κάτι τέτοια στο διαδίκτυο, μας αρέσουν και πατάμε, τέλειο! Στην πράξη, όμως;
Έχουμε αντιστρέψει και το νόημα της αγάπης, με την ιδιοτελή επίδειξη. Έχουμε αντιστρέψει την βοήθεια στους πάσχοντες, με την προσωπική και μόνο καλοπέραση. Είμαστε καλοί χριστιανοί. Το τραπέζι μας είναι γεμάτο κι αν δεν είναι, πάντως κάτι υπάρχει. Το κάτι μπροστά στο τίποτα, είναι τα πάντα. Η λιγοστή παρέα είναι τεράστια μπροστά στην μοναξιά, στην λησμονιά. Κάνουμε μακριούς σταυρούς στις εκκλησιές και σκασίλα μας για τον πλησίον. Τι, δεν μας περισσεύει για τον πλησίον;
Όχι, καλοί μου χριστιανοί. Την βοήθεια δεν τη δίνουμε από το περίσσευμά μας, απ’ ότι είναι για πέταμα, αλλά από το έλλειμμά μας. Η αγάπη δεν είναι μόνο για τις εορτές, μήτε χαρίζεται προς λαϊκοθηρία, ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΩΣ. Μην μένουμε μόνο στις ευχές. Θεέ μου, πόσες πολλές τυπικές, ψεύτικες, ανούσιες ευχές…
Καλοί οι στολισμοί, αλλά ας στολίσουμε με ανθρωπιά και την ψυχή μας. Μην την πετάξουμε κι αυτή στον κάδο της εξέλιξης. Καλό το ανάστημα, αλλά καλύτερο είναι η καλή συμπεριφορά, η ανθρωπιά και ο σεβασμός! Ας σεβαστούμε όσους αντιπαθούμε, για να μην μαραθεί το άνθος του πολιτισμού. Ας σεβαστούμε ό,τι δεν συνάδει με την δική μας αισθητική και επιλογή. Αυτά είναι τα καλύτερα λαμπιόνια, για να στολίσουμε και να φωτίσουμε το καραβάκι της ψυχής μας˙ του σεβασμού και του πολιτισμού!
Ας κάνουμε την ανατροπή. Ας μοιράσουμε ό,τι μπορούμε. Όχι εκεί, που ξέρουμε ότι είναι επαιτεία-απάτη. Εκεί, που γνωρίζουμε ότι υπάρχει αλήθεια. Εκεί, πίσω από περήφανα, κλεισμένα πορτόφυλλα ανάγκης. Όχι, όχι, δεν θα ωφεληθούν μόνο οι βοηθημένοι. Οι βοηθούντες θα ωφεληθούν πιότερο. Θα μερέψει η αγριεμένη ψυχή και θα γαληνέψει η ανταριασμένη σκέψη μας. Ας γίνουμε εμείς η πραγματοποίηση της ευχής και ο Άη Βασίλης ενός ανήμπορου ανθρώπου, ενός παιδιού. Η αγάπη είναι πολύ δυνατή, όλα τα μπορεί!
Χρόνια πολλά, καλά Χριστούγεννα!!!
