Γράφει η Σοφία Δ. Αγραπίδη
Κάθε χρόνο με την είσοδο του Νοεμβρίου, αρχίζουν οι προετοιμασίες για τις γιορτές, όπως λέγεται το Δωδεκαήμερο που περιλαμβάνει τα Χριστούγεννα, του Αγίου Βασιλείου (Πρωτοχρονιά), τα Άγια Θεοφάνεια. Στο θρησκευτικό μέρος η προετοιμασία ξεκινάει με τη νηστεία στις 15 Νοεμβρίου.
Η σπουδαία αυτή εορταστική περίοδος είναι πασίγνωστη με βαρύτητα στο εμπορικό, στο απολύτως εγκόσμιο τμήμα της με αποτέλεσμα τα τελευταία χρόνια να ωχριά το αληθινό της νόημα και η πνευματική ανεκτίμητη αξία της.
Για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη «αν το Πάσχα είναι η λαμπροτάτη του χριστιανισμού εορτή», τα Χριστούγεννα βεβαίως είναι «η συγκινητικωτάτη».
Από που προέρχεται η εορτή των Χριστουγέννων για την οποία εκατομμύρια Χριστιανοί στη γη χαρακτηρίζονται από μια ιδιαίτερα γλυκιά προσμονή, το μαρτυρά η ίδια η λέξη.
Η Γέννηση του Χριστού που σήμανε την αναγέννηση της ανθρωπότητας, αποτελεί μια μυστηριακή πηγή απ΄την οποία αιώνες τώρα δεν σταματά να ρέει η Αγάπη,!
Επίσης αν παρατηρήσουμε με προσοχή τη φύση σε κάθε της έκφανση, τη διαδικασία της κυοφορίας και του τοκετού, της ανάπτυξης του ανθρώπου, τις δυνατότητες του καθενός μας, θα συνειδητοποιήσουμε ότι ο ενανθρωπήσας Θεός έφερε στη γη, την πίστη, τη χαρά, την ελπίδα, την ανιδιοτέλεια, τη δικαιοσύνη. Αν τα εκτιμούμε ή αν τα αξιοποιούμε οι άνθρωποι είναι ένα μεγάλο θέμα.
Δυστυχώς, ο τρόπος με τον οποίο έχουν αποφασίσει πολλοί από εμάς να εορτάζουν τα Χριστούγεννα δείχνει ότι απαξιούν πλήρως όλο το νόημα της λέξης!
Αλλιώς πως να εξηγήσει κανείς το γεγονός του ότι σκεφτόμαστε μόνο τα λαμπιόνια, μόνο τα γεμάτα τραπέζια (που οδηγούν αρκετούς στο νοσοκομείο..), μόνο τα πακέτα με τα δώρα, τις ξέφρενες διασκεδάσεις;Πως να αιτιολογηθεί το γεγονός του φαντασμαγορικού δέντρου δίχως φάτνη, μόνο με ξωτικά λουλούδια, με τάρανδους και με χρυσές κορδέλες;
Aλήθεια, ευχόμαστε “να γίνει η καρδιά μας , φάτνη” και τη φάτνη την έχουμε αφήσει στο παρελθόν. Στον παρορμητισμό του “φαίνεσθαι”, στις αλαζονικές εκλάμψεις του “να είμαστε εμείς που θα πρωτοτυπήσουμε πρώτοι” ξεχνάμε ότι τα παιδιά μας τις πράξεις μας βλέπουν κι ως εκ τούτου ευθυνόμαστε όταν τους μεταλαμπαδεύουμε λανθασμένες εορταστικές μεθόδους ή όταν τους προσφέρουμε ως δώρο την πορεία του υλισμού που είναι γεμάτη άγχος, μια από τις πλέον στρεσογόνες μηχανές.
Η περίοδος αυτή έχει νόημα με θετικά αποτελέσματα για την ψυχή μας και στη συνέχεια για τη ζωή μας αν χαρακτηρίζεται από μακροθυμία,συγχώρεση,σεβασμό, ανιδιοτέλεια.Η Αγάπη του Χριστού, η αληθινή αγάπη , θεωρείται δεδομένη για μια επίγεια πορεία εναρμονισμένη με τις παραπάνω αξίες.
Η φάτνη συμβολίζει την ομορφιά της απλότητας και την αρχοντιά του αληθινού και του ανιδιοτελούς. Συμβολίζει ότι αυτό που διαρκεί δεν είναι αυτό που λάμπει έτσι ξαφνικά, το ψεύτικο που χάνεται όπως η λάμψη της αστραπής.
Ο Ουμπέρτο Έκο στο λογοτεχνικό του έργο ” ΧΡΟΝΙΚΑ ΜΙΑΣ ΡΕΥΣΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ” στη σελίδα 291 – 293 στο κεφάλαιο “Ο τάρανδος και η καμήλα” αναφέρει για τον χώρο των σχολείων, σχετικά με τη φάτνη:
“Από την άλλη, βγήκε το συμπέρασμα ότι η απομάκρυνση από τη φάτνη οφείλεται σε μια υπερβολή του politically correct” και παρατίθεται το παράδειγμα πολλών σχολείων που δεν την βάζουν πια, για να μη θίξουν τις ευαισθησίες των παιδιών διαφορετικού θρησκεύματος.Όσον αφορά τα σχολεία,ακόμα κι αν το φαινόμενο ήταν περιορισμένο, θα ήταν κακό σημάδι,διότι το σχολείο δεν πρέπει να παραμερίζει τις παραδόσεις, αλλά να τις σέβεται όλες.Αν θέλει να συμβιώσουν ειρηνικά παιδιά διαφορετικών εθνοτήτων,πρέπει να επιτρέψει στο καθένα τους να κατανοήσει τις παραδόσεις των άλλων.Επομένως τα Χριστούγεννα πρέπει να υπάρχει φάτνη και στις σημαντικές επετείους άλλων θρησκειών ή εθνικών ομάδων, να επιδεικνύονται τα δικά τους σύμβολα και τελετουργικά αντικείμενα..”
Στη συνέχεια αναφέρεται στη χαρά που ένιωθε σαν παιδί όταν στην αρχή κάθε Δεκέμβρη βοηθούσε τον πατέρα του (ηπίως θεϊστή και μετρίως αντικληρικό) στην κατασκευή της φάτνης, την οποία χαρακτηρίζει ως το πιο ανθρώπινο και το λιγότερο υπερβατικό πράγμα που θα μπορούσαμε να επινοήσουμε για να υπενθυμίσουμε τη γέννηση του Χριστού. Ακόμη δίνει μια άλλη διάσταση που μπορεί να έχει η ύπαρξη της φάτνης, στον χαρακτήρα των παιδιών. Αναφέρει, ότι βλέποντας τη ζωή στη φάτνη και το μεγαλείο που προέκυψε απ’ αυτήν, τα παιδιά θα μάθουν να εκτιμούν την απλότητα και τη φύση!
Εύχομαι σε όλους Χριστούγεννα με τον Χριστό στο σπίτι, στην καρδιά, στις σκέψεις και στις πράξεις μας!
Ευφρόσυνες γιορτές με φάτνη στο δέντρο μας!Με μια φάτνη που θα παραμείνει όλο τον χρόνο στη ζωή μας για να φωλιάσει ο κάθε πονεμένος συνάνθρωπος!
Με Αγάπη και σεβασμό προς όλους
Σοφία Δ. Αγραπίδη
