Γράφει ο Ἐπίσκοπος Ὠλένης
Α Θ Α Ν Α Σ Ι Ο Σ
Σήμερα ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶστες, ἑορτάζει τήν Ἱερά μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Κλήμε-ντος, Ἐπισκόπου Ρώμης. Γιά τό βίο τοῦ Ἁγίου Κλήμεντος ὑπάρ-χουν λίγες πληροφορίες. Τό ποῦ καί πότε γεννήθηκε δέν εἶναι γνωστό. Πολλοί μελετητές εἰκάζουν, λόγῳ τῆς επιμελοῦς χρή-σεως χωρίων τῆς Π. Διαθήκης στά κείμενά του πώς ἦταν Ἰου-δαϊκῆς καταγωγῆς, ἄν καί δέν μπορεῖ νά ἐπιβεβαιωθῆ τοῦτο. Τό ὅτι σχετίστηκε μέ τούς Ἀποστόλους προκύπτει ἀπό τά γραφόμενά του στήν “Πρός Κορινθίους” ἐπιστολή του. Ὁ Ἅγιος Εἰρηναῖος Λουγδούνου (Λυών Γαλλίας) τόν κατατάσσει μεταξύ τῶν Ἀποστόλων καί αὐτόπτη μάρτυρα τοῦ κηρύγματός των καί ὅτι ὑπῆρξε τρίτος Ἐπίσκοπος Ρώμης.
Θεωρεῖται Ἀποστολικός Πατέρας, διότι μαθήτευσε δίπλα σέ Ἀποστόλους καί χειροτονήθηκε ἀπό αὐτούς. Ὑπῆρξε ἐκκλη-σιαστικός ἡγέτης κύρους, ἐνῶ ἡ γραμματεία του εἶναι ἰσαπο-στολικῆς ἀξίας.
Ὁ Ἅγιος Κλήμης Ρώμης ὑπῆρξε ἀδιαμφισβήτητα ἡ πλέον σημαντική φυσιογνωμία στήν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης κατά τήν μεταποστολική περίοδο. Διετέλεσε Ἐπίσκοπος μεταξύ τῶν ἐτῶν 92 καί 101. Ἡ μαρτυρία μάλιστα κρίνεται ἀξιόπιστη ἀφοῦ μαρτυρεῖται καί ἀπό τόν Ἑρμᾶ. Σύμφωνα μέ πηγές τοῦ 4ου αἰῶνα, ὁ Ἅγιος Κλήμης ἐξορίσθηκε, κατά τήν περίοδο τῶν διωγμῶν στή Χερσῶνα, ὅπου μαρτυρικῶς ἐτελείωσε τήν ζωή του, ἀφοῦ ρίφθηκε στή θάλασσα μέ κρεμασμένη ἄγκυρα στόν τράχηλό του.
Ὁ Ἅγιος Κλήμης τονίζει πώς οἱ ἐκκλησιαστικοί θεσμοί δέν ἀντλοῦν τήν δύναμή τους ἀπό τό λαό, ἀλλά ἀπό τό Θεό. Πηγή τῆς ἀληθείας εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός ὁ ὁποῖος διαμέσου τοῦ Ἰησοῦ καί τὼν Ἀποστόλων κατέστησε τούς κληρικούς στήν Ἐκκλησία του. Ἔτσι προτάσσει τόν θεῖο χαρακτῆρα τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀξιωμάτων, ἀλλά καί τήν ἀποστολική διαδοχή. Ὁ Ἅγιος Κλήμης τονίζει τήν φυσική τάξη καί ἁρμονία πού ὑπάρχει στήν πλάση, μία ἁρμονία πού ὅλα γίνονται μέ μέτρο ἀπό τό Δημιουργό, ἐνῶ ταὐτόχρονα τήν ἀντιπαραβάλει πρός τήν κοινωνία τῶν ανθρώπων, ἡ ὁποία θά πρέπει νά διέπεται ἀπό τίς ἴδιες ἀρχές. Ὁ Ἅγιος Κλήμης μέσῳ τῆς ἐπιστολῆς του κρίνει πώς ἀρχή καί ρίζα τοῦ κακοῦ στόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ ζήλεια, ἀφοῦ λόγῳ τῆς ζήλειας καί τοῦ ἐπακόλουθου φθόνου διαπρά-χθησαν ὅλα τά ἐγκλήματα τῆς ἱστορίας. Γι’αὐτό θέτει ὡς φάρμακο τῆς θεραπείας τῶν ψυχῶν τήν ἀγάπη.
Τονίζει ἀκόμη ὁ Ἅγιος Κλήμης τήν ἀνάγκη τῆς μετανοίας, ἔτσι ὥστε μέσῳ τῆς πίστεως νά ἐπέλθει ἡ “ἀθάνατη γνῶσις”, πού εἶναι καρπός τῆς πίστης. Τό σωτηριῶδες μήνυμα γιά τόν ἄνθρωπο προκύπτει ὡς ἑνότητα στή ροή τῆς ἱστορίας ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Ἀδάμ, μέσα στήν ὁποία ὁ ἱστορικός χῶρος δράσης τοῦ ἄσαρκου Λόγου δέν εἶναι μόνο ὁ Ἰσραήλ ἀλλά καί οἱ ἐθνικοί. Ὁ Χριστός περιγράφεται μέ χριστολογική ὁρολογία παρόμοια μέ τό πνεῦμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στήν “Πρός Ἑβραίους Ἐπιστολή”, ἐνῶ ἰδιαίτερο βάρος ἀποδίδει στό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ.
Τό ἔργο τοῦ Ἁγίου Κλήμεντος καί ἡ διδασκαλία του σώ-ζεται εἰς τήν “Πρός Κορινθίους” ἐπιστολή του. Στό ἐπίκεν-τρο αὐτοῦ τοῦ συγγράμματος βρίσκεται ἡ ἀντίληψη περί ἀπο-στολικῆς διαδοχῆς, καθώς ὁ Ἅγιος Κλήμης ἀναλαμβάνει νά ξεκαθαρίσει πώς ἡ ἰδιότητα τῶν κληρικῶν πηγάζει ἀπό τό Θεό καί ὄχι ἀπό τήν ἀνθρώπινη θέληση, διότι ἄλλωστε αὐτούς τούς κληρικούς τούς κατέστησαν ἄξιους οἱ ἴδιοι οἱ χαρισματοῦχοι φορεῖς τῆς ἱερωσύνης. Ὁ ἴδιος ἔτσι προτάσσει ὑπακοή, ταπει-νοφροσύνη, ὑποταγή, δικαιοσύνη καί ἁγνότητα, διότι ὁ σκοπός τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ εἰρήνη καί ἡ ὁμόνοια.
Μέ αὐτές τίς ἀρετές οἱ Ἅγιοι τῆς πίστεώς μας κέρδισαν τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Τό ἴδιο πρέπει καί ἐμεῖς. Ἀκολουθοῦντες τό δικό τους παράδειγμα θά καταστοῦμε μέλη καί κάτοικοι τοῦ Παραδείσου.
ΑΜΗΝ.
