Γράφει ο Ἐπίσκοπος Ὠλένης
Α Θ Α Ν Α Σ Ι Ο Σ
Σήμερα ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησἰα, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶστες, ἑορ-τάζει τήν ἱερά μνήμη τοῦ Ἁγἰου Γρηγορίου, Ἐπισκόπου Νεοκαισα-ρείας, ὁ ὁποῖος γεννήθηκε τό 213 μ.Χ.. Οἱ γονεῖς του ἦσαν Ἕλληνες εἰδωλολάτρες καί εἶχαν μεγάλη κοινωνική θέση στή Νεοκαισάρεια τοῦ Πόντου.
Ἀπό νέος ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἐπιδόθηκε στά γράμματα. Ἀπ’ ὅλους τούς νέους τῆς ἐποχῆς του διακρινόταν γιά τή φιλομάθεια, τήν σωφροσύνη καί τήν φλογερή του ἐπιθυμία νά γίνει ἕνας ξακουστός σοφός καί ἐπιστήμων. Μετά τόν θάνατον τοῦ πατέρα του, γιά πρώτη φορά αἰσθάνθηκε μία βαθειά ἕλξη καί συμπάθεια πρός τή Χριστιανική θρησκεία.
Μετά τή στοιχειώδη ἐκπαίδευσή του, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος μαζί μέ τόν ἀδελφό του Ἀθηνόδωρο, πῆγαν στή Βηρυτό γιά νά σπουδάσουν νομικά. Ἀλλά τό ἔτος ἐκεῖνο στήν Καισάρεια εἶχε ἀνοίξει τήν περίφημη Σχολή του ὁ Ὠριγένης. Τά παιδιά τόν παρακολούθησαν καί ὁ διάσημος διδάσκαλος μέ τήν ἀπέραντη πολυμάθεια, τήν κριτική δεινότητα, τήν ἠθική δύναμη, τήν γοητεία τῆς διδασκαλίας καί τήν ἐνάρετη ζωή του, τούς σαγήνευσε καί τούς δέσμευσε πλησίον του. Τόσον πολύ συγκινήθηκαν ἀπό αὐτόν, ὥστε ἐγκατέ-λειψαν τήν Νομική καί ἐνεγράφησαν ὡς ἀκροαταί καί διά τήν φιλο-σοφία καί θεολογία. Ἀσπάσθηκαν τόν Χριστιανισμό καί παρέμειναν ὡς μαθητές τοῦ Ὠριγένους ἐπί πέντε ἔτη, ἀπό τό 233 ὡς τό 238 μ.Χ.
Ἡ Νεοκαισάρεια ὑπήγετο τότε ἐκκλησιαστικῶς στήν δικαιοδοσία τοῦ Ἐπισκόπου Ἀμασείας Φαίδιμου. Ἡ εὐλογημένη αὐτή φυσιο-γνωμία διέκρινε τίς ἱκανότητες τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου καί διέβλεπε στό πρόσωπό του ἕναν ἱκανότατο καλλιεργητή τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι ὁ μακάριος Φαίδιμος τόν ἔκανε Ἐπίσκοπο Νεοκαι-σαρείας ἡ ὁποία εἶχε μόνο 17 χριστιανούς. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος δέν τό θεώρησε ὑποτιμητικό. Βασιζόταν πολύ στή δύναμη τῆς Θείας Χάριτος καί πάντα εἶχε στό μυαλό του τά ἐνθαρρυντικά λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Β’ Τιμόθ., β’ 1).
Πράγματι, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἔκανε κατα-πληκτικό ἀγῶνα καί ἐκχριστιάνισε σχεδόν ὅλη τήν πόλη. Οἱ νέοι γίνονταν ἠθικοί καί σώφρονες, οἱ δοῦλοι ὑπετάσσοντο πρόθυμα στούς Κυρίους τους. Οἱ Κύριοι φέρονταν μέ καλωσύνη στούς δούλους, οἱ ὁποῖοι σταματοῦσαν κλεψιές, ἀδικίες καί γενικά ὁ καθένας τους συμμορφωνόταν. Ἔκτισαν τότε οἱ νεοφώτιστοι μία μεγάλη καί ὡραία Ἐκκλησία. Εἰς τόν μεγάλον καί φοβερόν σεισμόν πού ἔγινε, ἐνῶ ἔπεσαν ὅλα τά μέγαρα, τά σπίτια καί οἱ εἰδωλολατρικοί ναοί, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὅμως ἔμεινε ἀκλόνητος καί ἀβλαβής. Αὐτό τούς στερέωσε πιό πολύ στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ τούς Νεοκαισαρεῖς.
Τό Εὐαγγέλιο, μέ τίς ὑπεράνθρωπες προσπάθειες τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου καί τήν ἀσταμάτητη ἐργασία του κηρύχθηκε σέ ὅλη τήν ἐπαρχία του καί ὅλοι σχεδόν ἐπέστρεψαν στή πίστη τοῦ Χριστοῦ. Οἱ πρώην εἰδωλολάτρες γκρέμιζαν τούς βωμούς τῶν εἰδώλων καί ἔκτιζαν παντοῦ Ἐκκλησίες τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἔζησε βίον ἄμεμπτον καί ἅγιον καί κυβέρνησε θεαρέστως τήν Ἐκκλησίαν.Ἀλλά ἦλθε ὁ καιρός νά ὑπάγει εἰς τόν ποθούμενο Χριστό καί νά ἀναπαυθῆ ἐκ τῶν πολλῶν κόπων καί μόχθων του. Προεῖδε μάλιστα καί τόν θάνατόν του.
Εὐχαρίστησε τόν Θεό, διότι τόν δυνάμωσε καί πίστεψαν πολλοί καί τώρα πού φεύγει γιά τούς οὐρανούς ἔμειναν στήν πλάνη μόνον δέκα ἑπτά, ὅσοι ἦσαν οἱ Χριστιανοί πού βρῆκε ὅταν πρωτοπῆγε.
Προσευχήθηκε πολύ στό Θεό, γιά νά ἀξιώσει τούς πιστούς νά τελειώσουν καί αὐτοί τόν βίο τους ἐνάρετα. Ἐκοιμήθη τήν 17ην Νοεμβρίου, τό 270.
Αὐτή εἶναι ἡ δύναμις τῆς πίστεως καί ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ πού ἁγιάζει καί μεταμορφώνει τόν ἄνθρωπον. Αὐτήν τήν χάριν ἄς ἐκζητοῦμε καί ἐμεῖς διά τῆς προσευχῆς, γιά νά καταστοῦμε ἄξια δοχεῖα τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί μέτοχοι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
ΑΜΗΝ.
