Άρθρο του Γιάννη Κορίζη
(Φοιτητής ΗΜΜΥ και Μέλος Πανελλαδικού Γραφείου Σπουδάζουσας Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ) με αφορμή την συμπλήρωση 50 ετών από την εξέγερση του Πολυτεχνείου)
Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973 ήταν η κορυφαία αντιδικτατορική εκδήλωση και ουσιαστικά προανήγγειλε την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών, η οποία από τις 21 Απριλίου 1967 είχε επιβάλλει καθεστώς στυγνής δικτατορίας στη χώρα.
Στις 14 Φεβρουαρίου 1973, ξεσηκώθηκαν οι φοιτητές της Αθήνας και συγκεντρώθηκαν στο Πολυτεχνείο. Ζητούσαν την κατάργηση του Ν.1347, ο οποίος προέβλεπε την υποχρεωτική στράτευση όσων ανέπτυσσαν συνδικαλιστική δράση κατά τη διάρκεια των σπουδών τους. Η αστυνομία, παραβιάζοντας το πανεπιστημιακό άσυλο, εισήλθε στο χώρο του ιδρύματος, συνέλαβε 11 φοιτητές και τους παρέπεμψε σε δίκη με την κατηγορία της «περιύβρισης αρχής». Οι 8 καταδικάστηκαν σε διάφορες ποινές, ενώ περίπου 100 άλλοι αναγκάστηκαν να διακόψουν τις σπουδές τους και να ντυθούν στο χακί.
Η χρονική απόσταση από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973 δεν είναι τόσο μακρινή. Απέχει όμως έτη φωτός από την άποψη των διαφορών στην κοινωνία, ακόμη και στην καθημερινότητά της όπως ισχυρίζονται μερικοί; Για τους περισσότερους σήμερα είναι πρακτικά αδύνατον να φανταστούν τον ασφαλίτη να ανάβει τσιγάρο πίσω από μια εφημερίδα στη γωνία και τον χαφιέ να παριστάνει τον φίλο που νομίζαμε για «κολλητό». Το μακρινό 1973 οι φοιτητές αποτέλεσαν την σπίθα που έμελλε να οδηγήσει την Χούντα στην κατάρρευση. Οι διεκδικήσεις για κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, δημόσια-δημοκρατική παιδεία και στήριξη των μη προνομιούχων αποτελούν σταθερές για τα κινήματα της Νεολαίας από εκείνο τον Νοέμβρη ως την νεολαιίστικη άνοιξη του 2006-7 και τους σημερινούς αγώνες κόντρα στην αναθεώρηση του Άρθρου 16. Η Ιστορία δεν είναι το νεκρό παρελθόν. Είναι η ζωντανή συζήτηση που κάνουμε για αυτή. Η μνήμη γίνεται απόφαση να αντιπαλέψουμε και σήμερα, με όλες μας τις δυνάμεις, τον φασισμό, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία
