*Σε Σκηνοθεσία Ειρήνης Λαμπρινοπούλου – Δόξα
Γράφει η Μελίνα Πατακάκη
Αγαπημένη μας Ειρήνη,
Παράσταση Λυγερής Καρκαβίτσα, Πειραματική Σκηνή Εθνικού Θεάτρου, Παρασκευή 25-10-2024
Διδαχθήκαμε Καρκαβίτσα στο Αναγνωστικό του Γυμνασίου και ήταν από τους αγαπημένους μου· ιδιαίτερα στα Λόγια της Πλώρης. Ανυπόμονα περίμενα να δω την σκηνοθεσία και σκεπτόμουν: τι νεώτερο μπορεί να βάλει κανείς σε έναν ανεκπλήρωτο έρωτα που έχει αναμασηθεί στην Γκόλφω, στον Ρωμαίο & Ιουλιέττα και τόσα άλλα έργα.
Με παραξένεψε το γεγονός ότι πήγες στα Λεχαινά – τι ψάχνει να βρει – σκέφθηκα. Που να φαντασθώ το κέντημα και τις γέφυρες που έστησες με αυτήν την εμπειρία σου. Αλλά όχι μόνο ιστορικά, εσύ ξεχώρισες και το ζήτημα της επικαιρότητας που είναι η καταπιεσμένη θέση της Γυναίκας στην Ελληνική Οικογένεια – ιδιαίτερα στην Επαρχία. Ο εισαγωγικός φωτισμός υπέροχος. Σε βάζει στο κλίμα της όμορφης φωτεινής υπαίθρου που σιγά σιγά υποχωρεί για να αμαυρωθεί από τις ανθρώπινες σχέσεις που το εκτοπίζουν.
Το πάθος στην μυστική ερωτική σχέση δοσμένο έντονα, η επινοητική διαπόμπευση με τα απανωτά εσώρουχα, το μέτρο στον σχολιασμό της κοινωνίας, η κίνηση στην σκηνή, ο χορός με τους άπειρους συμβολισμούς του και τέλος η κορύφωση με το πέπλο / φωτοστέφανο στον αιώνια απόγονο της Εύας. Η μεταφορά στην σκηνή ενός πεζού κειμένου – μία συνηθισμένη τάση των ημερών – δεν είναι απλή. Πέτυχε όμως να κυλήσει ανώδυνα χάρις στα τεχνάσματα που χειρίσθηκες με μαεστρία. Με συγκίνησε το γενεσιουργό νερό. Η ροή που οριοθετούσε την δράση στην σκηνή με την στασιμότητα του κοινού στην πλατεία. Ευφυές το κανάλι σε αντίθεση με τις τετριμμένες βρύσες.
Οι ηθοποιοί ένας και ένας. Όλοι άψογοι. Καλοκουρδισμένοι ο καθένας στον ρόλο του.
Ειλικρινά μπράβο σου! Ανυπομονώ να παρακολουθήσω επόμενα έργα σου με την ίδια επιμέλεια. Άξια!
Με πολλή αγάπη,
ΜΕΛΙΝΑ ΠΑΤΑΚΑΚΗ