Γράφει ο Παναγιώτης Φλεβοτόμος
(Πρώην συντονιστής ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ Νόμου Ηλείας)
Το τελευταίο διάστημα προσπάθησα συνειδητά να αποφύγω να αναφερθώ στον εσωκομματικό «πόλεμο» που είχε ξεκινήσει εδώ και μήνες και να επικεντρωθώ στην αντιπολίτευση που χρειάζεται η κοινωνία. Όμως, έρχεται μια στιγμή που δεν μπορείς να σιωπήσεις άλλο μπροστά στα όσα συμβαίνουν. Οι αλήθειες πρέπει να ειπωθούν, ώστε όλοι μας να προσέλθουμε στις εκλογές για τους συνέδρους με καθαρό μυαλό.
Ο δρόμος προς το συνέδριο με ευθύνη του ίδιου του έκπτωτου προέδρου με τις ίντριγκες, την πόλωση και τις βαρύγδουπες εκφράσεις έχει μετατραπεί σε μια τεράστια θλιβερή αρένα.
Ο Στέφανος Κασσελάκης, εισήλθε στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα με τον ενθουσιασμό και την αυτοπεποίθηση ενός εφήβου σε talent show και κέρδισε την υποστήριξή μας, έστω και αν όλοι γνωρίζαμε ότι η σχέση του με την Αριστερά ήταν –τουλάχιστον– επιφανειακή. Παρά την στήριξη των μελών και των στελεχών, δεν φάνηκε όμως ποτέ να ενδιαφέρεται πραγματικά να γνωρίσει το κόμμα και τους ανθρώπους του.
Μια χαρακτηριστική στιγμή ήταν όταν επισκέφθηκε το μουσείο Μπελογιάννη στην Αμαλιάδα. Μετά την επίσκεψη, δήλωσε πως «συγκινήθηκε βλέποντας τον Μπελογιάννη να κρατάει την ΑΥΓΗ», αποκαλύπτοντας μια θλιβερή άγνοια της ιστορίας της Αριστεράς και ενός ανθρώπου που αποτελεί σύμβολο θυσίας και αφοσίωσης. Αυτό που ενόχλησε ήταν η αδιαφορία του. Αν πραγματικά ενδιαφερόταν, αν δεν ήταν εκεί μόνο για τις φωτογραφίες, είχε τόσους ανθρώπους γύρω του στους οποίους θα μπορούσε να απευθυνθεί, να ρωτήσει, να μάθει.
(σημειώνεται ότι το πρώτο φύλλο της εφημερίδας ΑΥΓΗ κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 1952 λίγους μήνες μετά την εκτέλεση του Μπελογιάννη ενώ στη φωτογραφία που υπάρχει στο μουσείο είναι ο Πλουμπίδης που κρατά την εφημερίδα)
Για εκείνον, όμως ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ ήταν απλώς ένα όχημα που θα τον εξυπηρετούσε στις προσωπικές του φιλοδοξίες, ελπίζοντας να τον οδηγήσει τελικά και στην καρέκλα του πρωθυπουργού, ενώ τους βουλευτές και τα όργανα του κόμματος τα έβλεπε ως κομπάρσους σε μια σκηνοθετημένη πολιτική παράσταση.
Η Κεντρική Επιτροπή και η Πολιτική Γραμματεία, έπειτα από πολλούς μήνες υπομονής, με δημοκρατικό τρόπο αποφάσισαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ δεν είναι το προσωπικό του reality show και έβαλαν τέλος στα φιλόδοξα σχέδιά του. Ό,τι εκείνος ανέμενε ως θρίαμβο και αναγνώριση, κατέληξε στην απόρριψη της εκ νέου υποψηφιότητας του με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο.
Ο τέως πρόεδρος αντί να προσπαθήσει να αποκτήσει την υποστήριξη με θετικά βήματα, ακολουθεί τακτικές διχασμού και αναβρασμού. Ο ίδιος και η ομάδα του κατηγορούν για «αποκλεισμούς» και «αντιδημοκρατικές πρακτικές», και αφήνουν υπονοούμενα για καταπάτηση δικαιωμάτων, αμαυρώνοντας την αξιοπιστία του κόμματος που ανέδειξε και τον ίδιο. Με φανερά ανασφαλή και μάλλον πανικόβλητη αντίδραση, ο Κασσελάκης προσπαθεί να κατηγορήσει τις κομματικές διαδικασίες και να συγκινήσει τους ψηφοφόρους με έναν θλιβερό ρόλο «θύματος» ενώ στην πραγματικότητα επιθυμεί την ρευστοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ και τη δημιουργία νέου κόμματος.
Όσοι τον ακολουθούν με τυφλό οπαδισμό αποκαλούν όλους τους υπόλοιπους υπονομευτές, καρεκλοκένταυρους, κουκουλοφόρους ακόμα και πραξικοπηματίες. Αρνούνται να δουν την αλήθεια: ότι ο Κασσελάκης εκμεταλλεύτηκε την θλίψη μας για να γίνει πρόεδρος και τώρα καπηλεύεται τη δυσαρέσκειά και τον εύλογο θυμό μας, καλώντας μας να κατασπαράξουμε ο ένας τον άλλο και να γκρεμίσουμε το κοινό μας σπίτι. Στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρεται καθόλου για εμάς, την καρέκλα του πρωθυπουργού είναι που ονειρεύεται και επιδιώκει με τόση θέρμη.
Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι η πολιτική χρειάζεται κάτι πολύ περισσότερο από λόγια και φανταχτερές κινήσεις. Έχουμε χρέος να δούμε πέρα από τα επιφανειακά, να εμποδίσουμε όσους εξυπηρετούν προσωπικά σχέδια και να ενισχύσουμε την πολιτική που έχει πραγματικά ανάγκη η κοινωνία.
Ας ελπίσουμε πως οι σύνεδροι που θα εκλεγούν θα σταθούν άξιοι των προσδοκιών μας και θα κόψουν μια και καλή την επιστροφή του Στέφανου Κασσελάκη στο δρόμο προς την καταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ.
