Γράφει η Ηρώ Παλαιολόγου
Συγγραφέας
–Διονύση πρόσεχε μη λερωθείς και μην πέσεις και χτυπήσεις. Λίγο θα παίξεις και θα φύγουμε. Η μαμά θα έχει ετοιμάσει το τραπέζι. Θα παίξεις μετά στο σπίτι play station, λέει ο Γιάννης στο γιο του μπαίνοντας στην παιδική χαρά μαζί με τον πατέρα του και παππού τού μικρού.
Ο Διονυσάκης κάνει τσουλήθρα και σε λίγο έρχεται στον μπαμπά και στον παππού, που κάθονται στο παγκάκι.
–Μπαμπά θα μου πάρεις εκείνο το ηλεκτρονικό παιχνίδι, που διαφημίζει στην τηλεόραση;
–Θα στο πάρω, πήγαινε τώρα να παίξεις.
–Γιε μου, λέει ο κυρ-Διονύσης, μου επιτρέπεις να σου πω κάποια πράματα.
–Μα ναι, πατέρα, πες μου ό,τι θες.
–Η τηλεόραση, παιδί μου, η μεγάλη επέλαση των ηλεκτρονικών παιχνιδιών και τα κινητά, σκότωσαν τα παιχνίδια των δρόμων. Εκείνα, που ήταν και είναι φαντασία, συγκέντρωση, εκπαίδευση, μάθηση, ψυχαγωγία, ψυχική υγεία, νοητική και σωματική άσκηση κλπ. Η αυθόρμητη επιλογή του παιχνιδιού από το ίδιο το παιδί, και όχι η αναγκαστική, έχει να προσφέρει τόσα πολλά στην οικοδόμηση του χαρακτήρα του! Είναι πολύ σημαντικό για την κοινωνική και συναισθηματική ανάπτυξή του. Αποκτάει κινητικές, κοινωνικές, νοητικές και αισθητικές ικανότητες. Αποκτάει γνώση μαθαίνοντας να συνεργάζεται, να μοιράζεται και να ακολουθεί κανόνες. Αποκτάει κοινωνικότητα και υπευθυνότητα. Μαθαίνει να συνεννοείται και να λύνει τις διαφορές του. Βγάζει όλη του την ενέργεια. Δοκιμάζει τις αντοχές του. Μπαίνει στο πνεύμα τού αμοιβαίου συμβιβασμού. Αναπτύσσει σχέσεις ομαδικότητας και φιλίας. Σκέφτεται, κινείται και πράττει, ώστε να αντιμετωπίζει προβλήματα όπως: να μην πιαστεί στο κρυφτό και “τα φυλάξει”, με αποτέλεσμα να έχει κρίση και να αποφασίζει. Το παιχνίδι είναι η πιο ευχάριστη άσκηση, που το παιδί μαθαίνει, μέσα από αυτό, να βρίσκει λύση. Με τη νίκη παίρνει χαρά, με την αποτυχία επιθυμεί να ξαναπροσπαθήσει.
–Πατέρα, τα ξέρω αυτά που μου λες, αλλά ξεχνάς πως μένουμε στην Αθήνα. Τα παιδιά δεν μπορούν να παίξουν στους δρόμους.
–Μπορούν όμως να παίξουν στη φύση! Αν θες, θα βρίσκεις χρόνο. Μπορείτε να πηγαίνετε με τη γυναίκα και το παιδί σου συχνά στη φύση. Μην την ψάξεις μόνο έξω από την πόλη. Μπορείς να τη βρεις και μέσα σε αυτή. Ξέχασες ότι εσύ μεγάλωσες στο χωριό και έπαιζες ξυπόλητος με το κοντοπαντέλονο στους δρόμους; Ξέχασες πως έτρεχες όλη μέρα, έπεφτες κι ερχόσουνα στο σπίτι με ματωμένα γόνατα; Όταν σκαρφάλωνες στις ελιές και ερχόσουνα γδαρμένος σε χέρια και πόδια από τα κλαριά, σαν έπεφτες από τα δέντρα; Που μαζευόσουνα πάντα λερωμένος γιατί έπαιζες μπάλα στις λασπωμένες αλάνες; Έπαθες ποτέ τίποτα; Ένα κομμάτι της οφειλής του σπουδαίου άντρα που είσαι σήμερα, είναι η όμορφη παιδική σου ηλικία και το παιχνίδι που έπαιζες στους δρόμους. Θες μήπως να μου πεις, αν από αυτή την ηλικία έχεις ευχάριστες μνήμες; Δώσε, γιε μου, το χρόνο στο παιδί σου να παίξει, γιατί μετά από λίγο χρόνο, που θα περάσει γρήγορα, δεν θα είναι πια παιδί.
Ο Γιάννης συγκινήθηκε από τις θύμησες, που ήρθαν μαζί με τη γεύση από το γλυκό του κουταλιού, που έφτιαχνε η συχωρεμένη η μάνα του. Είδε πόσο δίκιο έχει ο πατέρας του! (Στο τέλος του μεσημεριανού φαγητού:)
–Αναστασία ετοιμαστείτε με το παιδί. Λέω να πάμε όλοι μαζί μια βόλτα στην Πάρνηθα. Θα πάρω τηλέφωνο και τους φίλους μας με τα παιδιά τους να έρθουν κι αυτοί. Άντε, μην αργείτε, σε λίγο φεύγουμε.
–Γέρο ετοιμάσου, λέει στον πατέρα του, κλείνοντάς του το μάτι με ένα βλέμμα γεμάτο αγάπη.
Ο κυρ-Διονύσης χαμογέλασε ευτυχισμένος! Λιγότερο επειδή θα τον έπαιρναν μαζί και πολύ περισσότερο για άλλο λόγο!!!
Πηγές:
anadrassi.gr άρθρα ψυχολογίας
iatrikathemata.gr παιδί και παιχνίδι
iristoys.com.gr τα 11 κυριότερα οφέλη που προσφέρει το παιχνίδι
www.loveyou.gr oikogeneia-isorropia
www.mama365.gr η σημασία του παιχνιδιού για το παιδί
