Γράφει ο Γιώργος Ευθυμίου
(Εκπαιδευτικός)
Ανέκαθεν έτρεφα απέραντο σεβασμό, όπως και κάθε πατριώτης, στην Εθνική Αντίσταση. Κι αυτό γιατί γνωρίζω καλά τι σημαίνει να αντιστέκεσαι σ’ έναν αιμοδιψή τύραννο, αποφασισμένο να επιβάλει τη θέλησή του με την πιο ωμή βία. Και δεν το γνωρίζω από προσωπική πείρα, γιατί τότε ήμουν μικρός. Το γνωρίζω από τις θυσίες των πατριωτών, που και τις διάβασα σε βιβλία έγκυρα και αξιόπιστα και τις άκουσα από κάποιους συμπατριώτες μου, που επέζησαν και ήταν αυτόπτες μάρτυρες των βασανιστηρίων και ακόμη και των εκτελέσεων των Ελλήνων αγωνιστών.
Δικαιολογημένα ένα ρίγος διαπερνά το «είναι» σου, όταν αναλογίζεσαι τα πάθη των ανθρώπων αυτών, που τα έβαλαν με μια κραταιά δύναμη, αψηφώντας ακόμη και το θάνατο.
Και δεν το έκαναν για τίποτε άλλο παρά μόνο για την υπεράσπιση των ιδανικών της φυλής μας, για τα οποία κρουνοί αιμάτων έχουν χυθεί από τους προγόνους μας ανά τους αιώνες, επειδή για τον Έλληνα: Ελευθερία, Ανεξαρτησία, Δημοκρατία, Αξιοπρέπεια…. είναι τα υπέρτατα ιδανικά του.
Τρεις ήταν οι κυριότερες οργανώσεις στις οποίες εντάχθηκαν οι αποφασισμένοι να αγνοήσουν τον κίνδυνο και να αγωνιστούν μέχρις εσχάτων για την υπεράσπιση των πιο πάνω ιδανικών.
Ο ΕΔΕΣ (Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος) με στρατιωτικό αρχηγό το Ναπολέοντα Ζέρβα και πολιτικό αρχηγό το στρατηγό Ν. Πλαστήρα.
Η ΕΚΚΑ (Εθνική Και Κοινωνική Απελευθέρωση) με στρατιωτικούς αρχηγούς τους συνταγματάρχες Μπακιρτζή και Ψαρρό και με πολιτικό αρχηγό τον Καρτάλη.
Ο ΕΛΑΣ (Εθνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός), με αρχηγό τον Άρη Βελουχιώτη. Και οι τρεις οργανώσεις αγωνίστηκαν με αυταπάρνηση για την αποτίναξη της τριπλής κατοχής: Γερμανικής, Ιταλικής και Βουλγαρικής.
Ο αγώνας τους υπήρξε υπεράνθρωπος και συγκίνησε όλους όσους είχαν τα ίδια ιδανικά, τη στιγμή που άλλοι λαοί της Ευρώπης, και μάλιστα πολύ ισχυροί, υποτάσσονταν ο ένας μετά τον άλλον στη «Νέα Τάξη» του Χίτλερ, που ήθελε να επιβάλει την απόλυτη υποταγή των λαών, καταπνίγοντας τις ελευθερίες τους.
Η συσπείρωση του μεγαλύτερου μέρους των αγωνιστών έγινε, όπως είναι γνωστό, στον ΕΛΑΣ. Σ’ αυτόν εντάχθηκαν αγωνιστές όχι μόνο από τις πόλεις αλλά και από τα χωριά. Και δεν παρακινήθηκαν από κάποια κομματική ιδεολογία (δε γνώριζαν τότε οι χωρικοί για κομμουνισμό και φασισμό) κι ούτε υποκινήθηκαν από κανέναν. Αυθόρμητα και οι τρεις οργανώσεις συνασπίσθηκαν σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της Ελλάδας και διέθεσαν τον εαυτό τους στην υπηρεσία του κοινού στόχου της υπεράσπισης της βιασθείσης πολιτικά, κοινωνικά , οικονομικά και ηθικά Πατρίδας μας.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν άλλο κίνητρο εκτός από την απαλλαγή από τους τυράννους, που αιματοκύλησαν την χώρα μας με τον πιο βάρβαρο τρόπο. Όποια αντιανθρώπινα χαρακτηριστικά κι αν τους αποδώσει κανείς, δε θα μπορέσει να τους περιγράψει επακριβώς. Μια μόνο λέξη μπορεί να είναι πλησιέστερη στο χαρακτηρισμό τους: «Κτήνη».
Με τέτοια κτήνη τα έβαλαν οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Για να τους ξεφορτωθούν από την ιερή γη, που τη βεβήλωσαν με τις «μπότες» τους. Και ήταν χιλιάδες εκείνοι που βασανίστηκαν, στάλθηκαν στα κάτεργα, εκτελέστηκαν.
Κι όμως, ενώ αυτοί ήταν οι πιο αγνοί πατριώτες, πολλοί και ιδιαίτερα στα χωριά, είναι προκατειλημμένοι απέναντι στην Εθνική Αντίσταση, επειδή τύχαινε να ανήκουν οι περισσότεροι στο ΕΑΜ, από τις τάξεις του οποίου προήλθαν κάποιοι, μετά την επαίσχυντη αποχώρηση των Γερμανικών στρατευμάτων, που έκριναν αναγκαίο να συνεχίσουν τον αγώνα τους κατά της ντόπιας αντίδρασης για την επικράτηση της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, ενώ θεωρήθηκε από κάποιους «ακραιφνείς εθνικόφρονες» ότι το ΕΑΜ ήταν υποκινούμενο έξωθεν και του προσάφθηκε η κατηγορία του προδότη της Πατρίδας.
Εγώ δε στέκομαι στο αν ήταν ή δεν ήταν το ΕΑΜ προδοτικό. Γι’ αυτό αποφάνθηκε η Ιστορία. Στέκομαι στον αγώνα του ΕΑΜ από τις 6 Απρίλη 1941, που πάτησαν το πόδι τους οι Γερμανοί στην Ελλάδα μέχρι τις 12 Οκτώβρη του 1944, που αποχώρησαν κατησχυμένοι. Και καταλήγω στο να αποκαλυφθώ μπροστά στον ηρωισμό και την αυταπάρνηση όλων των παλικαριών και των τριών οργανώσεων, που όχι μόνο μας έκαναν περήφανους ως Έλληνες, αλλά και μας άφησαν πρότυπα αγωνιστικότητας και ανιδιοτέλειας, όπως αυτό της ανατίναξης της ΓΕΦΥΡΑΣ ΤΟΥ ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟΥ στις 25 Νοέμβρη του 1942 από τον ΕΛΑΣ με 120 στρατιώτες και επικεφαλής τον Άρη Βελουχιώτη, τον ΕΔΕΣ με 65 στρατιώτες και αρχηγό τον Ναπολέοντα Ζέρβα και με 12 Άγγλους με επικεφαλής τον Αντιστράτηγο Μάγερς. Πρότυπα για μίμηση απ’ όλους μας και ιδιαίτερα από τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, που δυστυχώς τώρα δίνουν την μάχη τους ενάντια στην πανδημία του Κορωνοϊού, που τα ΄χει αποπροσανατολίσει και φυλακίσει στους τέσσερις τοίχους του δωματίου τους.
Ας καταλάβουν κάποιοι, που δεν έχουν ίσως ενδιαφερθεί να μάθουν την αλήθεια γύρω από τη Εθνική Αντίσταση, πως άλλος ήταν ο αγώνας κατά των κατακτητών, που όλες οι οργανώσεις διεξήγαν από κοινού και άλλος όταν οι Γερμανοί αποπέμφθηκαν καταντροπιασμένοι και οδηγηθήκαμε, δυστυχώς, σε εμφύλιο πόλεμο, τον οποίο πιστεύω ότι καταδικάζουμε όλοι, γιατί υπήρξε πιο ολέθριος και από τη Γερμανική Κατοχή, ανεξάρτητα από το ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο.
Οι σελίδες του εμφυλίου είναι μαύρες και για φρονηματισμό, ενώ οι σελίδες της Εθνικής Αντίστασης είναι χρυσές και για Εθνική υπερηφάνεια.
Προς τι λοιπόν η προκατάληψη σε βάρος της Εθνικής Αντίστασης; Γιατί να μπαίνουν στην περιφρόνηση, ιδιαίτερα στα χωριά, όσοι λιγοστοί πια ζουν, αντί να τους καμαρώνουμε, που δόξασαν την Ελλάδα και έκαναν τον Τσώρτσιλ να πει πως «Στο εξής δεν πρέπει να λέμε ότι οι Έλληνες αγωνίζονται σαν ήρωες, αλλ’ ότι οι ήρωες αγωνίζονται σαν Έλληνες»;
Αλλά και τον Ραδιοφωνικό Σταθμό της Μόσχας να βροντοφωνάξει στη διαπασών τα πολύ τιμητικά για τους νεότερους Έλληνες λόγια :
«Πολεμήσατε άοπλοι εναντίον ενόπλων και νικήσατε! Μικροί εναντίον μεγάλων και επικρατήσατε! Δεν ήταν δυνατόν να γίνει αλλιώς, γιατί είστε Έλληνες! Ως Ρώσοι και ως άνθρωποι σας είμαστε ευγνώμονες, γιατί χάρη στις δικές σας θυσίες κερδίσαμε τον απαιτούμενο χρόνο να προετοιμάσουμε την άμυνά μας. Έλληνες, σας ευγνωμονούμε!»
Όταν λοιπόν αυτούς τους ημίθεους της Εθνικής Αντίστασης τους ευγνωμονούν οι άλλοι λαοί και λένε για τους Έλληνες τα καλύτερα λόγια, που μας γεμίζουν περηφάνια, τότε εμείς δεν έχουμε την ιερή υποχρέωση να τους τιμούμε αληθινά και να τους προβάλουμε ως παράδειγμα προς μίμηση από τη νέα γενιά; ‘Η ως αγνώμονες θα τους ξεχάσουμε, όπως, δυστυχώς, κάναμε για τον δοξασμένο Καπετάν Ζαχαριά, που αγωνίστηκε κατά των Γερμανών ως αρχηγός του ΕΛΑΝ με αξιοθαύμαστες επιτυχίες στη θάλασσα;
Μάλλον αυτό συμβαίνει, αφού κανείς από τους ιθύνοντές μας δεν είπε ούτε λέξη για την Εθνική μας ενότητα, που το καλύτερο μάθημα γι’ αυτήν μας το έδωσε η 25η Νοέμβρη και ο Γοργοπόταμος, που μας δίδαξαν πως ο Ελληνικός λαός, αν θέλει να επιβιώσει ως Έθνος, έχει χρέος να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις, γιατί, όπως διαπιστώνουμε, οι κατ’ επίφαση «φίλοι» μας στις προκλήσεις κάποιων γειτόνων μας, που βλέπουν το όνειρό τους για τη Γαλάζια Πατρίδα να είναι στα πρόθυρα της πραγμάτωσής του, τηρούν ουδέτερη στάση…..
Λέτε, ο Πάπας Φραγκίσκος να αποφάσισε να έρθει στη Χώρα μας, για να μας φέρει εκείνος το μήνυμα της ενότητας και της αδερφοσύνης σε Ελλάδα και Κύπρο;
