Γράφει ο Γιώργος Παναγιωτόπουλος
Αν. Καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών
Δημοτικός Σύμβουλος Ανδραβίδας Κυλλήνης
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ακόμα και σε αυτή την κρίση, φάνηκε αδύναμη να ξεδιπλώσει ενιαία πολιτική. Η επιλογή του μοντέλου για τη διαχείριση της πανδημίας είναι τοπική, εθνική και όχι ενιαία ευρωπαϊκή. Βέβαια το πρόβλημα έχει παγκόσμιες διαστάσεις αλλά αυτό που ενδιαφέρει τον πολίτη της χώρας και της Ηλείας, είναι η δική του προστασία και δική του ελευθερία ζωής.
Ποια είναι η σημερινή απεικόνιση της κατάστασης;
Πέραν από το αρχικό στάδιο, με θετικά αποτελέσματα, η συνέχεια κρίνεται ως μη ελένξιμη.
Αποτυχία στην διαχείριση της κρίσης Covid -19, που διαπερνά οριζόντια όλες σχεδόν τις οικονομικές και κοινωνικές δραστηριότητες της κοινωνίας. Αρνητικές διακρίσεις παντού.
Τι είχαμε όμως όλο αυτό το διάστημα στη χώρα μας;
Παλινωδίες και μέτρα που πήγαιναν και έρχονταν, ως τεκμήριο μιας ανύπαρκτης στρατηγικής,
Δηλώσεις επί δηλώσεων, με κύριο χαρακτηριστικό την αντιφατικότητα και σύγχυση.
Πανηγυρισμοί ελευθερίας και ταυτόχρονα αποφάσεις περιορισμών και ακινητοποίηση της ζωής.
Έλλειψη σταθερότητας μηνυμάτων που θα έχτιζε εμπιστοσύνη με την κοινωνία.
Εγκληματική αδιαφορία στήριξης του δημόσιου συστήματος υγείας. Βλέπε υπηρεσίες υγείας της Ηλείας.
Ακόμα και μέλη της επιτροπής εμπειρογνωμόνων για τον Covid -19, δηλώνουν ότι: «δεν επιχειρήθηκε να βρεθεί μείγμα μέτρων που θα μπορούσαν να συνδυάσουν τόσο τη λειτουργία, σε ένα βαθμό, της κοινωνίας όσο και τη συγκράτηση της μεγάλης διασποράς του ιού.
Το μόνο που έμεινε σταθερό: Να περιμένουμε τον ιό στην πόρτα των νοσοκομείων.
Τι άλλο είχαμε;
Περιτύλιγμα με διάφορες «λίστες» χρηματοδοτήσεων, πιθανόν αμφιβόλου νομιμότητας, στην υπηρεσία μιας κρατικοκυβερνητικής επικοινωνίας και προπαγάνδας, λίαν επιεικώς, που στερείται ουσιαστικού, για την περίοδο, περιεχομένου.
Επίκληση της ατομικής ευθύνης, ως απόρροια της πολιτικής ανευθυνότητας.
Δημιουργία ενός επικίνδυνου κοινωνικού αυτοματισμού με το δηλητήριο του υφέρποντος διχασμού.
Προϊόν όλων των παραπάνω: Η ανεξέλεγκτη πλέον εξέλιξη της πανδημίας.
Μίλησα όμως για κοινωνικό αυτοματισμό και μετακίνηση ευθυνών.
Δεν είναι περιπτωσιολογία. Αφορά μεγάλο μέρος της οικονομικής δραστηριότητας. Αναφέρομαι στον κλάδο του λιανεμπορίου και της εστίασης.
Αλήθεια τι άλλο μπορεί να σημαίνει η στοχοθέτηση αυτού του κλάδου;
Πως δικαιολογείται η ιδιότυπη παγίδευσή του, στο πρόβλημα της κυβερνητικής αποτυχίας;
Πως και γιατί, υποχρεούται στην ανάληψη ελεγκτικού ρόλου, δίκην αστυνομικού οργάνου;
Γιατί καταδικάζεται σε ευθύνη και υπαιτιότητα που δεν του αναλογεί;
Τι εξυπηρετούν τα δυσβάστακτα πρόστιμα και το κλείσιμο των μικροεπιχειρήσεων;
Η αυριανή αντίδραση του κλάδου, λιανεμπορίου και εστίασης, είναι μια τελευταία ευκαιρία της ερμηνείας του αδιεξόδου και της αποτυχίας στην διαχείριση της πανδημίας από την πολιτεία.
Ας επαναπροσδιορίσει η κυβέρνηση τη συμμετοχή της στην κρίση και ας προβεί στο αυτονόητο. Στην ανάληψη της ευθύνης για αξιόπιστο και αποτελεσματικό σχεδιασμό και δράση.
