“Συγκρίσεις που προκαλούν μελαγχολία (το παράδειγμα της Αρκαδίας)”

Στο βιβλίο του « Το σχέδιο μας για την Ελλάδα » (εκδόσεις Γόρδιος) ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης έγραφε: « Ένα πανεπιστήμιο ριζωμένο και ενσωματωμένο στο χώρο μπορεί να αναδείξει διαδικασίες κοινωνικής και οικονομικής ανασύνθεσης και αναδόμησης μιας περιθωριοποιημένης περιφέρειας.

Να κωδικοποιήσει, τυποποιήσει και καλυτερεύσει προυπάρχουσες τεχνικές και προϊόντα και να συμβάλλει στην παραγωγή νέων. Ένα πανεπιστήμιο ενσωματωμένο στις ενδογενείς δυναμικές και ανοικτό στα διεθνή δίκτυα θα έχει αναπτυγμένους τους τομείς της έρευνας, της ανάπτυξης, θα συνδέεται με πόλους τεχνολογίας, επιστημονικά και αγροτοδιατροφικά πάρκα ». 

Θυμήθηκα το συγκεκριμένο απόσπασμα διαβάζοντας τα όσα προωθούνται στην Αρκαδία στα πλαίσια της απολιγνιτοποίησης που αργά ή γρήγορα θα συντελεστεί και της μετάβασης σ’ ένα διαφορετικό παραγωγικό πρότυπο. 

Το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου γνωστό για την αποκεντρωμένη λειτουργία του προωθεί τη δημιουργία Κόμβου Βιοοικονομίας με έμφαση στον αγροτοδιατροφικό τομέα στην ευρύτερη περιοχή της Μεγαλόπολης. Mε το συγκεκριμένο έργο αναμένεται να αναπληρωθεί ή να μετασχηματιστεί περίπου το 15% των προβλεπόμενων απωλειών σε θέσεις εργασίας. 

Παράλληλα την Πέμπτη 28 Απριλίου υπογράφηκε στο χώρο του Δημοτικού Σχολείου του Ελληνικού Γορτυνίας προγραμματική σύμβαση μεταξύ του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου, της Περιφέρειας Πελοποννήσου και του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου με αντικείμενο την ανάπτυξη εκπαιδευτικών δομών στη Μεγαλόπολη και την αξιοποίηση της Μαυρακείου Σχολής στο Ελληνικό Αρκαδίας από το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο (ΕΑΠ). 

Ειδικότερα στο Ελληνικό θα φιλοξενηθεί από το ΕΑΠ  το υπό ίδρυση αγγλόφωνο Τμήμα Νοσηλευτικής Σχολής (ναι, καλά διαβάσατε) με παράλληλη λειτουργία συνεδριακού κέντρου, ενώ οι διοικητικές υπηρεσίες θα είναι στη Μεγαλόπολη. 

Αυτά στην Αρκαδία, εκεί που το πανεπιστήμιο συμμετέχει ενεργά στην ανασυγκρότηση της περιοχής. 

Την ίδια στιγμή στην Ηλεία «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα…». 

Δεν είναι μόνο η απώλεια των τμημάτων Μουσειολογίας και Γεωπονίας που το επιβεβαιώνει ούτε η απουσία εναλλακτικής προοπτικής, είναι η διαχρονική έλλειψη ενός σχεδίου για τη σύζευξη επιστημονικής γνώσης, καινοτομίας και τοπικής ανάπτυξης.