Στήλη Άλατος

Γράφει ο Επίσκοπος Ωλένης

         ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

Σήμερα Κυριακή τῶν Ἀπόκρεω, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶστες,ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς ὑπενθυμίζει τήν μέλλουσαν κρίση, πού θά παρουσιασθοῦν ἐνώπιον τοῦ Δικαίου Κριτοῦ οἱ ζῶντες καί κεκοιμημένοι, γιά νά ἀπολογηθοῦν γιά τήν ἐπίγεια ζωή των. Θά κρίνει τόν κόσμο ὄχι αὐθαίρετα, ἀλλά σύμφωνα μέ τά ἔργα μας. Μᾶς φέρνει, λοιπόν, ἡ σημερινή περικοπή ἐνώπιον τοῦ γεγονότος τῆς παγκόσμιας κρίσης, πού ἀποτελεῖ γιά τήν πίστη μας ἐσχατολογική βεβαιότητα καί πραγματικότητα, πού ὁμολογεῖται στό Σύμ­βολο τῆς πίστης ὡς ἐκκλησιαστική πίστη: «Καί πάλιν ἐρχόμενον κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς…».  

Καλούμεθα, λοιπόν,σήμερα νά συνειδητοποιή­σουμε τρία πράγματα. Πρῶτον,ὅτι Κριτής μας θά εἶναι ὁ Ἰ. Χριστός, ὡς Θεός. Ἄν τήν πρώτη φορά ἦλθε ταπεινός στή γῆ, «ἵνα σώσῃ τόν κόσμον», τώρα θά ἔλθει «ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ ἵνα κρίνη τόν κόσμον». Αὐτός πού ἔγινε γιά μᾶς «κατάρα» πάνω στόν Σταυρό, ἔχει τό δικαίωμα νά μᾶς κρίνει, ἄν ἀφήσαμε νά μείνει μέσα μας καί στήν κοινωνία μας ἀνενέργητη ἡ θυσία Του.

Δεύτερον,θά κρίνει ὄχι μόνο τούς Χριστιανούς, οὔτε μόνο τούς ἐθνι-κούς, ὅπως πίστευαν οἱ Ἑβραῖοι γιά τήν κρί­ση τοῦ Θεοῦ. Θά κρίνει ὅλους τούς ἀνθρώπους, χρι­στιανούς καί μή, πιστούς καί ἀπίστους.

Τρίτον,βάση τῆς κρίσης, τό κριτήριο, θά εἶναι ἡ ἀγάπη. Ἡ στάση μας δηλαδή ἀπέναντι στούς συνανθρώπους μας. Καθο­λική–παγκό-σμια ἡ κρίση, καθολικό–παγκόσμιο καί τό κριτήριο. Ὁ παγκόσμιος νόμος τῆς ἀνθρωπιᾶς, στόν ὁποῖο συναντῶνται ὅλοι, χριστιανοί καί μή. Ὅσοι δηλαδή ἐγνώρισαν τόν Χριστό καί ὅσοι δέν μπόρεσαν νά τόν γνωρίσουν καί γι’ αὐτό ἔμειναν μακριά ἀπό τό Εὐαγγέλιό Του. Στό νόμο αὐτό, δέν ὑπάρχει χῶρος γιά προφάσεις καί δικαιολογίες.

Τό συγκλονιστικό μεγαλεῖο καί τήν φρικτότητα τῆς ὥρας τῆς Κρίσης ζωγραφίζουν μέ ὑπέροχα χρώ­ματα οἱ ὕμνοι τῆς ἡμέρας. «Ὦ, ποία ὥρα τότε! ὅταν… τίθωνται θρόνοι καί βίβλοι ἀνοίγωνται, καί πράξεις ἐ­λέγχωνται καί τά κρυπτά τοῦ σκότους δημοσιεύον­ται». Εἶναι φρικτή καί ἡ ἁπλή σκέψη τῆς ὥρας τῆς κρίσης, γιατί ὄχι μόνο ὑπενθυμίζει τήν ἀνετοιμότητά μας νά ἐμφανισθοῦμε μπροστά στό βῆμα τοῦ φοβεροῦ Κριτοῦ, ἀλλά καί διότι ἀποκαλύπτει τήν τραγι-κότητα τῆς ζωῆς μας, τήν ὁποία δαπανᾶμε μέσα σέ ἔργα μα­ταιότητας, πού δέν ἀντέχουν στό φῶς τῆς αἰωνιότητας.

Κρινόμεθα βάσει τῆς ἔμπρακτης ἐφαρμογῆς τῆς ἀγά­πης μας. Ὄχι ὡς ἄτομα δηλαδή, ἀλλά ὡς μέλη τῆς ἀν­θρώπινης κοινωνίας. Ὁ Θεός δέν ἔπλασε ἄτομα, αὐτό­νομα καί ἀνεξάρτητα. Μᾶς ἔπλασε, γιά νά γίνουμε πρόσωπα καί κοινωνία προσώπων. Οἱ μεγαλύτε­ρες ἀρετές, ἄν μείνουν ἁπλῶς ἀτομικές, εἶναι μετοχές χωρίς ἀντίκρυσμα ἐνώπιον τοῦ Μεγάλου Κριτοῦ. Για­τί δέν βρῆκαν τήν πραγμάτωσή τους μέσα στήν ἀν­θρώπινη κοινωνία. Δέν καταξιώθηκαν σέ διακονίες. Ἔτσι λ.χ. ἡ γνώση εἶναι θεία εὐλογία, ὅταν ὅμως θηρεύεται γιά χάρη τοῦ συνανθρώπου, γιά τήν διακονία τοῦ πλησίον. Τό ἴδιο καί ἡ ἐγκράτεια καί ἡ εὐλάβεια καί ἡ νηστεία καί σύνολη ἡ ἄσκησή μας. Ἄν ὅλα αὐ­τά γίνονται γιά μία ἀτομική δικαίωση καί ὄχι ὡς δια­κονία τῶν ἀδελφῶν μας, μᾶς ἐλέγχει ἡ φωνή του Θεού: «Ἔλεον θέλω καὶ οὐ θυσίαν» (Ματ. θ΄ 13).

Ὁ κόσμος ἔχει μάθει νά ἐξαγοράζει τά πάντα, ἀκόμη καί τίς συνειδήσεις. Στό χῶρο ὅμως τῆς πίστης δέν ἰσχύει ὁ νόμος αὐτός. Ἡ ἀτομική εὐσέβεια δέν μπορεῖ νά ἐξασφαλίσει θέση στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἄν δέν γίνει πρῶτα ἐκκλησιαστική, ἄν δέν συνοδεύε­ται δηλαδή ἀπό τά ἔργα τῆς ἀγάπης. Ὁ στίβος τοῦ χριστιανοῦ εἶναι καί ἡ κοινωνία καί ὄχι μόνο τό «ταμιεῖον». Εἰς τό ταμιεῖον του καταφεύγει ὁ Χριστια­νός γιά τόν πνευματικό του ἀνεφοδιασμό. Ἄν ἡ πνευματικότητά μας εἶναι ὀρ­θή, θά ὁδηγεῖ σέ ἀνιδιοτελή ἀγάπη.

Ἄν τονίζει σάν κριτήριο τήν ἀγάπη, δέν σημαίνει πώς θέλει νά ἀποκλείσει τήν πίστη. Θέλει νά προλάβει ἀκριβῶς τήν καταδίκη τῆς πίστης ἐκ μέρους μας σ’ ἕνα σύνολο θεωρητικῶν ἀληθειῶν χωρίς ἀνταπόκριση καί ἐφαρ­μογή στή ζωή μας.

Κυρίαρχη σκέψη θά πρέπει νά εἶναι τό πώς θά σταθοῦμε, κατά τήν ὥρα τῆς φοβερῆς κρίσης, ἐνώπιον τῆς δόξης τοῦ Μεγάλου Κριτοῦ.Τέλος καλούμεθα νά ἔχουμε  διαρκῶς στήν ἐνθύμησή μας τήν μεγάλη ἀλήθεια, πώς τό κλειδί τοῦ παραδείσου εἶναι ἡ ἔμπρακτη ἀγάπη μας πρός τούς ἐνδεεῖς ἀδελφούς μας.ΑΜΗΝ.