Γράφει ο Επίσκοπος Ωλένης
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
Σήμερα Κυριακή τῶν Bαῒων, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶστες,ἡ Ἁγία
μας Ἐκκλησία μᾶς ὑπενθυμίζει τήν θριαμβευτική εἴσοδο τοῦ Κυρίου εἰς τά Ἱεροσόλυμα. Γι’ αὐτὸ πολλοὶ ποὺ ἔμαθαν ὅτι ὁ Κύριος ἐπρό-κειτο νὰ εἰσέλθει στὰ Ἱεροσόλυμα, αὐθόρμητα ἔσπευσαν νὰ Τὸν ὑποδεχθοῦν ὡς τὸν ἀναμενόμενο Μεσσία καὶ νὰ Τοῦ ἀποδώσουν τιμὲς βασιλιᾶ.
Ἡ πρώτη αὐθόρμητη κίνηση ποὺ ἔκαναν οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι ἦταν νὰ κόψουν κλαδιὰ ἀπὸ τοὺς φοίνικες ποὺ βρίσκονταν κατὰ μῆ-κος τοῦ δρόμου, γιὰ νὰ τὰ κρατήσουν κατὰ τὴν ὥρα τῆς ὑποδοχῆς. Αὐτὰ «τὰ βαΐα τῶν φοινίκων» ἦταν σύμβολα νίκης καὶ θριάμβου. Φανερὴ ἀπόδειξη ὅτι ὑποδέχονταν ὄχι ἕναν ἁπλὸ ἄνθρωπο ἀλλὰ τὸν Μεσσία Χριστό· Αὐτὸν ποὺ μέ τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου προ-μήνυσε τὴν ὁριστικὴ νίκη κατὰ τοῦ θανάτου καὶ τὴν κατάλυση τοῦ κράτους τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ διαβόλου.
Ἔρχεται σήμερα μέ μορφή δούλου, ὡς νυμφίος καί ὡς ἀμνός ἄμω-μος πού προσφέρεται γιά θυσία, προκειμένου νά κατεβάσει τούς δυνατούς ἀπό τούς θρόνους τους καί νά ἀνυψώσει τούς ταπεινούς. Γι’αὐτό ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος, Ἐπίσκοπος Κύπρου, ἀναφωνεῖ: «Ὁ ὑπ’ ἀγγέλων ἀσιγήτως ἀνυμνούμενος καί δοξολογούμενος, στή γῆ γο-νατίζει ὡς ἄνθρωπος στόν Πατέρα καί προσεύχεται, ἐνῶ στόν οὐρανό δέχεται προσευχές καί γονυκλισίες ἀπό κάθε ὁρατή καί ἀόρατη κτίση… Στή γῆ κοπιάζει, ἀλλ’Αὐτός εἶναι ἡ ἀνάπαυση τῶν κοπιώντων καί πεφορτισμένων… Εἰσέρχεται, χωρίς νά φέρνει σκήπ-τρα καί σάλπιγγες, ἀλλά ἐπιδεικνύοντας ἐσχάτη πτωχεία. Οὔτε ξίφη καί ὅπλα καί δόρατα, ἀλλά ἐνδύεται τήν ἄκρα ταπείνωση… καί ἄκρα πραότητα καί ἄμετρη ἀκακία»(ὁμιλία ΣΤ, PG , 43, 501-504).
Ἄς σταθοῦμε γιά λίγο σέ ἕνα ἀπό τά περιστατικά αὐτῆς τῆς ἑορ-τῆς καί συγκεκριμμένα θά άναφερθοῦμε στή χαρά τῶν Ἰουδαίων κατά τήν θριαμβευτική εἴσοδο τοῦ Χριστοῦ στά Ἱεροσόλυμα.
Αὐτές οἱ ἐπευφημίες πού προσέφεραν στόν Χριστό ἀποτελοῦσαν ἰαχές θριάμβου καί δόξης,ἀφοῦ ἄλλωστε Τόν περίμεναν ὡς ἕναν ἐπίγειο Μεσσία καί κοσμικό ἄρχοντα, πού θά τούς ἀπελευθέρωνε ἀπό τήν ὑποδούλωση στούς Ρωμαίους καί θά χάριζε τήν ἐθνική τους ἐλευθερία. Μία τέτοια προσδοκία ἦταν φυσικά ξένη πρός τήν πραγματική φύση τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ.Γι’αὐτό εἰσέρχεται στά Ἱεροσόλυμα «ἐπί πώλου ὄνου», γκρεμίζοντας μέ αὐτόν τόν τρόπον τήν κοσμική ἀντίληψη γιά τόν Μεσσία καί τήν Βασιλεία του καί ἀπαξιώνοντας τήν ματαιοδοξία τῶν μεγάλων τοῦ κόσμου. Ἐμφανίζεται ταπεινά,χωρίς νά ἐντυπωσιάσει, προκειμένου νά ἀπο-καλύψει τήν λαμπρότητα τῆς Βασιλείας Του στό ἐσωτερικό τοῦ κάθε ἀνθρώπου.Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἀναφερόμενος σ’αὐτήν τή συμπεριφορά τῶν Ἰουδαίων, τονίζει ὅτι: «ἄνωθεν ἐδέξατο τήν ἀποκάλυψιν»γιά τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ «δέν φοροῦσε στέμμα κοσμικοῦ βασιλέως, οὔτε βασιλικό μανδύα, οὔτε τόν συνό-δευε πλήθος στρατιωτῶν, ἄλογα, ἅρματα καί ἀσπίδες… εἶχε καθίσει πάνω σέ ἕνα ξένο μικρό πουλάρι φέρνοντας μαζί του μόνο τούς δώδεκα μαθητές» (ὁμιλία εἰς τήν ἑορτή τῶν Βαῒων,PG,61,715).
Αὐτήν τήν ἀποκάλυψη μετ’ ὀλίγων ἡμερῶν τήν ἀρνήθηκαν οἱ Ἑ-βραῖοι καί ἕνωσαν τίς φωνές τους μέ τούς φανατικούς ἐχθρούς Του ἔμποσθεν τοῦ Πιλάτου,φωνάζοντας:«ἆρον ἆρον σταύρωσον αὐτόν». Αὐτή ἡ ψυχολογία τῶν μεταπτώσεων χαρακτηρίζει ὅλους τούς ἀν-θρώπους ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ὅταν ἱκανοποιεῖ τά αἰτήματά μας ὁ Θεός, Τόν θέλουμε,ὅταν ὅμως μᾶς ὁμιλεῖ καί μᾶς προτρέπει στήν τιμιότητα, στήν δικαιοσύνη καί στήν ἀνεξικακία, Τόν ἀπορρίπτουμε. Ὁ Χριστός δέν ζητᾶ θυσίες ἀπό ἐμᾶς γιά τήν δική του ἐξυπηρέτηση, ἀλλά προσφέρει τά πάντα ὁ Ἴδιος γιά τούς ἄλλους. Θρόνος Του εἶναι ὁ Σταυρός καί δόξα Του ἡ θυσία γιά τήν ζωή καί τήν σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου.
Ἐμεῖς ἄς ἑτοιμάσουμε τὴν ψυχή μας, γιά νά ὑποδεχθοῦμε ἀξίως τόν Κύριο ὡς τὸν Νικητὴ τοῦ θανάτου, τὸν Σωτήρα καὶ Λυτρωτή μας. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς δείχνει τόν δρόμο,πού πρέπει νά ἀκολουθή-σουμε καί εἰς τοῦτο βοηθᾶ ἡ Ἐξομολόγησις, ἡ καθημερινή Θεία Εὐχαριστία, ὁ τακτικός ἐκκλησιασμός, ἡ ἀδιάκοπος προσευχή καί ἀσφαλῶς ἡ ἐλεημοσύνη πρός τόν συνάνθρωπο, ἡ συγχώρεση σέ ὅσους μᾶς στενοχωροῦν καί τέλος ἡ ἀγάπη πού μαλακώνει καί τήν πιό σκληρή καί ἄστοργη ψυχή.
Μέ αὐτές τίς προϋποθέσεις ἀξίως ὑποδεχόμεθα τόν Χριστόν μέσα μας, ὁ ὁποῖος θά μᾶς ὁδηγήσει στήν ἐπουράνιον Βασιλεία Του, ὅπως ὁδήγησε τόν εὐγνώμονα ληστή. ΑΜΗΝ.
