Στήλη Άλατος!

Σήμερα Κυριακή τῶν Ἀπόκρεω, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶστες, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς ὑπενθυμίζει τήν Δευτέρα παρουσία τοῦ Κυρίου, πού θά ἔλθει γιά νά κρίνει ζῶντας καί νεκρούς, θά παρουσιαθοῦμε ὅλοι ἐνώπιον αὐτοῦ τοῦ ἀδέκαστου Δικαστηρίου γιά νά ἀπολογηθοῦμε γιά τήν ἐπίγεια ζωή μας.

     Ὁ Κύριός μας πού ἐμφανίζεται ὡς ὁ Δίκαιος Κριτής, βάζει τίς προϋποθέσεις ἐκεῖνες πού καταξιώνουν τόν ἄνθρωπο νά εἰσέλθει στή Βασιλεία Του. Οἱ προϋποθέσεις αὐτές συνδέονται μέ τήν σχέση πού ἀναπτύσσει μέ τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπό του σέ μία πορεία ἀνάβασής του στόν οὐρανό.

     Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως γνωρίζουμε εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, δέν κινεῖται σέ ἔννοιες ἀφηρημένες καί θεω-ρητικές, ἀλλά ἀποκτᾶ πρακτικό νόημα καί περιεχόμενο στήν κα-θημερινή μας ζωή. Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι τήν περίοδο αὐτή βρισκό-μαστε σέ μία πορεία πού ἔχει ὡς κέντρο τήν ἄσκηση μέ σκοπό τήν ἀπόκτηση ἀρετῶν, κατά τρόπο πού ὁ ἄνθρωπος νά γίνεται χαριτωμένη ὕπαρξη. Αὐτή ἡ πορεία περνᾶ μέσα ἀπό τήν σύσταση τοῦ Κυρίου μας νά βλέπουμε τόν Ἴδιο στό πρόσωπο τῶν συναν-θρώπων μας καί νά βιώνουμε τήν χαρά Του μέσα ἀπό τόν πλοῦτο τῆς μυστηριακῆς καί λειτουργικῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας μας.

    Μάλιστα, θά πρέπει νά ἔχουμε ὑπ’ ὄψιν ὅτι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἀγαπήσει πραγματικά τόν ἀδελφό του, μόνο ὅταν ἀντλεῖ ἀπό τήν μεγάλη πηγή τῆς Χάριτος πού προσφέρει ἡ Ἐκκλησία μας. Ἔξω ἀπό τή χαρά τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας ὁ ἄνθρωπος δέν βλέπει τόν συνάνθρωπό του ὡς ἀδελφό ἀλλά ὡς ἀνταγωνιστή πού τόν γεμίζει μέ ἀνασφάλειες καί καχυποψίες.

   Καλούμεθα σήμερα νά συνειδητοποιή­σουμε τρία πράγματα.
Πρῶτον, ὅτι Κριτής μας θά εἶναι ὁ Χριστός, ὡς Σωτήρ ἀλλά καί ὡς Κριτής. Ἄν τήν πρώτη φορά ἦλθε ταπεινός στή γῆ, «ἵνα σώσῃ τόν κόσμον», τώρα θά ἔλθει «ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ», ἵνα κρίνη τόν κόσμον. Αὐτός πού ἔγινε γιά μᾶς «κατάρα» πάνω στόν Σταυρό, ἔχει κάθε δικαίωμα νά μᾶς κρίνει, ἄν ἀφήσαμε νά μείνει μέσα μας καί στήν κοινωνία μας ἀνενέργητη ἡ θυσία Του.

Δεύτε­ρον θά κρίνει ὄχι μόνο τούς Χριστιανούς, οὔτε μόνο τούς ἐθνικούς, ὅπως πίστευαν οἱ Ἑβραῖοι γιά τήν κρί­ση τοῦ Θεοῦ. Θά κρίνει ὅλους τούς ἀνθρώπους, χρι­στιανούς καί μή, πιστούς καί ἀπίστους.

Τρίτον βάση τῆς κρίσεως, τό κριτήριο δηληδή, θά εἶναι  ἡ ἀγάπη μας ἀπέναντι στούς συνανθρώπους μας. Καθο­λική–παγκόσμια εἶναι ἡ κρίση, καθολικό–παγκόσμιο εἶναι καί τό κριτήριο. Εἶναι ὁ  παγκόσμιος νόμος τῆς ἀνθρωπιᾶς, στόν ὁποῖο συναντῶνται ὅλοι, χριστιανοί καί μή. Ὅσοι ἐγνώρισαν τόν Χριστό καί ὅσοι δέν μπόρεσαν νά τόν γνωρίσουν καί γι’ αὐτό ἔμειναν μακριά ἀπό τό Εὐαγγέλιό Του. Στό νόμο αὐτό, δέν ὑπάρχει χῶρος γιά προφάσεις καί δικαιολογίες. Ἡ πείνα, ἡ δίψα, ἡ γύ­μνια, ἡ ἀρρώστια, ἡ φυλακή βοοῦν, δέν μποροῦν νά μείνουν κρυφά, γιά νά ἔχει τό δικαίωμα νά ἰσχυρισθεῖ κάποιος πώς δέν τά πρόσεξε… Δέν μπορεῖ νά τά ἀγνοή­σει κανείς, χωρίς προηγουμένως νά παύσει νά ἔχει συναισθήματα ἀνθρώπου, ἄν δέν ἔχει τελείως «ἀχρειώσει», ἐξαθλιώσει, τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ μέσα του.

    Ἄς προσπαθήσουμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς στή ζωή μας νά ἀποβά-λουμε ὅλα τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες πού ἐμφωλεύουν στίς καρδιές μας. Ἰδιαίτερα αὐτή τήν περίοδο πού μπαίνουμε στό στάδιο τῶν ἀρετῶν, ἡ Ἐκκλησία μας παραπέμπει σ΄ αὐτή τήν πορεία ζωῆς.

    Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ἀλλά καί μέ τή δική μας προσπάθεια μπο-ροῦμε νά φθάσουμε στό σημεῖο νά βλέπουμε στό πρόσωπο τοῦ κάθε συνανθρώπου μας τόν  Χριστόν. Καί τότε θά μποροῦμε νά ἀκούσουμε καί ἐμεῖς τό “δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπό καταβο-λῆς κόσμου”(Ματθ. ΚΕ΄35). Ἡ διαβεβαίωση τοῦ Χριστοῦ “ἐφ΄ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων ἐμοί ἐποι-ήσατε”(Ματθ. ΚΕ,40),  ἀποτελεῖ μία μαρτυρία ζωῆς γιά ὅλους μας. Μία μαρτυρία τελείωσης καί θέωσης.Μία μαρτυρία κληρονομιᾶς τῆς Ἐπουρανίου Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. ΑΜΗΝ.