Γράφει ο Επίσκοπος Ωλένης
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
Σήμερα Κυριακή, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶστες,ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου. Ὁ Ὅσιος Ἀντώνιος γεννήθηκε περί τό 251 μ.Χ. στήν πόλη Κομᾶ τῆς Ἄνω Αἰγύπτου, κοντά στή Μέμφιδα, ἀπό γονεῖς εὐλαβεῖς καί εὔπορους. Ἔζησε στά χρόνια τῶν Αὐτοκρατόρων Διοκλητιανοῦ (284-305 μ.Χ.) καί Μαξιμιανοῦ (285-305 μ.Χ.) μέχρι καί τήν ἐποχή τοῦ εὐσεβοῦς Αὐτοκράτορα Κωνστα-ντίνου καί τῶν παιδιῶν του. Ἀπό τήν παιδική του ἡλικία ἦταν ὀλι-γαρκής καί αὐτάρκης. Σέ νεαρή ἡλικία, περίπου 20 ἐτῶν, ἔχασε τούς γονεῖς του. Ἄκουσε στήν Ἐκκλησία τήν Εὐαγγελική περικοπή τοῦ πλουσίου νεανίσκου, στήν ὁποία ἀναφέ-ρεται, ὅτι ὁ Χριστός εἶπε στόν πλούσιο νέο : «πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον και διάδος πτωχοῖς»( Λουκᾶ ΙΗ΄, 21).
Τόση μεγάλη ἐντύπωση προξένησε ἡ Εὐαγγελική αὐτή προτροπή στήν ψυχή τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου, ὥστε ἀμέσως μοίρασε τά ὑπάρχοντά του στούς φτωχούς, ἀφοῦ φύλαξε τά ἀπολύτως ἀναγκαῖα γιά τήν συντήρηση τῆς μικρῆς του ἀδελφῆς, τήν ὁποία φρόντισε νά παραδώσει σέ νέες πού εἶχαν ἀφιερωθεῖ στή χριστιανική ἀρετή. Ὁ ἴδιος ἄρχισε νά ζεῖ ἀσκητικό βίο, ἐργαζόμενος ἀδιάκοπα καί ὑποβαλλόμενος σέ αὐστηρή νηστεία, γιά νά κατανικήσει τούς πειρασμούς τῆς σάρκας καί ἀγρυπνῶντας ὁλόκληρη τή νύκτα.
Ὁ οὐρανοπολίτης Ὅσιος καὶ ἐπίγειος ἄγγελος, ποὺ ἀξιώθηκε τοῦ ἐπίζηλου τίτλου τοῦ Μεγάλου γιὰ τὰ ὄντως μεγάλα θεϊκά του ἔργα, ἀξιώθηκε ἀπὸ τὴ θεία Πρόνοια καὶ γιὰ ὠφέλεια τῶν μεταγενε-στέρων, νὰ βιογραφηθεῖ ἀπὸ ἕνα ἄλλο Μεγάλο τῆς Ἐκκλησίας ἄν-δρα, τὸν Μέγαν Ἀθανάσιο, Ἀρχιεπίσκοπον Ἀλεξανδρείας,τὸν ὁποῖο εἶχε γιὰ ἕνα διάστημα μαθητή. Τὸν θαυμάσιο τοῦτον Βίο τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου ὁ Μέγας Ἀθανάσιος τὸν ἀπέστειλε ἀρχικὰ σὲ μοναχοὺς τῆς Αἰγύπτου, γιὰ νὰ τὸν μελετοῦν καὶ νὰ τὸν ἔχουν ὡς πρότυπο ζωῆς.
Ὁ Ὅσιος Ἀντώνιος ἐγκαταλείποντας τόν κόσμον πορεύεται εἰς ἔρημον τόπον ἀπηλλαγμένος ἀπὸ κοσμικὲς φροντίδες, ἐργαζόταν χειρωνακτικὰ γιὰ τὸν βιοπορισμό του, ἐλεῶντας ἀπὸ τὰ ἔσοδά του αὐτὰ καὶ τοὺς πτωχούς. Ἀκόμη, σὰν σοφὴ μέλισσα, ὅπου ἄκουγε ὅτι ὑπῆρχαν ἐνάρετοι ἀσκητές, ἔτρεχε μὲ πόθο κοντά τους καὶ συνέλεγε τὸ πνευματικὸ νέκταρ τῆς ἀρετῆς των. Ἀλλά, δὲν ἄργησε ὁ διάβολος νὰ φθονήσει τὸν ἐνάρετο βίο του, καὶ ἄρχισε νὰ τὸν ἐνοχλεῖ μὲ ποικίλους πειρασμοὺς καὶ λογισμούς, τόσο σαρκικούς, ὅσο καὶ ψυχι-κούς, ὑποβάλλοντάς του μικροψυχία, ὀλιγοπιστία, δειλία καὶ ἄλλα πάθη, μὲ τὸ σκοπὸ νὰ τὸν κάνει νὰ ἐγκαταλείψει τὴ ἰσάγγελη πολι-τεία του. Ὁ Κύριος ἐπέτρεπε νὰ δοκιμάζεται ὁ ἀθλητής του, γιὰ νὰ δείξει τὴν πίστη καὶ ὑπομονή του, νὰ γίνει ἔμπειρος τοῦ πνευμα-τικοῦ πολέμου καὶ νὰ μπορεῖ στὸ μέλλον νὰ βοηθήσει ὁ ἴδιος ἄλ-λους, ποὺ θὰ πειράζονταν ἀπὸ τὸν κοινὸ ἐχθρὸ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Μὲ τὴ Χάρη τοῦ Κυρίου ὁ Ὅσιος νίκησε τὶς πρῶτες ἐκεῖνες δαιμονικὲς προσβολές, μὲ νηστεία, ἀγρυπνία καὶ προσευχὴ καὶ ταπεινώνοντας συνεχῶς τὸν ἑαυτό του.
Στήν ἔρημο εὑρισκόμενος ὁ Ὅσιος ἔλαβε τήν πληροφορία ἀπὸ τὸν Θεό νά δέχεται τούς ἐπισκέπτες του. Ὑπακούοντας στήν φωνή τοῦ Θεοῦ δὲν τούς ἔδιωχνε ὅσοι προσέτρεχαν κοντά του νὰ τὸν συμ-βουλευθοῦν καὶ μιμηθοῦν. Ἵδρυσε στὴ συνέχεια μέ τούς μαθητές του δύο Μονὲς καί δίδασκε τοὺς ὑποτακτικοὺς του «τὴν τέχνην τῶν τεχνῶν καὶ ἐπιστήμην τῶν ἐπιστημῶν», τὴν πνευματικὴ ζωή. Χάρη στὸν ὅσιο, ἡ ἔρημος μετεβλήθη σὲ πόλη, ὅπου πολυάριθμες κοινό-τητες μοναχῶν δοξολογοῦσαν ἀκατάπαυστα τὸν Θεό.
Κατέστη δὲ τόσο ὀνομαστός, ποὺ τὸν ἐπισκέπτονταν ὑψηλόβάθ-μοι ἀξιωματοῦχοι νὰ ὠφεληθοῦν ἀπὸ τὶς συμβουλές του. Ἀφοῦ ἐπισκέφθηκε γιὰ τελευταία φορὰ τοὺς μοναχούς του, ἐπέστρεψε στὴ βαθύτερη ἔρημο μὲ δύο μαθητές του, ὅπου, στὶς 17 Ἰανουαρίου τοῦ 356, σὲ ἡλικία 105 ἐτῶν, παρέδωσε ἐν εἰρήνῃ τὸ πνεῦμα του στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, ποὺ τόσο πολύ Τον ἀγάπησε.
Νὰ παρακαλοῦμε πάντοτε τὸν Ἅγιο Ἀντώνιο μὲ ὅλους τοὺς ἁγίους, νὰ μᾶς δίνει ὁ Θεὸς μετάνοια, πόθο καὶ φόβο, ἀγάπη σ᾿ Αὐτὸν, τὸν πλησίον μας καί τούς ἐχθρούς μας. Γιατὶ μόνο ἔτσι θὰ ἔλθει καὶ πάλιν πλούσιο τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ σὲ τοῦτο τὸν τόπο, καὶ θὰ εὐλογήσει ὁ Κύριος καὶ τὴν πρόσκαιρη αὐτὴ ζωή μας, καὶ θὰ μᾶς ἀξιώσει τῆς αἰώνιας ζωῆς, ὅπου χοροὶ ἁγίων καὶ ἀγγέλων ἀνυμνοῦν
ἀκατάπαυστα τὴν Παναγία Τριάδα. ΑΜΗΝ.
