Γράφει ο Επίσκοπος Ωλένης
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
Σήμερα Κυριακή, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶστες, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν μνήμη τῶν Ἁγίων Προπατόρων καί στό ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς ἀναφέρεται ὅτι «ἐν πίστει τούς Προπάτορας ἐδικαίωσας, τήν ἐξ Ἐθνῶν δι’αὐτῶν προμνηστευσάμενος Ἐκκλησίαν». Πόσο βαθειά νοήματα ἔχουν αὐτά τά λόγια, ἄν τά προσέξουμε. Ἐδικαιώθησαν οἱ Προπάτορες, πού ἀποτελοῦν τό θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας καί φανερώ-νουν τήν ἀφορμή τῆς σχέσεως τοῦ Θεοῦ μετά τῶν ἀνθρώπων πρακτικά.
Οἱ Προπάτορες ἦσαν ἄνθρωποι φυσικά ἐθνικοί,ὅπως ἦσαν τότε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Μετά τήν πτῶσι τῶν Πρωτοπλάστων ὁ ἄνθρωπος τά ἔχασε ὅλα καί ἀκολουθοῦσε τόν δικό του δρόμο. Ὁ Θεός ἐξέλεξε ἀπό τό σύνολον τῶν ἀνθρώπων μερικούς, τούς ὁποίους ἐκάλεσε νά Τόν πι-στεύσουν καί νά Τόν ἀκολουθήσουν. Καί ἐπείσθησαν. Διά τῆς πίστεως ἀπεδέχθησαν τήν κλῆσι αὐτή τοῦ Θεοῦ καί ἔγιναν φίλοι Του.
Μέ τήν πίστη τήν ὁποίαν ἀπεδέχθησαν καί ἀκολούθησαν τόν Θεό, ἔφθασαν σέ τέτοιο ὕψος, οὕτως ὥστε ὁ Θεός ὅταν ἀποκαλύπτεται, νά ἀποκαλεῖται Θεός αὐτῶν. Κατ’αὐτόν τόν τρόπο νά δημιουργεῖται μία σχέσι,μία συγγένεια πλέον, μεταξύ ἀνθρώπων καί Θεοῦ. Αὐτός ὁ πανί-σχυρος δεσμός γεννᾶται μόνο ἀπό τήν πίστι. «Ἐν πίστει τούς Προ-πάτορας ἐδικαίωσας». Βλέπετε τί μεγάλο πρᾶγμα εἶναι ἡ πίστι; Αὐτό ἀκριβῶς ζητᾶ ὀ Θεός ἀπό τόν ἄνθρωπον.
Ἀκούομε τόν Ἀπόστολον Παῦλον στήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολήν του νά διακηρύττει ὅτι οἱ Ἅγιοι Πάντες «διά πίστεως κατηγωνίσαντο Βασι-λείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην,ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόμα-τα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός,ἔφυγαν στόματα μαχαίρας, ἐνεδυ-ναμώθησαν ἀπό ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροί ἐν πολέμῳ, παρεμ-βολάς ἔκλιναν ἀλλοτρίων∙… ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τούς νεκρούς αὐτῶν ἄλλοι δέ ἐτυμπανήσθησαν…, ἕτεροι δέ ἐμπαιγμῶν καί μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δέ δεσμῶν καί φυλακῆς∙ ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν …» (Ἑβρ. ΙΑ΄, 33-37).
Ὅλα αὐτά τά ἆθλα, ὅλοι οἱ θρίαμβοι οἱ ὁποῖοι παρέτειναν καί ὁλο-κλήρωσαν τήν σχέσι τῆς ἀνθρωπίνης φυλῆς μετά τοῦ Θεοῦ, ἐγενή-θησαν ἀπό τήν πίστι. Αὐτή εἶναι ἡ πίστη πού μᾶς σώζει.Ἡ πίστη εἶναι πού προεκτείνεται καί στόν καθέναν μας καί στό σύνολον τῶν πιστῶν καί αὐτό ἀκριβῶς εἶναι πού δικαιώνει τά πάντα. Οἱ Προπάτορες ἦσαν ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἐξ ἀποκαλύψεως ἦσαν κεκλημένοι καί ἄρα εἰς αὐτούς τούς ἀνθρώπους ἐπρόκειτο νά δοθοῦν οἱ εὐλογίες, διότι ὁ Θεός τούς προώρισε καί τούς ἐκάλεσε καί ἔμεινε μαζί τους, οὕτως ὥστε νά καυχᾶται ὅτι εἶναι Θεός αὐτῶν. Αὐτοί ἔλαβαν κατ’εὐθείαν τίς ἐπαγ-γελίες καί κατά πρόσωπον ὡμιλοῦσαν μέ τόν Θεόν.Ὅμως ὅλοι αὐτοί ἐκέρδισαν τήν θεοσέβεια, τήν εὐσέβειά τους καί γενικά τήν πρός τόν Θεόν στροφή τους μέ τόν σταυρό, μέ τίς ὀδύνες, μέ τούς διωγμούς, μέ τίς ταλαιπωρίες, καί σχεδόν παρῆλθαν ἀπό τόν κόσμον αὐτό, χωρίς νά δοῦν τίποτε ἀπό ὅλα ἐκεῖνα τά ὁποῖα τούς ὑπεσχέθη ὁ Θεός, παρά μόνον σύμβολα. Εἰς αὐτήν τήν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος, οἱ θεῖες ἐπαγγελίες ἀπό μέρους βλέπονται, ἀπό μέρους γινώσκονται καί ἀπό μέρους ἀποκαλύπτονται. Ἐδῶ ἀκριβῶς εἶναι πού ἐφαρμόζεται τό «τίς σοφός καί φυλάξει ταῦτα καί συνήσει(=κατανοήσει) τά ἐλέη τοῦ Κυρίου;»(Ψαλμός 106, 43).
Αὐτός εἶναι ὁ τρόπος, μέ τόν ὁποῖον ἐμεῖς οἱ κεκλημένοι διά τῆς πίστεως μένουμε καί ἐφαρμόζουμε τήν ὑπόσχεσή μας πρός τόν Θεόν καί τίς ἐπαγγελίες Του. Μέσα σέ μία ἀπέραντη μακροθυμία, ὑπομονή καί καρτερία, μέσα στίς διάφορες δοκιμασίες ἀπό πειρασμούς, θά τελει-ωθοῦμε καί ἐμεῖς καθώς ὅλοι οἱ Ἅγιοι. Προχωροῦμε λοιπόν μέ τήν ἴδια πίστη, πού δέν εἶναι πλέον ἀφηρημένη, διότι οἱ ἐπαγγελίες ἦλθαν, τό πλήρωμα τοῦ χρόνου ἔφθασε καἰ ἔγινε ἡ σάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου καί παρουσιάσθηκε ὁ «τῆς μεγάλης βουλῆς Ἄγγελος»(Ζαχαρ. Θ΄, 6).
Ἡ πίστη μας εἶναι συγκεκριμένη, διότι ἦλθε ὁ Μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ. Τόν εἴδαμε, Τόν ψηλαφήσαμε, Τόν ἀκούσαμε καί ἤδη Τόν κατέ-χουμε. Ἡ πίστη εἶναι κάτι παραπάνω. Δέν εἶναι ἡ ἁπλή ἐκείνη πίστι τῶν Προπατόρων, πού προσδοκοῦσαν, ὅτι σύμφωνα μέ τήν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ , θά ἔλθει κάποτε καί θά σώσει τούς ἀπογόνους των καί γενι-κά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα. Περάσαμε αὐτήν τήν εἰσαγωγική πίστη τῆς Π. Διαθήκης, καί εἰσήλθαμε στήν πίστη, τῆς πραγματικῆς πλέον παρουσίας τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ.
Τώρα πλέον εἴμεθα πεπεισμένοι ὅτι, ἐφ’ὅσον ὁ Κύριος μᾶς ἐκάλεσε καί εὑρισκόμεθα πλέον στόν δρόμο αὐτό τόν στενό, τό τεθλιμμένο, πού ἀνάγει στόν Γολγοθᾶ, θά δοῦμε καί τήν ἀνάσταση.
Θά γευθοῦμε αὐτήν τήν χαρά τῆς Ἀναστάσεως ὅταν ἀκολουθήσουμε τόν δρόμον τῶν Ἁγίων Προπατόρων, βιώσουμε τήν ἀλήθινή πίστη καί ἐνθρονίσουμε τόν Σωτῆρα Χριστόν στίς καρδιές μας, πού ὁλόψυχα σᾶς τό εὔχομαι. ΑΜΗΝ.
