Στήλη Άλατος

Αὔριο ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία,ἀγαπητοί μου ἀναγνῶστες, ἑορτάζει τήν μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Δημη-τρίου τοῦ Μυροβλήτου.Ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἦταν νέος καί δυναμικός, ἀξιωματικός τοῦ Ρωμαϊκοῦ Στρατοῦ, μάζευε ὅλους τούς συνομηλίκους του στήν περίφημη «Καταφυγή», ὅπου χωρίς φόβο τούς μιλοῦσε γιά τό Χριστιανισμό καί τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς. Ἀποτέλεσμα αὐτῶν τῶν ἐνεργειῶν ἦτο νά τόν συλλάβουν καί νά τόν φυλακίσουν, ἀλλά καί μέσα ἀπό τά σίδερα τοῦ κελιοῦ τῆς φυλακῆς δέν σταμάτησε νά διδάσκει τούς φίλους του πού ἔρχονταν νά τόν ἐπισκεφθοῦν.

Ἄν μελετήσει κανείς τούς διαλόγους, τίς προτάσεις καί τίς ἐνέργειες πού ἔκανε ὁ Ἡγεμόνας πρός τόν νεαρό Δημήτριο, θά παρατηρήσει πώς στόχευαν νά κεντρίσουν καί νά διεγείρουν αὐτό πού ὁ κόσμος ὀνομάζει φιλοδοξία. Δηλαδή τήν ὑψηλή θέση στήν ἱεραρχία τοῦ στρατοῦ, τίς προοπτικές μιᾶς λαμπρῆς καριέρας, μιᾶς καθολικῆς ἀναγνώρισης τοῦ προσώπου του, μιᾶς ὑπερύψωσης τοῦ Ἐγώ του.

Ὅλα αὐτά θά πραγματοποιοῦντο ἐάν ἄφηνε κατά μέρος ὅλες αὐτές τίς «ἀνοησίες» γιά τόν σταυρωμένο Θεό του, ἐκεῖνο τόν φτωχό Ναζωραῖο καί τήν ἀνύπαρκτη «Βασιλεία» του, πράγματα πού ἀποτελοῦσαν ὕβρη καί ἀπειλή κατά τοῦ προσώπου τοῦ Καίσαρα καί τῆς Αὐτοκρατορίας.

Ὁ Ἅγιος Δημήτριος εἶχε μέν μιά  φιλοδοξία,  ὄχι ὅμως σάν   αὐτήν πού ἔχουν  ὅσοι κατέχονται ἀπό τό κοσμικό φρόνημα, τό ἀποστασιοποιημένο ἀπό τόν Θεό. Ἡ Φιλοδοξία  τοῦ ἁγίου Δημητρίου ἦτο  κίνηση τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, πού τοῦ τήν κληροδότησε ὁ Πλάστης καί Δημιουργός του∙  Ἀνάγκη ἄν θέλετε τῆς ψυχῆς καί ἡ τάση της νά βρίσκεται δίπλα καί μέσα στήν Δόξα τοῦ Θεοῦ, στό φῶς τοῦ προσώπου Του, στήν ἀγάπη πού ἐκπέμπει ἀέναα, στήν ἴδια Του τήν ὑπόσταση. Ἡ Φιλοδοξία πού ἔβαλε ὁ Θεός μέσα στόν ἄνθρωπο στοχεύει στήν ἀληθινή δόξα, τήν αἰώνια καί ἀκατάλυτη, ὄχι τήν πρόσκαιρη καί κοσμική. Εἶναι ἡ ἐπιθυμία τῆς ψυχῆς νά βιώνει διαρκῶς τήν ἀγαπητική κοινωνία τοῦ Θεοῦ, νά βρίσκεται μέσα στό οἰκοσύστημά της, νά εἶναι συνδεδεμένη μέ τόν Αἴτιό της καί νά ἀντλεῖ τήν Ζωή μέσα ἀπό αὐτή τήν σύνδεση.

Εἶναι ἐντυπωσιακό ὅτι ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἦταν ἀπό παιδί στόν δρόμο τοῦ Θεοῦ. Ἀπό τά παιδικά του χρόνια ὑπῆρξε πολύ ἐνά-ρετος.Ἔδειξε ζῆλο νά ἐφαρμόσει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τίς θεῖες ἐντολές, μέ τήν μεγαλύτερη ἀκρίβεια. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς στόν ἐγκωμιαστικό του λόγο πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ἐπανειλημμένα τονίζει ὅτι τόν στόλιζε πλῆθος ἀρετῶν, ἦταν «σοφός καί παρθένος καί ὅσιος καί πάγκαλός τε καί παναμώμητος»(ΕΠΕ 11, 172, παρ. 8).

Ἡ κοσμική φιλοδοξία ἀποτελεῖ τήν ἐφθαρμένη, τήν ἀλλοιωμένη ὄψη τῆς Φιλοδοξίας πού μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός, ὅπως τήν ἔχει καταντήσει ἡ ἁμαρτωλή φύση μας. Ἔχει ὑποστεῖ καί αὐτή τήν παραποίηση πού δέχτηκαν καί ὅλες οἱ ἄλλες ἀρετές, ὅπως ἡ ἀγάπη πού ἔγινε ἰδιοτελής, ἡ φιλία πού κατάντησε ψεύτικη, ἡ πραότητα πού μεταβλήθηκε σέ ἐπιθετικότητα, ἡ πίστη πού ἔγινε ἐθιμοτυπία. Ἡ φιλοδοξία  πλέον  στρέφεται στήν κοσμική δόξα, στήν ἐφήμερη ἀναγνώριση, στήν πάση θυσία ὑπεροχή, ἀκόμα καί τήν ἀθέμιτη.

Ὁ Ἅγιος Δημήτριος ὅμως, ὡς Χριστιανός καί ἄρα οὐρανοπολίτης, δέν ἔδωσε σημασία στήν κοσμική, ἐπίγεια, φθαρτή κι ἐφήμερη δόξα∙ Δέν δελεάστηκε ἀπό τίς ἀνόητες προτάσεις καί προσφορές τοῦ Ἡγεμόνα, ἀλλά προσβλέποντας στήν ἀληθινή κι αἰώνια Δόξα, ἀπέρριψε κάθε τί τό πρόσκαιρο καί κάλπικο, κάθε τί πού θά τόν ἀπομάκρυνε ἀπό τήν φιλόδοξη ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ καί  ἀπό τήν ἕνωση καί τήν κοινωνία μαζί Του.

Ἡ πρόταση τῆς πίστεώς μας εἶναι νά  ἀποκτήσουμε τήν ἀληθινή, τήν κατά Θεόν Φιλοδοξία, αὐτή πού θά μᾶς ὁδηγήσει κοντά στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά ἀτενίζουμε αἰώνια τήν ἀνέσπερη Δόξα τοῦ προσώπου Του συμμέτοχοι στήν Βασιλεία Του.ΑΜΗΝ.