Γράφει ο Επίσκοπος Ωλένης
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
Σήμερα Κυριακή, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶστες, εἶναι τά προεόρτια τῆς ἑορτῆς τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ,ἡ ὁποία εἶναι μεγάλη ἑορτή καί σημαντικός ἑορτολογικός σταθμός τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας.Οἱ πιστοί τήν ἠμέρα αὐτή καλοῦνται νά τιμήσουν καί νά προσκυνήσουν τόν Τίμιο Σταυρό τοῦ Κυρίου, ὥστε νά ἀντλήσουν δύναμη καί χάρη ἀπ’αὐτόν.Ἡ μεγάλη αὐτή Δεσποτική ἑορτή δίνει ἐπίσης τήν εὐκαιρία σ’ὄλους μας νά σκεφτοῦμε ὁρισμένες βασικές ἀρχές καί ἀλήθειες τῆς πίστης μας,οἱ ὁποῖες εἶναι συνυφασμένες μέ τήν θεολογία τοῦ Σταυροῦ.
Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ γιά τήν χριστιανική πίστη κορυφαῖο σύμβολο θυσίας καί ἁγιασμοῦ, διότι ἡ σημασία του εἶναι πραγματικά τεράστια. Ὁ Σταυρὀς μαζί μέ τήν Ἀνάσταση λειτουρ-γοῦν ὡς δύο βασικοί ἄξονες πάνω στούς ὁποίους κινεῖται ἡ ζωή τῶν πιστῶν. Ἡ Ἀνάσταση ἕπεται τοῦ Σταυροῦ καί προϋποθέτει τόν Σταυ-ρό καί ὁ Σταυρός προμηνύει τήν Ἀνάσταση. Χωρίς Σταυρό δέν γίνε-ται Ἀνάσταση. Πάνω σέ αὐτές τίς ἀρχές στηρίζεται ἡ θεολογία τοῦ Σταυροῦ καί ἡ σπουδαία σημασία του γιά τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας.
Μέσα σ’ ἕναν κόσμο ἐσωτερικά διχασμένο καί πνευματικά ἀλλο-τριωμένο ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὑψώνει γιά ἄλλη μία φορά «τό τρι-σμακάριστον ξύλον τοῦ Σταυροῦ» γιά νά ὑπενθυμίσει στούς ἐκκο-σμικευμένους καί πνευματικά ἀλλοτριωμένους ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς μας τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο, τῆς ὁποίας μέτρο καί ἔκφραση ἀποτελεῖ ἡ θυσία τοῦ Σταυροῦ, ἀπό τήν ὁποία εἰσέρρευσαν στόν κόσμο ἡ σωτηρία, ἡ λύτρωση καί ἡ αἰώνια ζωή.
Ὁ Μέγας Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος τονίζει συχνά στίς θεό-πνευστες έπιστολές του ὅτι ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι γι’αὐτόν καί γιά τήν Ἐκκλησία καύχηση. «ἐμοί δέ μή γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μή ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ»(Γαλ. ΣΤ΄, 14). Καί πρός Κορινθίους: «Ὁ λόγος γάρ ὁ τοῦ σταυροῦ τοῖς μέν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί, τοῖς δέ σωζομένοις ἠμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστί»(Α΄Κορ. Α΄, 18). Ὁ Λυτρωτής μας Ἰησοῦς Χριστός καρφώθηκε στόν Σταυρό καί ὑπέστη τό ἐπώδυνο μαρτύριο τῆς σταυρώσεως, ἀλλά αὐτή ἡ ἀνθρώ-πινη κακουργία λειτούργησε εὐεργετικά γιά τό θεοκτόνο ἀνθρώπινο γένος. Λέγει πάλι σχετικά ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «συνίστησι δέ τήν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεὀς, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστός ὐπέρ ἡμῶν ἀπέθανε… Εἰ γάρ ἐχθροί ὄντες κατηλλάγημεν τῷ Θεῷ διά τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, πολλῷ μᾶλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα ἐν τῇ ζωῇ αὐτοῦ»(Ρωμ. Ε΄, 8-10).
Ἡ σωτηρία πού προσφέρεται ἀπό τό Σταυρό ἔχει ταυτόχρονα μοναδικό καί καθολικό χαρακτῆρα. Μοναδικό, γιατί μόνο μέ τό Σταυρό λυτρώνεται ὁ ἄνθρωπος. Πέρα ἀπό αὐτόν δέν ὑπάρχει ἄλλη δυνατότητα σωτηρίας. Καθολικό, γιατί μέ τό Σταυρό σώζεται ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος, ἐφόσον ὁ Χριστός προσέλαβε ὅλη τήν ἀνθρώπινη φύση καί ἔσωσε «παγγενῆ τόν Ἀδάμ». Αὐτή ἡ σωτηρία, πού πηγάζει ἀπό τό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, πραγματώνεται μέ τήν ἐνεργοποίηση τοῦ ἀνθρωπίνου παράγοντα. Ἡ σταυρική θυσία δέν εἶναι ἕνα παρωχημένο ἱστορικό γεγονός, ἀλλά μία διαρκής συγκλονιστική πραγματικότητα, πού διαιωνίζεται μέσα στή λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί κυρίως στό μυστήριο τῆς Θείας εὐχαριστίας, ὅπου προσφέρεται ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ «εἰς βρῶσιν καί πόσιν τοῖς πιστοῖς».
Εἶναι ἀλήθεια πώς ἡ ἐποχή μας εἶναι μία ἀντισταυρική ἐποχή. Μία ἐποχή πού ἔχει χάσει τό αἴσθημα τῆς θυσίας καί ἐκλαμβάνει τό Χριστιανισμό σάν μία ἀφηρημένη ἔννοια τύπων καί συνήθειας. Ὁ Σταυρός γιά τούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς μας ἔγινε ἕνα κοσμικό σύμβολο ἐπίδειξης εὐσεβείας καί ἔχασε τόν ὀνειδισμό γιά τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.
Καθώς θά προσκυνήσουμε αὔριο τό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, καλού-μαστε νά βιώσουμε τίς μεγάλες ἀρετές πού ἐνσαρκώνει ὁ Σταυρός. Νά συνειδητοποιήσουμε τίς δυσκολίες πού συνεπάγεται γιά τή ζωή τοῦ χριστιανοῦ ἡ πορεία κάτω ἀπό τό Σταυρό. Νά φέρουμε χωρίς δισταγμό τόν ὀνειδισμό τοῦ Σταυροῦ καί νά σηκώσουμε μέ ὑπομονή καί ἐλπίδα τό βάρος τοῦ Σταυροῦ τῶν καθημερινῶν δυσκολιῶν τῆς ζωῆς. Μονάχα μέ αὐτές τίς προϋποθέσεις θά εἶναι ὁ Σταυρός ἐνερ-γητικά παρών στόν κόσμο γιά νά προσλαμβάνει τό θάνατο τοῦ κόσμου καί νά τόν μεταμορφώνει σέ δυνατότητα αἰώνιας ζωῆς.
ΑΜΗΝ.
