Γράφει ο Επίσκοπος Ωλένης
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
Σήμερα Κυριακή, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶστες, εἶναι τά μεθέ-ορτα τῆς ἑορτῆς τῆς Κοίμησης τῆς Θεοτόκου. Εἶναι ἡ στιγμή,πού ὁ Χριστός μας ἐπέλεξε νά παραλάβει κοντά Του τή Μητέρα Του, γνω-στοποιώντάς της τή Μετάστασή της ἀπό τή γῆ μέ Ἄγγελο τρεῖς μέ-ρες νωρίτερα καί λέγοντας·«Ἔφτασε ὁ καιρός, ἐσένα τή Μητέρα μου, νά σέ πάρω κοντά μου. Νά μή θορυβηθῆς, ἀλλά χαρούμενη νά δεχθῆς τήν εἴδηση, γιατί μεταβαίνεις στήν αἰώνιο ζωή».
Ὅταν ἔμαθε αὐτό ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Χριστοῦ, χάρηκε. Ἀμέ-σως, λοιπόν, ὁδεύει στό ὄρος τῶν Ἐλαιών μέ ζῆλο γιά νά προσευχη-θεῖ. Ἐν συνεχείᾳ ἐπιστρέφει σπίτι της, ἑτοιμάζει τό νεκρικό κρεβάτι της καί ὅ,τι ἄλλο χρειάζεται γιά τήν ταφή της. Συγκεντρώνει τούς συγγενεῖς της, τούς ἀποκαλύπτει τό γεγονός τῆς Μετάστασής της στόν οὐρανό. Ὅλοι τήν παρακαλοῦν νά μήν τούς ἀφήσει ὀρφανούς. Ἡ Παναγία τούς διαβεβαίωσε ὅτι ὄχι μόνον αὐτούς, ἀλλά θά περι-φρουρεῖ καί θά ἐπιβλέπει ὅλον τόν κόσμον.
Συγχρόνως φθάνουν ἐκεῖ μέ θαυμαστό τρόπο οἱ Μαθητές τοῦ Χριστοῦ. Ἀνάμεσα σ’ αὐτούς βρίσκονται οἱ Ἅγιοι Διονύσιος ὁ Ἀρεο-παγίτης καί Ἱερόθεος, πού μέ νέφη μεταφέρθηκαν ἀπό μακριά καί αὐτοί στήν οἰκία της. Πληροφοροῦνται τήν αἰτία τῆς συγκεντρώσής τους καί τῆς λέγουν τά ἑξῆς· «Ἐσένα, Δέσποινα, ὅταν παρέμενες στόν κόσμο σέ βλέπαμε σάν νά βλέπαμε τόν ἴδιο τόν Δεσπότη Χριστόν καί γι’ αὐτό παρηγοριόμασταν· τώρα, ὅμως, ὅπως βλέπεις, γεμίσαμε ἀπό λύπη καί δάκρυα, ἐξαιτίας τῆς Μεταστάσεώς σου. Ἐπειδή, ὅμως, πηγαίνεις στά ὑπερκόσμια, χαιρόμαστε, πού ἔτσι ἀποφάσισε ὁ Θεός γιά σένα».
Ἡ Παναγία ὅμως τούς ἀπαντοῦσε· «Φίλοι καί Μαθητές τοῦ Υιοῦ καί Θεοῦ μου μή μετατρέπετε τή χαρά μου σέ πένθος, ἀλλά τό σῶμα μου νά τό κηδεύσετε, ὅπως θά τό τακτοποιήσω ἐγώ πάνω στήν κλίνη μου».
Ἔπειτα τούς ἀποχαιρετᾶ ὅλους ἡ Παρθένος, ξαπλώνει στό κρεβά-τι της, τακτοποιεῖ τό ἄχραντο σῶμα της ὅπως ἤθελε, δέεται γιά τήν εὐρυθμία τοῦ κόσμου καί γιά εἰρηνική συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων, δίδει τήν εὐχή της σέ ὅλους καί ἔτσι παραδίδει τό πνεῦμα της στά χέρια τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ της.
Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος τότε ἀρχίζει νά ψάλλει νεκρικά τροπάρια, ἐνῶ μέρος τοῦ ἀποστολικοῦ χοροῦ σηκώνει τό νεκρικό φορεῖο καί ἄλλοι μέ λαμπάδες καί ὕμνους προχωροῦν καί συνοδεύουν τό θεοδόχο σῶμα στό μνῆμα της. Τήν πομπή συνοδεύουν οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι, ὑμνολογοῦν καί οἱ φωνές τους γεμίζουν τόν ἀέρα.
Ἐκείνη τή στιγμή, οἱ ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων παρακίνησαν μερι-κούς ἀπό τόν ὄχλο καί τούς πείθουν νά ἀνατρέψουν τό φορεῖο, ὅπου εἶχε τοποθετηθεῖ τό ζωαρχικό σῶμα, καί νά τό ρίξουν κάτω.Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ προφταίνει καί τιμωρεῖ μέ τύφλωση ὅλους τούς αὐθάδεις. Ἑνός ἀπ’ αὐτούς τοῦ στερεῖ καί τά δύο χέρια, κόβοντάς τα στούς καρπούς, ἐπειδή μέ μεγαλύτερη μανία ὅρμησε καί ἄγγιξε τό ἱερό ἐκεῖνο φορεῖο.
Οἱ Ἀπόστολοι, ὅταν ἔφτασαν στό χωριό, πού λεγόταν Γεθσημανή, καί ἀπόθεσαν στόν τάφο τό σῶμα, πού ὑπῆρξε ἡ πηγή τῆς Ζωῆς. Παρέμειναν ἐκεῖ τρεῖς μέρες, ἀκούγοντας μόνον αὐτοί τίς ἀγγελικές φωνές, οἱ οποῖες δέν σταμάτησαν καθόλου.
Ἑορτάζει ἡ Μάνα πού εἶναι ἀναντικατάστατη ὕπαρξη γιά τόν καθένα μας. Μάνα θέλησε νά ἔχει καί ὁ Θεός Λόγος, ὅταν σαρκώ-θηκε. Ἔκανε μάνα Του τήν ταπεινή Κόρη τῆς Ναζαρέτ, καί ὕστερα τή χάρισε στόν ἄνθρωπο, «γύναι· ἴδε ὁ υἱός σου… ἰδού ἡ μήτηρ σου, καί ἀπ’ ἐκείνης τῆς ὥρας ἔλαβεν ὁ μαθητής αὐτήν εἰς τά ἴδια» (Ἰωάν. 19, 26-27).
Ἡ Μητέρα τοῦ Χριστοῦ ἔγινε καί δική μας μάνα. Μᾶς ἀγκαλιάζει ὅλους, μᾶς ἀγαπάει, καί ἐμεῖς σάν παιδιά της τήν ἀγαποῦμε. Εἶναι ξάγρυπνη καί περιμένει. Ἐμεῖς φτάνοντας στά ὅρια τῶν ἀντοχῶν μας στρεφόμαστε πρός αὐτήν καί τήν παρακαλοῦμε.
Σάν Μάνα ἀκούει καί προσέχει τίς φωνές μας. Ἡ καρδιά τῆς μάνας ἔχει μιά ἐκπληκτική εὐαισθησία γιά τό παιδί της. Μ’ ἕνα νεῦμα μας καταλαβαίνει τήν ἐπιθυμία ἤ τό πρόβλημα πού μᾶς ἀπα-σχολεῖ καί ἔρχεται κοντά μας προσπαθώντας νά δώσει λύση ἤ νά προσφέρει τό χάδι της πού τόσο γλυκαίνει τήν πίκρα μας τή στιγμή τοῦ πειρασμοῦ. Τό ἴδιο συμβαίνει καί στήν καρδιά τῆς Μεγάλης μας Μητέρας, τῆς Παναγιᾶς, πού ἀφουγκράζεται τούς προβληματι-σμούς μας καί μέ τίς πρεβεῖες της τούς θεραπεύει καί μᾶς ἕλκει κοντά της στόν Παράδεισο.
ΑΜΗΝ.
