Γράφει ο Επίσκοπος Ωλένης
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
Σήμερα Κυριακή πάντων τῶν ἐν τῷ Ἁγιονύμῳ Ὀρει δια-λαμψάντων Ἁγίων Πατέρων, ἀγαπητοί ἀναγνῶστες, καί ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία παρουσιάζει τήν πολύπτυχη Ἱστορία τοῦ Ἁγίου Ὄρους, πού εἶναι ἀξιοθαύμαστη καί ἀξιοσέβαστη. Μία ἀπό τίς ὡραιότερες πτυχές του, ἀναμφίβολα, εἶναι ὁ ἁγιολογικός πλοῦτος του. Ἡ ἀθωνική ἁγιολογία δίκαια ἀποτελεῖ τή βασική δόξα καί τόν μεγαλύτερο ἔπαινο ἑνός ὑπερχιλιόχρονου μοναχισμοῦ.
Οἱ Ἅγιοι τοῦ Ἁγίου Ὄρους εἶναι οἱ φιλόστοργοι Πατέρες τῶν Ἁγιορειτῶν. Ἡ ἀγάπη μας πρός αὐτούς προέρχεται ἀπό χρέος καί εὐγνωμοσύνη γιά τίς δωρεές τους. Εἶναι ἀγάπη τέκνων πρός κηδε-μόνες, μαθητῶν πρός διδασκάλους. Αὐτοί μετέβαλαν τήν ἀγριότητα τοῦ Ὄρους σέ ἡμερότητα, τόν ἀκατοίκητο τόπο τόν ἔκαναν κατοική-σιμο, τήν ἔρημο τή μετέτρεψαν σέ πολιτεία. Ἔγιναν κτήτορες Μο-νῶν καί σύναξαν πλησίον τους πλήθη Μοναχῶν. Ὅσο ζοῦσαν ἦταν σύμβουλοι καί μετά τήν τελευτή τους ἔγιναν πρεσβευτές γιά ὅλους.
Μοναχοί ἀπό διαφόρους τόπους συγκεντρώθηκαν σ’ ἕνα τόπο καί πῆραν ἕνα ὄνομα. Ἀκόλουθοι τοῦ πρώτου Ἡσυχαστῆ Πέτρου, πού τοῦ εἶπε ἡ Θεοτόκος τή χαροποιό ἐπαγγελία, περί συνεχοῦς προστα-σίας τοῦ Ὄρους. Ἔγινε πράγματι ἡ Θεοτόκος μόνιμη σκέπη, φρου-ρός καί ἰατρός ὄχι μόνο τῶν ἁγίων, ἀλλά καί ὅλων τῶν μοναχῶν.Οἱ Ἅγιοι τοῦ Ἁγίου Ὄρους δόθηκαν ὁλοκληρωτικά στόν Θεό. Μέ πολυ-χρόνιους σκληρούς ἀγῶνες καθάρισαν τόν ἑαυτό τους καί ἔγιναν δοχεῖα καθαρά νά δεχθοῦν οὐράνια χαρίσματα. Μέ κόπους πολ-λούς, ἔξοδα καί πειρασμούς ἔγιναν κτήτορες Μονῶν, Σκητῶν καί κελλιῶν. Ἔκτισαν οἰκήματα γιά νά εἶναι, κατά τόν Ἅγιο Νικόδημο, «σχολεῖα πάσης ἀρετῆς, ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ φυλακτήρια, πόνων ἀσκητικῶν φροντιστήρια, ἀγγελικῆς πολιτείας ἐργαστήρια, παλαι-ῶν καί ἁγίων Κοινοβίων μιμητήρια, τῶν ξένων καταγώγια, τῶν πτω-χῶν καταφύγια, λιμένες σωτηριώδεις καί ἀκύμαντοι».Ἀπό τούς ἁγίους του ὀνομάσθηκε τό ὄρος τοῦ Ἄθω ἅγιον. Αὐτοί εἶναι ἡ ὡραιότητα τοῦ Ὄρους, τό μεγαλεῖο του καί ἡ ἀκτινοβόλος θερμό-τητα πού ἀναπαύει τούς πιστούς. Ἅγιον Ὄρος, κατά τόν Ἅγιο Νικόδημο, σημαίνει «τόπος ἁγιότητος καί καθαρότητος· Τόπος ὅπου ἐπάτησαν τόσων ἁγίων πόδες. Τόπος, ὅπου τά χώματα εἶναι ζυμωμένα ἀπό τά αἵματα, ἀπό τούς ἱδρῶτας, καί ἀπό τα δάκρυα ἑκατοντάδων καί χιλιάδων Ὁσίων Πατέρων, τό Ἅγιον Ὄρος εἶναι τόπος ἀρετῆς καί ἀγαθοεργίας».(Μωϋσέως Μοναχοῦ Ἁγιορείτου, οἱ Ἅγιοι τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἐκδόσεως Μυγδονία 2008, σελ. 115-119).
Οἱ Ἅγιοι τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀνέδειξαν τό Ὄρος καί τό ἔκαναν θαυμαστό ὅπως τό Σινᾶ, τά ὄρη τῆς Παλαιστίνης, τό Πηλούσιο, τόν Ὄλυμπο τῆς Βιθυνίας. Οἱ Ἅγιοι καί οἱ μαθητές τους στό πέρα-σμα τῶν αἰώνων, ὡς ὅσιοι, μάρτυρες, ἡσυχαστές,κοινοβιάτες, ἔγκλειστοι καί ἱεραπόστολοι, ἀναδείχθηκαν λαμπροί συνεχιστές τῆς γνήσιας Ὀρθόδοξης μοναχικῆς παραδόσεως μέ ἀγρυπνίες καί θυσίες.
Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στό γλαφυρό του ἐγκώμιο πρός τούς ὁσίους ἀναφέρει τούς λόγους πού τόν ὁδήγησαν στήν «κοινή μνήμη πάντων τῶν τοῦ Ὄρους Ἁγίων Πατέρων».Γιατί «κοινοί προστάται καί εὐεργέται ὅλου κοινῶς τοῦ Ἁγίου Ὄρους» φάνηκαν. Αὐτοί οἱ ὁποῖοι «ἔγιναν εἰς ἡμᾶς μυρίων ἀγαθῶν πρόξενοι» ἄξιο εἶναι νά ἑορτάζονται μαζί. Εἶναι παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ὁ κοινός ἑορτα-σμός ἁγίων, ὅπως τῶν «ἐν Σινᾷ καί Ραϊθῷ ἀναιρεθέντων Ὁσίων», τῶν «ἐν τῷ Σαββάτῳ τῆς Τυρινῆς Ὁσίων Πατέρων» καί ἄλλων πολλῶν ἁγίων ἑόρτιες συνάξεις κατά χῶρες, τόπους καί Μονές.
Συνεχίζοντας ὁ Ἅγιος Νικόδημος, γράφει πώς μέ τήν κοινή πανήγυρη τῶν Ἁγιορειτῶν Ὁσίων, εἴτε ὀνομαστῶν εἴτε ἀνωνύ-μων, πού ἔμειναν ἕως τώρα ἀνεγκωμίαστοι, διά τῆς κοινῆς ταύτης ἀκολουθίας καί ἑορτῆς, καί αὐτοί καθίσταται δυνατόν πλέον νά «τιμῶνται καί ἑορτάζωνται». Ἀκόμη «ἵνα ἡ κοινή αὕτη τῶν ἁγίων Πατέρων ἑορτή, γένηται παρακίνησις πρός μίμησιν τῆς ἀρετῆς, καί τοῦ ζήλου αὐτῶν εἰς ἡμᾶς τούς μοναχούς τοῦ νῦν καιροῦ».
Εἴθε νά δώσει ὁ Κύριός μας νά συνειδητοποιήσουμε τόν μονα-δικόν δρόμον πρός σωτηρία τόν ὁποῖον διασφαλίζει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καί μέ ὁδηγούς τούς Πατέρες μας νά πορευόμαστε στήν προκοπή καί στόν προσωπικό ἐξαγνισμό, πρᾶγμα βέβαιο πού ἀποτελεῖ καί τόν προορισμόν μας.
ΑΜΗΝ
