*Λίγα λόγια για το πλούσιο συγγραφικό έργο του
«…Ο Οδυσσέας ούτε ζωγράφος ήτανε, ούτε απ’ αυτούς που κόβουν τα λουλούδια. Ζούσε, καμάρωνε και αφουγκραζόταν τη φύση, γι’ αυτό κι εκείνη του εμπιστευόταν τρυφερά μυστικά. Δεν χόρταινε τη φλυαρία της, δεν αντιστεκόταν στις προκλήσεις της… Άνοιξε διάπλατος ο σφυγμός του να χωρέσει τις πιο πρωτόγνωρες αισθήσεις. Η μεγάλη έκπληξη ήταν η όσφρηση. Ευωδίες άγνωστες. Πλούσιο λεξιλόγιο, πολλές οι διάλεκτοι –βαθιές έννοιες– η γλώσσα της όσφρησης. Λέξεις που συνδυάζονται αρμονικά ή κάποτε σολάρουν, άλλες μόλις ακούγονται το πρωί και ξεφαντώνουν με το σούρουπο σ’ ένα κρεσέντο εκπληκτικό… Όσφρηση! Ποιος τιμά τα δώρα της; Ποιος ξυπνά από τα σήμαντρά της; Τα αρχαία τα χρόνια στα μεγάλα παλάτια ο «μυρεψός» ήταν επιστήμονας αυλικός, ενώ τώρα παραγνωρισμένος, υπηρετεί τη ματαιοδοξία και μόνο της μόδας. Ποιος θα τολμούσε να αποστάξει το παράπονο του δακρυσμένου ρετσινιού; Τη ζάλη των ανθών που λιποθυμούν στην αγκαλιά των φύλλων; Ποιος κοντοστέκεται στο μυρωμένο θόρυβο του γιασεμιού; Ποιος θα αγόραζε τον ιδρώτα της αυγής πάνω στους ύπερους του ντροπαλού κυκλάμινου…, το φιλί της γύρης που ξεμυαλίζει τη μέλισσα, των φυκιών το αλμυρό λαχάνιασμα να ξανασμίξουν στο πέλαγο;…» (Μάργκινους Μόριους)
Λέξεις που ηχούν στ’ αυτιά μας τόσο αρμονικές!… Λέξεις που αντηχούν στο μυαλό μας σαν πρωτόγνωρες!… Λέξεις που προσπαθεί να αντιληφθεί η ψυχή μας στη «μεταφορά» τους -γιατί έτσι συνήθισε-, κι όμως είναι τόσο κυριολεκτικές! «Οι λέξεις είναι τα ονόματα των εννοιών∙ ας προσέχουμε λοιπόν τις λέξεις των ηρώων, αυτοί στοχάζονται, αυτοί ενδύονται τις σκέψεις και τις αγωνίες του συγγραφέα…», λέει κάπου χαρακτηριστικά.
Στέλιος Χαλκίτης, ο συγγραφέας που δεν σιώπησε ποτέ, που δεν σιωπά… Η ζωή έτρεξε δίπλα του, μέσα του, πυκνή, ζωντανή, γεμάτη, που τη βίωσε βαθιά, αναλυτικά, στοχαστικά, φιλοσοφώντας την κάθε στιγμή της, στην κάθε στιγμή του… «Είχες ένα παρόν αλλά έλειπες, δεν ήσουνα εκεί. Σκέψου τη ζωή σου μέχρι τώρα, σκέψου, σχεδόν πάντα βρισκόσουνα με τη μνήμη στο παρελθόν ή στο μέλλον με τη φαντασία» (Μάργκινους Μόριους), αλλά ο ίδιος είχε πλήρες το συναίσθημα της ύπαρξης και του προορισμού του…, από μικρό παιδάκι…
«…Τα αισθήματα δεν είναι μόνο άρωμα πραγμάτων. Η αλήθεια είναι πως μυρίζουν λίγο από πράγματα, στην ουσία τους, όμως, είναι η μεγάλη ανάγκη να ξεχάσουμε τον φόβο του θανάτου. Κωδωνοκρούσιες μυρωδιές μιας στιγμιαίας νίκης απέναντι στη μνήμη του θανάτου πριν βιώσουμε την πανωλέθρια συντριβή μας» (Ο Λούσηρος).
Πώς να αγνοήσουμε τις λέξεις του, τα πυκνά νοήματά τους; Γιατί θέλει πάντα να βλέπουμε πίσω από αυτές, να συλλογιζόμαστε, να σκεφτόμαστε, να κατανοούμε… «…Όπως το ακούς, έτσι ακριβώς, είναι κάλπικη η ανάγκη των ανθρώπων να ακούν αυτό που αρέσει στα λιγδιασμένα τους αυτιά. Η νιότη έχει δικαίωμα στο λάθος, η ωριμότητα απαίτηση στο φρόνιμο και το γήρας είναι ειρηνικό αν έζησες τη νιότη με ωριμότητα. Να ’χεις πάντα την αίσθηση του μήκους των χεριών σου και να μην απλώνεις ν’ αρπάξεις το φεγγάρι. Τα βήματά σου να ’ναι άλματα. Στην αρχή να μπουσουλάς και μετά, τσουφ! κάνε το άλμα. Να συναισθάνεσαι ποιος είσαι σε σχέση με τους άλλους, όχι ψέματα στον εαυτό σου, ούτε στους γύρω σου, μόνο έτσι θα βελτιώσεις τη δική σου θέση» (Ο Λούσηρος).
Πόσο όμορφες οι εικόνες του, πόσο συμβολικές! «…θυμήθηκε τον γερο-Πιτσιρίκο: “Κοίτα να ανοίξεις παράθυρο στο φως, οι γρίλιες απλώς μας ξεγελούν”». (De Profundis, Αναμάρτητοι Έρωτες).
«701.1 […] για μένα τώρα η ζωή δεν έχει νόημα γιατί λείπουν οι άλλοι, λείπει ο άλλος, αυτός που θα κοιτάξω ίσια στα μάτια και θα δω την ομορφιά μέσα του, […] λείπει ο άλλος που με κάνει ανθρώπινο, λείπει ο άλλος, λείπει το νόημα της ζωής» (Ante Tractatum, Φιλοσοφικές Σημειώσεις).
…και μας λείπει πολύ, ήταν πολύ νωρίς … Το κενό που άφησε είναι δυσαναπλήρωτο.
Λίγα λόγια για τον Στέλιο Χαλκίτη (1962-2024)
Ελληνας συγγραφέας. Εζησε στην Κάλυμνο και ασχολήθηκε με την αστροφυσική και τη φιλοσοφία. Επί σειρά ετών αρθρογραφούσε σε ελληνικές εφημερίδες για πολιτικά, φιλοσοφικά και κοινωνικά θέματα, υποστηρίζοντας με θέρμη τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισότητα των φύλων καθώς και την ανάγκη αναθεώρησης κάθε βεβαιότητας. Τα βιβλία του: «Μάργκινους Μόριους» και «MARGINUS MORIUS», Vanguard Press, Μεγάλη Βρετανία, και το τελευταίο «Οι Απαράφθορες» έγιναν ταχύτατα best sellers, όπως και τα «Ο Λούσηρος», «ANTE TRACTATUM ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ» και «De Profundis, Αναμάρτητοι Ερωτες».
