Του Γιώργου Παναγιωτόπουλου
(Αν. Καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών
Δημοτικός Σύμβουλος Ανδραβίδας Κυλλήνης)
Μια βασική αρχή στην πολιτική, όπως εγώ ερμηνεύω, για να δημιουργήσει απτά αποτελέσματα και να καταστεί ωφέλιμη για το κοινωνικό σύνολο, μιας και από εκεί αντλεί την νομιμοποίησή της και εκεί αναφέρεται, είναι ο μετασχηματισμός των λόγων και κάθε είδους δηλώσεων σε δημόσια ακρόαση, σε σχέδιο δράσης με σαφή χρονοδιαγράμματα για υλοποίηση. Είναι αυτό που λαός ονοματοδοτεί, κατά περιόδους, ως «ικανότητα, αποτελεσματικότητα , προοπτική ανάπτυξης και βελτίωσης» του τόπου του.
Αποτελεί αυτό κύριο γνώρισμα της πρόσφατης ιστορίας του Νομού μας;
Συνόδευσε η πράξη τα τόσα λόγια, που κατά καιρούς μεγάλων προσδοκιών , ακούστηκαν;
Μήπως αποστεώθηκαν εντέχνως οι κοινωνικές προσδοκίες και μετατράπηκαν σε κοινωνικές πεποιθήσεις παραδοχής του ποικιλώνυμου κατεστημένου;
Μήπως η κοινωνία αντανακλά, το ίδιο είδωλο που δημιουργείται με την επιτυχημένη κατά τα άλλα, μέθοδο των επικοινωνιακών παραισθησιογόνων;
Μπορούμε βέβαια να δώσουμε απαντήσεις σε αυτά τα «ολίγον» ρητορικά αλλά και ουσιώδη ερωτήματα.
Όμως ας πάμε από τους προβληματισμούς, σε αναδυόμενες ερμηνείες και αναγνώσεις της καθημερινότητάς μας.
Είναι κουραστικό να επαναλαμβάνεται διαρκώς η διαπίστωση της συνεχούς υποβάθμισης του Νομού μας.
Είναι απογοητευτικό, να επαναλαμβάνεται διαρκώς , η έλλειψη υποδομών και η ανυπαρξία ενεργειών για αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων, που ίσως ο Θεός, σίγουρα όμως η φύση και οι πρόγονοί μας, προίκισαν ή άφησαν ως παρακαταθήκη σε εμάς, στην νέα γενιά αλλά και στις μελλοντικές γενιές. Ας σταματήσουμε επιτέλους να είμαστε υπερήφανοι μόνο για τους προγόνους μας.
Είναι εσωστρεφές και μίζερο, να επαναλαμβάνεται διαρκώς, η ύπαρξη κάποιων εχθρών που διαχρονικά επιβουλεύονται τα δίκαιά μας και καθορίζουν την τύχη μας, προς όφελός τους.
Είναι ηττοπαθές να επαναλαμβάνεται διαρκώς, το «κισμέτ», μια προκαθορισμένη μοίρα που διατηρεί σε μια ιδιότυπη αιχμαλωσία την κοινωνία.
Είναι επικίνδυνο και συνάμα τραγικό, να δημιουργούνται βεβαιότητες που οδηγούν στην αίσθηση του τέλματος και την ακινησία. Γιατί κατά τον W.I.Thomas «Όταν οι άνθρωποι θεωρούν ορισμένες καταστάσεις πραγματικές, αυτές γίνονται πραγματικές στις επιπτώσεις τους» , ως μια αυτοεκληρούμενη προφητεία.
Οι «ελάχιστοι» που πιθανόν συντηρούν και πολλαπλασιάζουν τα παραπάνω αναφερόμενα, απλά είναι ανίκανοι και μέρος μιας παθογενούς σύνθεσης αλλά κρίσιμης μάζας, που τροφοδοτούν προοπτικά, τον μύλο της κοινωνικής ουδετερότητας και τελικά χρεωκοπίας.
Αυτοί, οι «ελάχιστοι», που διαχρονικά τροφοδοτούσαν τον δημόσιο λόγο με «φανφάρες» ντυμένες, λιγότερο ή περισσότερο κατά περιόδους, με μανδύες πολιτικο-κομματικούς, παραπέμποντας σε δυνητική κατάσταση, που ποτέ δεν πήρε σάρκα και οστά, απλά ήταν υπηρέτες του εαυτού τους, χωρίς «αιδώ» και χωρίς την παραμικρή ευθύνη πατριωτισμού.
Παρέπεμπαν συνεχώς σε απροσδιόριστους εχθρούς συμφερόντων ή προσδιορισμένους εχθρούς, γεωγραφικής ή πολιτικής αναφοράς. Βόλευε και βολεύει επιτυχώς αυτή η ερμηνεία. Κάθε άλλη ανάγνωση, αβίαστα θα επιβεβαίωνε με ελάχιστη παράφραση, τον Κωνσταντίνο Καβάφη, “Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς εχθρούς. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις“.
Αν και αυτές οι σκέψεις είναι έντονα υποκειμενικές, δεν πρέπει να αγνοούμε ότι οι Ηλείοι πολίτες, αν όχι ακριβώς, κάπως έτσι μάλλον, σχολιάζουν τις επικρατούσες συνθήκες ζωής.
Μια κοινωνία που έζησε το σοκ της οικονομικής κρίσης και βιώνει σήμερα το σοκ της πανδημίας με πρωτόγνωρες αλλαγές στην καθημερινότητά της, δεν μπορεί γραμμικά να συνεχίζει ως προβλέψιμη και ωφελιμιστικά χειραγωγούμενη. Θα είναι απορίας άξιο, εάν δεν έχει διαβεί, ανεπιστρεπτί, στην υγιή φάση της αμφισβήτησης και της ανατροπής των κατεστημένων και επικίνδυνων επιβαλλόμενων βεβαιοτήτων.
Η συγκυριακή απειλή της πιθανής απομάκρυνσης των τμημάτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης δεν γεννήθηκε εκ του μηδενός. Είναι παραγόμενο προϊόν διαχρονικά, της απραξίας, της ανικανότητας, του πολιτικαντισμού, του ωφελιμισμού, των προσωπικών διαδρομών, της ανευθυνότητας και της έλλειψης πατριωτισμού των «ελαχίστων» του τόπου μας.
Αρκεί μια επίσκεψη στους χώρους του Ιδρύματος, σε ένα από τα τμήματα του Νομού, για να συνειδητοποιήσει ο καθένας μας, για ένα από τα πολυσυζητημένα θέματα του νομού, ότι ίσως ο «εχθρός» είναι μέσα μας , δίπλα μας , δικός μας και όχι κάπου αλλού. Μια ματιά και μια εικόνα, είναι τουλάχιστον χίλιες λέξεις ερμηνείας και αγανάκτησης.
Ας σταματήσουμε τις υποκλίσεις και τους συμβιβασμούς με το τίποτα.
Ας δούμε το μέλλον, σχεδιάζοντάς το.
Ας σταθεροποιήσουμε τους στόχους μας και ας σκιαγραφήσουμε τον οδικό μας χάρτη , συμπληρώνοντας όμως πρώτα , το δικό μας έλλειμα με αποτελεσματικές ενέργειες και δράση και δημιουργώντας προϋποθέσεις που χρωστάμε από χθες.
Εδώ θα κλείσω αυτές τις σκέψεις χωρίς τίτλο, αισιόδοξα, επισημαίνοντας ότι συνεχίζω να βλέπω μόνο τις αρετές στους ανθρώπους, αφού και ο ίδιος δεν είμαι αλάθητος, όπως εύστοχα υποστήριζε ο Ινδός στοχαστής Mahatma Gandhi.
Σε αυτές τις αρετές, μεταφορικά ή κυριολεκτικά, των Ηλείων συμπολιτών, εναποθέτει ο τόπος την προοπτική του.
