Γράφει ο Σωτήρης Σωτηρόπουλος
(Πρόεδρος της ΠΕΕΔ και του
“ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΎ ΚΈΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ”)
Με αφορμή την προβληθείσα με “καμάρι επιτυχία” του Δήμου Αρχαίας Ολυμπίας για την απόκτηση μικρού Λεωφορείου από το Ινστιτούτο Νεολαίας και δια Βίου Μάθησης του Υπουργείου Παιδείας στο οποίο πρόεδρος είναι ο εκ Δίβρης καταγωμενος κ. Κ. Δερβος (σαν μια “παραχώρηση” με έμμεση υπονόηση κυβερνητικής εύνοιας).
Καλό είναι να θυμηθούμε (για να μαθαίνουν οι νεώτεροι (και σημερινοί Δημοτικοί παράγοντες) για εκείνη την απρόσμενη απόκτηση ενός Σχολικού Λεωφορείου στη Δίβρη που τότε χαρακτηρίστηκε από τους εχέφρονες ως ένα “μικρό θαύμα”….
Γι’ αυτη την αφήγηση προσέτρεξα στα δημοσιεύματα του περιοδικού μας “ΔΙΒΡΗ” (τεύχη 76-77-78-79, τέλος 1997 αρχές 1998 ) μερικές σελίδες του οποίου φωτογράφησα που μπορείτε να διαβάσετε (με λίγη προσπάθεια και μεγένθυση) για να καταλάβετε το μέγεθος του εγχειρήματος…
Λοιπόν, με όσο το δυνατόν συνοπτικό τρόπο:
1. Τότε τα παιδιά του Γυμνασίου – Λυκείου Λαμπείας υφίσταντο μια πρωτοφανή ταλαιπωρία γιατί μεταφέρονταν από τα γύρω χωριά στιβαγμενα σα σαρδέλες μέσα σε ένα κλειστό βανακι “κλούβα”….
2. Η Πανελλήνια Εκπολιτιστική Ένωση Διβριωτών (ΠΕΕΔ) που (τότε με προηγούμενη την απέραντη εκτίμηση και ευχαριστίες εκ μέρους των Εκπαιδευτικών) είμαστε η χορηγός κάθε είδους βοήθειας και αρωγής στα Σχολεία μας, αποφάσισε να κάνει ένα πολύ τολμηρό βήμα για να σταματήσουν τα καθημερινά βάσανα των μαθητών των Σχολείων μας….
3. Ξεκίνησε με μια πρώτη ΑΝΑΚΟΊΝΩΣΗ-ΕΚΚΛΗΣΗ (βλ. 2η φωτ) προς τους απανταχού Διβριωτες και φίλους να δώσουν τον “μικρό ή μεγάλο οβολό τους” για να αγοραστεί ένα Λεωφορείο με όλες τις προδιαγραφές για την μεταφορά των παιδιών…. Και όπως θα δείτε στις επόμενες φωτογραφίες άρχισε η συγκινητική συνεισφορά τους που ξεπερνούσε κάθε προσδοκία…
4. Τότε, κάναμε έρευνα για βρεθεί το Λεωφορείο. Κατά καλή μας τύχη ο Διβριωτης Εκπαιδευτικός κ. Κώστας Β. Αγγελόπουλος είχε φίλο ένα ιδιοκτήτη Ιδιωτικού Εκπαιδευτηρίου που έκανε ανανέωση του στόλου των αυτοκινηήτων του και μεσολάβησε να μας δώσει ένα Λεωφορείο 30 θέσεων μάρκας INVECO, σε πολύ καλή κατάσταση και πολύ καλή τιμή… Το συμφωνήσαμε, το ανακαίνισε και έγινε ένα Λεωφορείο “να το πιεις στο ποτήρι” !….
5. Στο μεταξύ συνεχίζονταν οι συγκινητικές συνεισφορές των συμπατριωτών και φίλων. Διαβάστε τα ονόματα εκείνων που συνεισφέρουν, αξίζει τον κοπο….
Τότε μας ήρθε η ιδέα να ζητήσουμε χορηγία από την Εθνική Τράπεζα και τον Διοικητή της κ. Θεόδωρο Καρατζά, επειδή ο αείμνηστος Γιώργος Ζαφειρόπουλος στέλεχος της ΠΕΕΔ τον είχε πελάτη στο Σούπερ Μάρκετ του και κάναμε ένα εμπεριστατωμένο γράμμα και ζητούσαμε οικονομική βοήθεια…. Και Ω! του θαύματος συνέβησαν δύο γεγονότα. Ο Διοικητής της Τράπεζας που καταγόταν από το Μοναστηράκι Γορτυνίας (όπως μας είπε πού τον επισκεφτήκαμε) είχε καλές αναμνήσεις από τη Δίβρη, όταν περνούσε και έμενε στο Ξενοδοχείο της “Μαρίας και της Δέσπως” και δεύτερον ρώτησε για μένα και την ΠΕΕΔ τον φίλο του Γεράσιμο Βασιλόπουλο (των ΑΒ) “ποιοι είμαστε” και ο πατριώτης Γεράσιμος από την Κερτιζα του είπε τα καλλίτερα λόγια… Και τότε με μια γενναία χειρονομία υπέγραψε μια μεγάλη χορηγία της ΕΤΕ των 3 εκατομμυριων δραχμών!!… Βεβαίως λόγω κρατήσεων εισπράξαμε το σεβαστό ποσό των 2.400.000 δραχμών.
6. Τώρα, όμως έπρεπε να ξεπεράσουμε το μεγαλύτερο πρόβλημα. Πώς και με ποιο τρόπο θα κυκλοφορήσει το Λεωφορείο; Στο όνομα ποιού και με ποια ιδιότητα; Τότε μου ήρθε μια φαεινή ιδέα, να χρησιμοποιήσω το “διβριώτικο δαιμόνιο” μου. Γνώριζα τον τότε Υπουργό Συγκοινωνιών Μαντέλη (δεν είχε ακόμη διολισθήσει σε αμαρτωλές μίζες, όπως έγινε αργότερα δυστυχώς) τον γνώριζα από την κοινή δράση μας στους αγώνες για την καθιέρωση του “Συνηγόρου του Πολίτη” και την “Απλή Αναλογική” κλπ και έκανα το πλέον παράτολμο βήμα…
Πήγα και τον βρήκα στο Υπουργείο με ένα Υπόμνημα που εξέθεσα προφορικά τις πρωτοφανείς ταλαιπωρίες των μαθητών σε μια ορεινή περιοχή και το κυριότερο του είπα “σαν Υπουργός θα μείνετε στην ιστορία ότι επιτρέψατε την κυκλοφορία ενός δημόσιου Σχολικού Λεωφορείου, στο πρώτο Σχολείο της Ηλείας που λειτούργησε μετά την σύσταση του Ελληνικού Κράτους το 1828” και άλλα για την ιστορική κωμόπολη, …και πράγματι εντυπωσιάστηκε και ενέδωσε μετά από πολύ πίεση και σκέψη και έδωσε εντολή στις Υπηρεσίες να γίνει η μεγάλη παραχώρηση!!!.. Αυτό ήταν…
7. Και ενώ συνεχίζονταν οι συνεισφορές και σχεδόν είχαμε συμπληρώσει τα χρήματα που είχαμε συμφωνήσει, συνεννοηθήκαμε με τον τότε Πρόεδρο Κοινότητας Νίκο Παναγούλη (που είχαμε άριστες σχέσεις, αργότερα χάλασαν) που όντως ήρθε στην Αθήνα και πήγε στις Υπηρεσίες του Υπουργείου Συγκοινωνιών που έδωσαν εντολή στον Πύργο να δοθούν οι κρατικές (πορτοκαλί) πινακίδες…. Όπερ και εγένετο.
8. Στο μεταξύ εμείς το απαστράπτον Λεωφορείο μεταφέραμε στη Δίβρη (που βλέπετε στην φωτογραφία) και το σταθμευσαμε έξω από το Καφενείο του Μαραθιά προς χαράν και ικανοποίηση των συμπολιτών, των μαθητών και Εκπαιδευτικών.αλλα και λύπη και κακεντρέχεια κάποιων (ευτυχώς λίγων) ανεγκέφαλων νεο-διβριωτών…..
Γράψαμε με μεγάλα γράμματα στο πλαϊνό και την πρόσοψη του νέου αποκτήματος “ΓΥΜΝΆΣΙΟ-ΛΥΚΕΙΟ ΛΑΜΠΕΙΑΣ” και με μικρά “ΔΩΡΕΆ ΠΑΝΕΛΛΉΝΙΑΣ ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΈΝΩΣΗΣ ΔΙΒΡΙΩΤΏΝ” ….
9. Μετά μια μικρή γραφειοκρατική διαδικασία στον Πύργο ο πρόεδρος Ν. Παναγούλης πήρε τις πορτοκαλί κρατικές πινακίδες και το Λεωφορείο μπήκε στην υπηρεσία των μικρών μαθητών που χάρηκαν χαράν μεγάλην που γλίτωσαν από την …”ασφυξία” της κλούβας!!….
10. ΔΕΙΤΕ και διαβάστε τις κατωτέρω δημοσιευμένες στο περιοδικό “ΔΙΒΡΗ” Ανακοινώσεις με διθυραμβικές δικές μας αναφορές για το κλίμα ευφορίας που επικρατούσε τότε….
Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΊΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΙΚΟΎ ΛΕΩΦΟΡΕΊΟΥ ΕΠΙ 10 ΧΡΟΝΙΆ ΚΑΙ Η ΔΥΣΤΥΧΉΣ ΚΑΤΆΛΗΞΗ ΤΟΥ!…
11. Σχεδόν 10 χρόνια με χιόνια κι αγριοκαίρια το Λεωφορείο όργωνε τα χωριά και μετέφερε μια χαρά τα παιδιά… Οπότε ξεκίνησαν κάποια πρώτα παρατράγουδα που θα ιστορήσουμε, έτσι για την … κακή ανάμνηση…
12. α) Με τη πρώτη εμφάνιση του Λεωφορείου κάποιοι μικρόψυχοι (που βεβαίως δεν είχαν δώσει ούτε τσακιστή δεκάρα για τη αγορά του) έλεγαν με κακεντρέχεια “από νεκροταφείο αυτοκινήτων το πήρανε και φάγανε τα λεφτά των Διβριωτών” (!!) Ευτυχώς είχαμε αξιόπιστο μάρτυρα τον Κ. Αγγελόπουλο…. Και βεβαίως εμείς τους δώσαμε την κατάλληλη απάντηση. β) Ένας αντιπρόεδρος της τότε Κοινότητας έκανε μια απρέπεια, πήγε στον Πύργο το Λεωφορείο και έβγαλε την μικρή πλαϊνή επιγραφή “ΔΩΡΕΑ ΤΗΣ ΠΕΕΔ” (!!) και βεβαίως εμείς αμέσως την αποκαταστήσαμε. Άλλαξαν και την μεγάλη πλαϊνή πινακίδα και έβαλαν “ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΛΑΜΠΕΊΑΣ”, αλλά αυτό εμάς δεν μας πείραξε… γ) Δυστυχώς όπως θα διαβάσετε δεν έγινε ούτε ένα Ευχαριστήριο στην ΠΕΕΔ ούτε από το Κοινοτικό Συμβούλιο, ούτε από την Δ/νση Εκπαίδευσης Ηλείας, ούτε από τον Σύλλογο Εκπαιδευτικών του Γυμνασίου…
13. Το 2006 εξελέγη νέος Δήμαρχος ο Π. Παπαζαφειρης (μετά δύο Δημαρχιακές θητείες Στ. Παπανικολόπουλου και Ν. Παναγούλη) και επειδή (ο ίδιος ήταν έμπορος μεταχειρισμένων αυτοκινήτων ) το δικό.μας δωρηθέν Σχολικό “είχε αρχίσει να τρώει τα ψωμιά του” θεώρησε ότι έπρεπε να το αντικαταστήσει με καινούργιο!… Αλλά φαίνεται (πολλά και περίεργα ελέχθησαν τότε) ότι έγινε αντικατάσταση με “μαϊμού” δήθεν καινούργιο αυτοκίνητο που δεν είχε και μεγάλο χρόνο ζωής….
14. Και μετά την κατάργηση του Δήμου Λαμπείας το 2010 και την υπαγωγή μας στο Δήμο Αρχ. ΟΛΥΜΠΊΑΣ, άρχισε ο μαραθώνιος της ταλαιπωρίας του δικού μας Σχολικού Λεωφορείου που είχε αποκτηθεί με θυσίες των απανταχού Διβριωτών και φίλων μας… Ο Δήμαρχος Θ. Κοτζας (αντί να το θέσει στην υπηρεσία των Διβριωτών π.χ. για την μετακίνηση τους στον Πύργο ή σε ψυχαγωγικές διευκολύνσεις, εκδρομές κλπ) στην αρχή το χρησιμοποίησε για να μεταφέρει στα χωριά του Δήμου εργάτες (δήθεν) καθαριότητας (sic!) και στη συνέχεια του έβγαλε τις (με πολύ κόπο και προσπάθεια αποκτηθείσες) κρατικές πινακίδες και το άφησε να ρημάζει και να γίνεται .. κοτέτσι στη χωματερή (!!!).
Αυτή, είναι η μικρή αλλά πολύ ενδιαφέρουσα “ιστορία”
του ΠΡΩΤΟΥ ΣΧΟΛΙΚΟΎ ΛΕΩΦΟΡΕΊΟΥ ΣΈ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΧΟΛΕΊΟ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΌΡΗΣΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ… Και δεν ξέρουμε αν υπάρχει έκτοτε άλλο τέτοιο παράδειγμα σε πανελλαδικό επίπεδο.
