Γράφει ο Γιώργος Ευθυμίου
Εκπαιδευτικός
Και πρώτα πώς προήλθε το όνομα Ζαχαριάς.
Είναι ψευδώνυμο, που έδιναν σ’ όλους τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης εναντίον των Γερμανών, για την ασφάλεια των συγγενών τους στο χωριό ή στην πόλη.
Το όνομα λοιπόν αυτό το είχε ένας Τουρκοφάγος του 1821 στη Μάνη, στην οποία ο Κωνσταντίνος Γεωργιάδης έζησε τα εφηβικά του χρόνια, κοντά στους δύο αδελφούς του, το Γιώργο και το Βασίλη, που είχαν φύγει από το Χελιδόνι και είχαν πάει εκεί για μια καλύτερη οικονομικά ζωή. Του το έδωσε, όταν πρωτομπήκε στον αγώνα, ο συναγωνιστής του Κρόνος, που ήξερε την ιστορία αυτού του Ζαχαριά της Μάνης. Όνομα βαρύ, που όμως ο Κωνσταντίνος Γεωργιάδης αποφάσισε να το τιμήσει ή να πεθάνει, όπως γράφει στο βιβλίο του.
Ο Κων/νος Γεωργιάδης γεννήθηκε το 1912 στο Χελιδόνι Ηλείας και μεγάλωσε στη Σπάρτη, όπου τέλειωσε το Σχολαρχείο. Πήρε μέρος στον Αλβανικό Πόλεμο, που μάλιστα διακρίθηκε και τιμήθηκε με ηθική αμοιβή και προαγωγή.
Στα τέλη του 1942, μετά από μια σύγκρουση με Γερμανούς στην Πελοπόννησο, αναγκάσθηκε να περάσει αρχικά στην παρανομία, συγκροτώντας μια δική του ομάδα, την οποία ενέταξε στον Ε.Λ.Α.Σ., με το ψευδώνυμο, Ζαχαριάς. Συνέχισε λοιπόν δίνοντας απανωτές μάχες εναντίον των κατακτητών, όπως στη Δόβραινα, στην Κοπαϊδα, στο 51 χιλιόμετρο Άμφισσας – Ιτέας, ….. άλλες με επιτυχίες κι άλλες με κάποιες απώλειες.
Εκεί όμως που έδειξε τις αξιοθαύμαστες αρχηγικές του, αγωνιστικές και αποτελεσματικές του ικανότητες ήταν η δημιουργία εκ του μηδενός ενός στόλου ολόκληρου στον Κορινθιακό κόλπο. Με τρεις συντρόφους του και με δυο – τρία βενζινάκατα, με ένα πολυβόλο και με λίγα λιανοντούφεκα έπιασε αρχικά στα Καλόνησα ένα Γερμανικό καράβι εφτά τόνων και το έκανε ναυαρχίδα του.
Ύστερα, με άλλα Γερμανικά καταδιωκτικά που έπιασε στον Αη – Στράτη, στον Αη – Πάγκαλο, στα Στραβά της Μεγαρίδας και αλλού, πλούτισε το υλικό του και πάνω στο χρόνο έκανε στόλο με 17 κομμάτια, θαυμαστά εξοπλισμένον.
Ίδρυσε έτσι το Ε.Λ.Α.Ν. (Εθνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Ναυτικό) Κορινθιακού, που πήρε αυτό το όνομα ύστερα από δική του πρόταση και έγκριση του 4ου Συντάγματος αλλά και με την προτροπή του Άρη Βελουχιώτη και της V Ταξιαρχίας.
Και τότε παρατηρήθηκε το εξής αξιοθαύμαστο: Ένας που στην προηγούμενη ζωή του, όπως ο ίδιος λέει, θα πνιγότανε σε μισό μέτρο θάλασσα, μεταμορφώθηκε σε τέλειο ναυτικό, σε Μιαούλη και Ματρώζο του 21 και δημιούργησε μια μοίρα ,η οποία εξελίχθηκε, συν τω χρόνω, σε μια από τις ισχυρότερες και καλύτερα οργανωμένες του όλου ΕΛΑΝ δυνάμεις, με σύνολο 30 σκαφών και γύρω στους 1200 άνδρες, πλήρως συγκροτημένη, με σκάφη διαφόρων τύπων, κατάλληλα πληρώματα, κέντρα ανεφοδιασμού κι επισκευών, λιμενικούς σταθμούς κλπ.
Τα επιτεύγματά του, που ήταν αποτέλεσμα της αυτοθυσίας της δικής του και των αγωνιστών συντρόφων του, που ήταν οι περισσότεροι γέννημα και θρέμμα της θάλασσας, υπήρξαν άξια θαυμασμού. Τους Γερμανούς, που συνελάμβανε σε κάθε επιχείρησή του, δεν τους εκτελούσε. Τους έβλεπε και τους λυπόταν, γιατί ήξερε πως οι ίδιοι ποτέ δε θα ήθελαν να πολεμήσουν ένα λαό με τον οποίο δεν είχαν καμιά διαφορά, αλλά τους είχε εξαναγκάσει ο παρανοϊκός αρχηγός τους, με τις αρρωστημένες ιδέες του πως η Αρεία φυλή έπρεπε να κυριαρχήσει σ’ όλον τον κόσμο.
Το ίδιο συμπεριφερόταν με ανθρωπιά και στους Ταγματασφαλίτες, γιατί ήξερε πως οι πιο πολλοί ή είχαν παρασυρθεί ή είχαν εξαναγκασθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και συμπεριφέρονταν βάναυσα στους συνέλληνες.
Αλλά και η αγαστή συνεργασία του, όταν το επέβαλλε η ανάγκη, με τον Ναπολέοντα Ζέρβα, τον αρχηγό του ΕΔΕΣ (Εθνικού Δημοκρατικού Ελληνικού Συνδέσμου) και το Δημήτρη Ψαρρό, αρχηγό του ΕΚΑ (Εθνικής Κοινωνικής Αναγέννησης), τι άλλο αποδεικνύει, αν όχι τον πόθο του και το πάθος του να ελευθερωθεί η Πατρίδα μας, πράγμα που δεν το έβλεπε να επιτυγχανόταν, αν δεν ομονοούσαν όλες οι πλευρές, αφήνοντας επιτέλους τους υποκινούμενους ολέθριους ανταγωνισμούς τους;
Και δεν είναι μόνο αυτή η συνεισφορά του στον αγώνα «υπέρ όλων» για το καλό της Χώρας μας, την οποία εποφθαλμιούσαν, και εποφθαλμιούν ακόμη, πολλοί από τους θεωρούμενους συμμάχους μας και φίλους μας.
Όταν τελείωσε η επάρατη Κατοχή και θα περίμενε κανείς να ριχτούν όλοι «με τα μούτρα» στην αναζωογόνηση και αναδιοργάνωση της ρημαγμένης χώρας μας, για να επουλωθούν σιγά – σιγά οι χαίνουσες πληγές της, δυστυχώς, δυστυχέστατα, επακολούθησε ο αποτρόπαιος Εμφύλιος πόλεμος. Ο πόλεμος ο υποκινημένος από τον Τσώρτσιλ, που ήθελε τους Έλληνες διαιρεμένους, για να τους έχει «του χεριού του», αφού πίστευε, όπως ευθαρσώς έλεγε, πως τους Έλληνες τους μεταχειρίζεται κανείς, όπως θέλει, αν τους έχει διαιρεμένους. Πράγμα που πέτυχε προσφέροντας όπλα και άλλα υλικά στα κάποια όργανά του και των δυο πλευρών δια του Σκόμπυ, που αλώνιζε στη Χώρα μας.
Ο Καπετάν Ζαχαριάς όμως βλέποντας τα λάθη και των δυο πλευρών και ιδιαίτερα των αρχηγών του ΕΑΜ, δεν προσχώρησε στον Εμφύλιο και γι’ αυτό έτυχε της περιφρόνησης από τους υψηλά ιστάμενους συναγωνιστές του (τους αρχηγούς), που δεν τον τίμησαν ούτε στην κηδεία του, γιατί δεν του είχε συγχωρεθεί η μη συμμετοχή του στον αδελφοκτόνο πόλεμο, επειδή δεν μπορούσε να βλέπει το αδελφικό αίμα να χύνεται και να έχει ικανοποιημένη τη συνείδησή του.
Μικρό δείγμα, μα αντιπροσωπευτικό, της ευαισθησίας του, της ανθρωπιάς του και της Ελληνικής του ψυχής, το φανερώνει περίτρανα ο διάλογός του με το συναγωνιστή του Ορέστη, αρχηγό της Αττικής και Βοιωτίας, σχετικά με 16 χωρικούς από το χωριό Χόστια, που είχαν συλληφθεί από την Πολιτικοφυλακή μετά από ανώνυμη επιστολή, που έλεγε πως όλοι τους ήταν οπλισμένοι και εξαγορασμένοι με1200 λίρες εγγλέζικες χρυσές, οι οποίες θα αυξάνονταν κατά 400, αν εκτελούσαν κάποιους αντάρτες στο χωριό τους, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο Καπετάν Ζαχαριάς και ο συναγωνιστής του Ορέστης.
Ο Καπετάν Ζαχαριάς, στην προτροπή του Ορέστη να τους εκτελέσουν, επιχειρηματολόγησε λέγοντας:
Αν τους σκοτώσουμε, θα εξοντώσουμε, ας πούμε,16 εχθρούς. Τι θα γίνει μετά; Σε ρωτώ, πόσους εχθρούς θα αποκτήσουμε; Κι ας πάρουμε τον έναν: θα έχει μάνα, πατέρα, αδέρφια, ξαδέρφια, θείους, θείες, φίλους, γυναίκα, παιδιά…. Κι αυτοί όλοι, για έναν θα γίνουν εχθροί μας. Για τους δεκάξι πόσοι θα γίνουν εχθροί μας; Το σκέφτεσαι αυτό, αν τους σκοτώσουμε; Ενώ, κι αν ακόμη δε γίνουν φίλοι μας, δε θα στραφούν εναντίον μας, όσο πορωμένοι κι αν είναι.
Και κάτι ακόμα: Εμείς αγωνιζόμαστε να ελευθερώσουμε την Ελλάδα και να φτιάξουμε έναν καινούργιο κόσμο, μακριά από τα μίση και τα πάθη, μακριά από εκδίκηση και σκοτωμούς Ελλήνων.
(Ο διάλογος αυτός είναι παρμένος από το 600 σελίδων βιβλίο του)
Αυτός ήταν εν ολίγοις ο Καπετάν Ζαχαριάς, που αγάπησε ανυπόκριτα και ανιδιοτελώς την Ελλάδα και τους Έλληνες αλλά και την ιδιαίτερή μας Πατρίδα, το Χελιδόνι, όπως το αποδεικνύει όχι μόνο η τοποθέτηση της φωτογραφίας του Χωριού μας στην αρχή του βιβλίου του, πριν από τον Πρόλογο, αλλά και η εντολή, που άφησε προ του θανάτου του, να ενταφιασθεί στο Κάστρο του Χελιδονίου, όπου φιλοξενούνται οι συγγενείς και φίλοι μας από αιώνες αιώνων, πράγμα και που έγινε.
Αυτή λοιπόν η λεβεντιά του αλλά και η αγάπη του για το Χωριό μας δεν πρέπει άραγε να τύχει της αναγνώρισης από εμάς τουλάχιστον τους ανθρώπους της γενέτειράς του, αφού η παράταξη, στης οποίας το πλευρό εντάχθηκε, τον αγνόησε, κι έφυγε από τη ζωή με το παράπονο πως δεν ανταμείφθηκε, τουλάχιστον ηθικά, για όσα πρόσφερε για την Τιμή και την Ελευθερία της Χώρας μας;
Μήπως εμείς της Ηλείας και φίλοι μας απανταχού της γης, μπορούμε να άρουμε αυτήν την κατάφωρη αδικία σε βάρος του στήνοντας, έστω, την προτομή του στο Χωριό μας, σε θέση που θα προκρίνει η Τοπική Αρχή μας σε συνεργασία με τους Δημοτικούς μας Άρχοντες;
Πιστεύουμε ακράδαντα πως η κοινωνία της Ηλείας και του Χωριού μας, όπως άλλωστε κάθε κοινωνία, που έχει συνείδηση της αποστολής της πέρα από το «απλώς ζην», έχει ανάγκη προβολής τέτοιων τιμημένων και δοξασμένων ηρώων της Πατρίδας μας, όπως ήταν άλλωστε και οι ήρωες του Χωριού μας των Βαλκανικών Πολέμων, του Α΄ Παγκόσμιου, της Μικρασιατικής Καταστροφής, του Αλβανικού Έπους και του Β΄ Παγκόσμιου, για να αποτελούν τα λαμπρά παραδείγματα στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας αλλά και σ’ όλες τις μεταγενέστερες γενιές, πράγμα που το Χωριό μας έκανε με την ανάρτηση ειδικής πλάκας στο καμπαναριό της παλιάς μας Εκκλησίας…..
Αν συμφωνείτε, φίλοι μας, με την πρόταση της απότισης αυτής της τιμής στο μεγάλο σύγχρονο αγωνιστή του Χωριού μας, της Ηλείας και της Χώρας μας, βοηθήστε μ’ όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας μας – αξία έχει η αναγνώριση – , ώστε να ισχύσει η σοφή ρήση κάποιου που λέει:
Αυτοί που τιμούν τους δοξασμένους προγόνους μας, είναι εκείνοι που θα γίνουν οι ενσυνείδητοι συνεχιστές της ένδοξης Ιστορίας της Πατρίδας μας, της Ελλάδας.
Υ.Γ. Χαρακτηριστικά του τέλους της ζωής του.
—- Όταν πέθανε, κατοικούσε σ’ ένα υπόγειο στην Κυψέλη, σε αναπηρική καρέκλα.
—- Σε δέκα μέρες προ του θανάτου του προσκλήθηκε στην Αντίκυρα από τους συναγωνιστές του που ζούσαν, σε ηλικία προχωρημένη κι αυτοί, για να τον τιμήσουν με τον ανδριάντα του , που είχαν στήσει στην Πλατεία της Πόλης τους. Η μοίρα του όμως του στέρησε τη ζωντανή αυτή τιμή.
—- Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο μεγάλος, ο αθάνατος και ανεπανάληπτος μουσικοσυνθέτης μας, έχει μελοποιήσει το τραγούδι, που έγραψε ο στιχουργός Φώτης Λαμψίδης και το τραγουδάει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Το βρίσκουμε στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ με τίτλο
ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΕΛΑΝ (Αναζητήστε το)
Κι ακόμη, απευθυνόμενος, μ’ όλο το σεβασμό μου, στο πρόσωπο και στο αξίωμα όλων των αιρετών της Ηλείας, τους ερωτώ, μήπως πρέπει κάποτε να βάλουμε σε προτεραιότητα την προβολή τέτοιων πανάξιων προτύπων, που τιμούν όχι μόνο τα χωριά μας αλλά και την Ηλεία όλη; Αναμένουμε.
