Του Νίκου Διαμαντόπουλου
Τέως Επικεφαλής Ανεξαρτησίας Ήλιδας
Η πανδημία του νέου Κορωνοϊού προελαύνει παγκοσμίως και πάνω από έναν χρόνο στην Ελλάδα, εκείνοι που (κατά βάση) πληρώνουν (και) το (βιοποριστικό) μάρμαρο, είναι (ως συνήθως) οι άνθρωποι των επιχειρήσεων και (όπως πάντα) κυρίως των μικρών, ο εμποράκος και τα μαγαζάκια… που θα λέγαμε σχηματικά.
Ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση αντιμετώπισε αυτούς τους ανθρώπους καθ’ όλη τη διάρκεια εξέλιξης της πανδημίας και των υγειονομικών μέτρων προστασίας, είναι τουλάχιστον, από απαξιωτικός έως εξευτελιστικός. Η Πολιτεία, η κυβέρνηση εν προκειμένω της Νέας Δημοκρατίας, έδωσε ως όφειλε και όπως (θα έπρεπε να) ήταν αυτονόητο, μια οικονομική βοήθεια στους εργαζόμενους (μέσω και βάσει αναστολών εργασίας), κλειστών ή πληττόμενων επιχειρήσεων (αλίμονο δηλαδή αν δεν το ‘κανε κι αυτό), ώστε να μπορέσουν οι άνθρωποι να ζήσουν. Όσον αφορά όμως τους ανθρώπους που έχουν ένα μαγαζί, μια μικρή επιχείρηση, λιανικού π.χ. εμπορίου ή υπηρεσιών κ.τ.λ., ίσως δεν τους θεωρεί καν ανθρώπους. Δεν εξηγείται αλλιώς, γιατί -από τη στιγμή που είτε επρόκειτο για κλειστά καταστήματα είτε για πληττόμενα, δεν διέθεσε και γι’ αυτούς, μια αντίστοιχη και μηναία οικονομική βοήθεια, έτσι ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις βασικές ανθρώπινες ανάγκες για τους ιδίους και τις οικογένειές τους (πέρα από τα επαγγελματικά πάγια που φυσικά και η πολιτεία οφείλει να τα καλύψει). Αντίθετα η κυβέρνηση των αρίστων, επέλεξε να κρυφτεί πίσω από παρατάσεις σε πληρωμές και επιστρεπτέες προκαταβολές, λες και κάτι τέτοιο θα λύσει το πρόβλημα. Άνθρωποι με ανάγκες και υποχρεώσεις, βρίσκονται πίσω από τις επιχειρήσεις και τα μαγαζιά. Είναι άνθρωποι, όχι ταμπέλες. Άνθρωποι που θέλουν να ζήσουν τις οικογένειές τους. Ένα βασικό μηνιαίο εισόδημα, είναι απαραίτητο για όλους τους ανθρώπους, για επαγγελματίες και ελεύθερους επαγγελματίες, για εργαζόμενους και ανέργους, όπως και υποχρέωση μιας ανθρώπινης και ανθρωποκεντρικής πολιτείας, ευνομούμενης και πολιτισμένης, να το εξασφαλίσει και να το διασφαλίσει για κάθε άνθρωπο, ανεξαρτήτως εργασίας ή ανεργίας. Δεν είναι όλοι οι πολίτες, εύρωστοι ή πλούσιοι μεγαλοεπιχειρηματίες ούτε δημόσιοι υπάλληλοι που μήνας μπει μήνας βγει, θα λάβουν τον μισθό τους. Οι πιο αδύναμοι, είναι εκείνοι που (πάντοτε) χρειάζονται περισσότερη στήριξη, αλλά εμπράκτως και αποτελεσματικά, όχι στα λόγια και θεωρητικά. Πόσο μάλλον, όταν πρόκειται για τόσο δύσκολες συνθήκες.
Ειλικρινά λυπάμαι για τη χώρα που διαμένω και δεν λέω ότι «ζω», γιατί στην Ελλάδα η ζωή δεν είναι για όλους. Κι όλα αυτά, 200 χρόνια μετά…
Υ.Γ.: Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, είχε (δυστυχώς) φροντίσει… προ πανδημίας, να αλλάξει ξανά και τις ασφαλιστικές υποχρεώσεις των επιχειρήσεων και ελεύθερων επαγγελματιών, με επαναφορά σε συγκεκριμένα ποσά, ανεξαρτήτως όμως εισοδημάτων, πλήττοντας η ίδια και βάλλοντας (εν τέλει) κατά των ανθρώπων των μικρών επιχειρήσεων, των μαγαζιών. Δηλαδή, βγάλεις δε βγάλεις, πλήρωνε… Που θα τα βρεις, δεν τους ενδιαφέρει.
