Γράφει η Σοφία Αγραπίδη
(Στρκος ε.α – Συγγραφέας)
Kάθε φορά που επισκέπτομαι μικρές περιοχές όπως πρόσφατα στην Πελοπόννησο, βλέποντας αρκετά σημεία ανάρμοστων και επικίνδυνων συμπεριφορών, ψευτομαγκιάς κι όχι εξυπνάδας, πάντοτε προσπαθώ να δώσω μια εξήγηση πέρα από την γνωστή έλλειψη παιδείας όπως λένε πολλοί.
Νομίζω πως ένας λόγος για τα προαναφερόμενα είναι ότι η ζωή στην επαρχία ή περιφέρεια παρουσιάζεται σίγουρα πιο άνετη σε σύγκριση με τη ζωή στην πόλη, όσον αφορά διάφορες απαιτήσεις της καθημερινότητας. Πιστεύω πως αυτή η κατάσταση καλλιεργεί δυστυχώς κάποια αρνητικά χαρακτηριστικά στους περισσότερους ανθρώπους και κυρίως σ’ αυτούς που δεν έχουν αποκτήσει την εμπειρία από τη διαμονή σε άλλες περιοχές. Εκεί οι δοσοληψίες στις διάφορες υπηρεσίες υλοποιούνται σε ελάχιστο χρόνο μπροστά από αυτόν που απαιτείται στην πόλη, αφού όλα είναι κοντά και φυσικά ο κόσμος λιγότερος. Στις πόλεις και κυρίως στις μεγαλουπόλεις σπάνια θα καταφέρεις να μεταβείς σε δυο υπηρεσίες την ημέρα αφού θα χρειαστεί να περπατήσεις ή να χρησιμοποιήσεις ΜΜΜ, να περιμένεις, να ανεχτείς και να μοιραστείς γιατί οι συνάνθρωποι γύρω σου δεν είναι γνωστοί ή φίλοι κι ως εκ τούτου δεν μπορείς να γνωρίζεις κάτι για τον χαρακτήρα τους. Έτσι, βρίσκεσαι πολλές φορές αντιμέτωπος με δύσκολες αλλά και επικίνδυνες καταστάσεις. Όλα αυτά συνθέτουν τις λέξεις της υπομονής, του σεβασμού, της συνεργασίας, της ομαδικότητας, της μετριοφροσύνης, του «εμείς» και πολλών άλλων ακόμη. Αντιθέτως στο χωριό αναπτύσσεται εύκολα η εγωπάθεια, η ιδέα πως μπορώ να κάνω άμεσα αυτό που θέλω (είναι όλα κοντά, έχω γνωστούς..), καθόσον η διεκπεραίωση των διάφορων θεμάτων γίνεται δίχως να χρειαστούν τα προαναφερόμενα (υπομονή κτλ.). Μπορεί να σκεφτεί κανείς πόσο δοκιμάζονται οι άνθρωποι όταν αντιμετωπίζουν τις εικόνες της ουράς στις τράπεζες ή στα ΕΛΤΑ ή στις ΔΟΥ ή όπου αλλού; Μπορούν να φανταστούν τι σημαίνει να είναι στάσιμα τα αυτοκίνητα στον δρόμο λόγω κίνησης; Mπορεί να φανταστεί κανείς ότι κάποιες φορές η αναζήτηση μιας θέσης παρκαρίσματος μπορεί να χρειαστεί μια ώρα (ίσως και παραπάνω);
Ανέφερα τα βασικά μέσω των οποίων προσπαθώ να ξορκίσω την τραγικότητα που καλλιεργείται και που συναντώ κάθε φορά. Στη συνέχεια θα αναφέρω κάποια σχετικά παραδείγματα όπως: να κυκλοφορεί ένας μεγάλος αριθμός αυτοκινήτων και δίτροχων αντίθετα με την κανονική κατεύθυνση (ανάποδα) του δρόμου, να ανεβάζει ταχύτητα κιόλας γιατί θεωρεί «εξυπνάδα» την επικινδυνότητα της ζωής του και της ζωής των συνανθρώπων (ιχ τύπου 4χ4 σε κωμόπολη της Ηλείας διέσχιζε ανάποδα τον κεντρικό δρόμο με τη μουσική στη διαπασών και άμεσο κίνδυνο μετωπικής σύγκρουσης με άλλα ιχ), να οδηγούν τ’ αγόρια μηχανάκια από δέκα χρονών και μαζί βέβαια με τις βλασφημίες για «πλάκα» (αν είναι δυνατόν!!) υπό το περήφανο ύφος των γονιών τους να δημιουργούν ηχορύπανση, να χάνουν τη ζωή τους μετά από λίγα χρόνια και φυσικά το φταίξιμο να το ‘χει ο Θεός, να βγαίνουν με τόσο μεγάλη ταχύτητα απ’ τα χωριά που πιστεύεις ότι το δυστύχημα έχει γίνει. Δεν συζητώ για τη χρήση κράνους ή ζώνης ασφαλείας γιατί είπαμε «έλα μωρέ, εδώ είναι όλα κοντά».Επίσης να μην γνωρίζουν πως όταν βρίσκονται σε κάποιο μαγαζί, το να φωνασκείς αναφέροντας προσωπικά θέματα κι ανοησίες επίδειξης, εκτός του ότι ενοχλεί τους γύρω, είναι απόδειξη του χαμηλού κοινωνικού και μορφωτικού επιπέδου. Επί των ημερών μας, διαγνωσμένα κρούσματα του ιού να κυκλοφορούν παντού σαν να μην έχουν ευθύνη, όσο για τη μάσκα…όνειρο θερινής νυκτός με γραφικούς τους επισκέπτες οι οποίοι τηρούν τα μέτρα πρόληψης. Σ’ όλα αυτά που αποτελούν περίληψη των όσων παρατηρεί κάποιος δημιουργούνται δυο απορίες ως αυτονόητη αντίδραση. Αν οι ενήλικες παραβλέπουν, πολλές φορές κατακρίνουν τα αγαθά σεβασμού προς τη ζωή τους άρα και προς τις ζωές των άλλων, τα αγαθά για μια αρμονική συνύπαρξη, τότε τα παιδιά που διαπαιδαγωγούν ποιον δρόμο θα ακολουθήσουν; Aκόμη υπηρεσίες που εκπροσωπούν τον νόμο υπάρχουν, φαίνονται ή εμφανίζονται μόνο αν κάποιος εκτός περιοχής παρατυπήσει σε κάτι;
Εννοείται ότι οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο είναι ίδιοι αλλά καλώς ή κακώς στις πόλεις ο ρυθμός της καθημερινότητας δεν επιτρέπει την τόσο ακραία ανάπτυξη του «εγώ» και την λειτουργία του «κάνω ότι θέλω».
Είναι τεράστια η αντίθεση της υπέροχης φύσης, όλων των δώρων που βρίσκουν έδαφος στις μικρές περιοχές, με τη συμπεριφορά ενός μεγάλου αριθμού ατόμων, την νοοτροπία. Σαφέστατα υπάρχουν άνθρωποι εξαιρετικοί, σπουδαίοι πνευματικά, συναισθηματικά, κοινωνικά καλλιεργημένοι όπως υπάρχουν στις πόλεις τα κακώς κείμενα. Άλλωστε ο όρος απόλυτο δεν αρμόζει στα κοινωνικά δεδομένα.
Πιστεύω πως οι φορείς στην περιφέρεια θα πρέπει να ασχοληθούν πάρα πολύ με την εκπαίδευση, μόρφωση του πλήθους από την προσχολική ηλικία, φυσικά και ενηλίκων, γονιών, κηδεμόνων για βασικούς τομείς όπως η κυκλοφοριακή αγωγή, η αξία και η αποτελεσματικότητα των προληπτικών μέτρων γενικά, οι αγαστές κοινωνικές σχέσεις, η ανάγκη της ομαδικότητας και αρκετών ακόμη.
Με σεβασμό και την ευχή για το καλύτερο όλων
