Γράφει ο Γιώργος Παναγιωτόπουλος
(Αν. Καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών
Δημοτικός Σύμβουλος Ανδραβίδας Κυλλήνης)
Με νωπό το αποτέλεσμα της πρώτης εκλογικής αναμέτρησης για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ και με την είσοδο στην τελική ευθεία της ερχόμενης Κυριακής, είναι αναγκαίο, σε λίγες γραμμές, να αναγνώσουμε τη βούληση του σώματος των εκλογέων αρχικά, αλλά και τα μηνύματα που εκπέμπονται προς κάθε κατεύθυνση με τη συμμετοχή των 270 χιλιάδων πολιτών.
Το στοιχείο που αβίαστα προκύπτει, για τους ψύχραιμους παρατηρητές, είναι η σαφής επιλογή και επιθυμία για ανανέωση ριζική. Μια ανανέωση που θα αντιστρέψει το κλίμα της εσωστρέφειας και θα δημιουργήσει νέα αφετηρία για μια φιλόδοξη προσπάθεια έκφρασης του κεντρώου χώρου που φαντάζει πλέον αναγκαία και επιβεβλημένη.
Φαίνεται ότι αυτό μπορεί να συμβεί πραγματικά, εφόσον το «κάδρο» της ηγεσίας το συνθέσουν πολιτικά πρόσωπα που μπορούν να εμπνεύσουν προοπτική, εμπιστοσύνη, αξιοπιστία, πατριωτισμό και βούληση για μια νέα αρχή, για μια νέα αλλαγή, τόσο στο πολιτικό αφήγημα αναφοράς (σοσιαλδημοκρατία) όσο και στο πολιτικό πρόταγμα και διακύβευμα.
Αν ένα κόμμα δεν ανανεωθεί σε πρόσωπα και ιδέες είναι καταδικασμένο να σβήσει, επιμένουν να λένε οι πολιτικοί επιστήμονες και επιβεβαιώνεται ξεκάθαρα από την πολιτική ιστορία του τόπου. Όπως είναι αντιληπτό, με βρίσκει απολύτως σύμφωνο.
Η ιστορική συγκυρία που έχει διαμορφωθεί, τηρουμένων των αναλογιών της εποχής, αναδεικνύεται ως κρίσιμη ευκαιρία για τον δημοκρατικό χώρο.
Με όρους πραγματικής πολιτικής και όχι με επικοινωνιακά ή άλλα μυθεύματα που θα εξανεμιστούν σε ελάχιστο χρόνο, το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, φλερτάρει πάλι πολιτικά, με την, κατά τα άλλα, ώριμη κοινωνική συνθήκη για αντιπροσώπευση και έκφραση, της διαχρονικά πλειοψηφούσας παράταξης του κέντρου.
Είναι ευδιάκριτο το νέο τοπίο που κυοφορείται. Αρκεί να αξιοποιηθεί το μήνυμα που στάλθηκε. Ας κάνουν λίγο πίσω πολλοί από αυτούς που προσέφεραν μεν στο παρελθόν, ό,τι προσέφεραν, αλλά αποτελούν πλέον ιστορία. Ας δοθεί πολιτικό οξυγόνο στη νέα γενιά, που εκ της φύσεως και της ίδιας της ζωής επιβάλλεται. Δεν αναφέρομαι, κατ΄ ανάγκη, σε κάποιον από τους δύο διεκδικητές. Αναφέρομαι στα «περιβάλλοντα» που αντλούν, εξ αντανακλάσεως, την πολιτική τους ύπαρξη και στην παρούσα φάση διεκδικούν τη μοναδικότητα του «ορθού λόγου» και της πολιτικής γνώσης, προσφέροντας, μάλλον αρνητικά, στο αναγκαίο κλίμα ενότητας και προοπτικής.
Αυτή η περίοδος που ξεκίνησε με τις εσωκομματικές εκλογές είναι μια δοκιμασία, μια μάχη, όχι για διατήρηση οφίτσιων και ρόλων, αλλά για επαναφορά της πολιτικής στο προσκήνιο και της «μεταρρυθμιστικής σοσιαλδημοκρατικής» απάντησης στα κρίσιμα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα.
Όμως, τι άλλο σηματοδοτεί η μεγάλη συμμετοχή των πολιτών της προηγούμενης Κυριακής;
Κατά την ταπεινή μου άποψη, αποτελεί έκφραση αγωνίας και ελπίδας, συνάμα, για την αναγέννηση της δημοκρατικής παράταξης, για τη δημιουργία διεξόδων στην πραγματική ζωή, μιας και η κυβέρνηση της ΝΔ στράφηκε στον φυσικό της χώρο, τους ολίγους και ημέτερους, και ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζεται από πρόωρη «πολιτική γήρανση» ως απόρροια της συγκυριακής ανάληψης εξουσίας και της αδυναμίας του να προσαρμοστεί πολιτικά στις κρίσιμες συνθήκες της περιόδου.
Το έλλειμα που παρατηρείται στο πολιτικό τοπίο, με συνέπειες στην κοινωνία, παρόλα τα επικοινωνιακά παραισθησιογόνα που στοχεύουν σε δημιουργία ψευδαισθήσεων, αποτέλεσε την αιτία της κινητοποίησης των 270 χιλιάδων πολιτών.
Η νέα ηγεσία έχει μία δυνατότητα. Να πετύχει για την κοινωνία και τη χώρα. «Οι Έλληνες έχουμε μόνο μια δυνατότητα: να πετύχουμε», όπως έλεγε και ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου.
