Γράφει η Ηρώ Παλαιολόγου
(Συγγραφέας)
Είχα σκεφτεί να μην μιλήσω σχετικά με το θέμα της σωματικής και ψυχολογικής παρενόχλησης, που έχει προκύψει μετά από τις απανωτές καταγγελίες, που όλο και περισσότερες βγαίνουν στο φως, μα απορώ και ενίσταμαι με κάποιους, που αναρωτιούνται δημοσίως ή ιδιωτικώς με ειρωνικό τρόπο, γι’ αυτούς-ές που βγαίνουν τώρα και καταγγέλουν: “τώρα το θυμήθηκαν;” Κι αν δεν το λένε ευθέως το αφήνουν να εννοηθεί με πλάγιο χιουμοράκι.
Απορώ με τον τρόπο σκέψης τους! Δεν τους περνάει καν απ’ το μυαλό, ότι αυτή η κοπέλα, θα μπορούσε να είναι η κόρη τους ή, η αδελφή τους, που υπέστη κάτι παρόμοιο και δεν το ξεστόμισε ποτέ; Ότι η άλλη γυναίκα θα μπορούσε να είναι η μάνα τους, που από ντροπή και φόβο είχε φυλακίσει μέσα της για πολλά χρόνια; Πως αυτός ο άντρας ή το αγόρι, θα μπορούσε να είναι ο γιος τους, που δεν βρήκε ποτέ το θάρρος να μιλήσει και να καταγγείλει, λόγω του ονόματος και της θέσης αυτού που τον παρενόχλησε εκμεταλλευόμενος ακριβώς αυτή τη θέση;
Όλα αυτά τα αγόρια και αυτές οι γυναίκες βγαίνουν μπροστά για σένα και για μένα. Για όλους εμάς, που για τους δικούς μας λόγους δεν μιλάμε. Για σένα, που ο εργοδότης σου, θα το ξανασκεφτεί να απλώσει το χέρι του στα οπίσθιά σου. Για μένα, που, αν δεν είχα παραιτηθεί, θα το σκεφτόταν πολύ, ο κακότροπος, “ευυπόληπτος” και με υπουργικές φιλίες, εργοδότης μου, να μου ξαναρίξει χριστοπαναγίες. Για το κορίτσι σου, που μπορεί να τη χτυπάει ο άντρας της και να μην σου το έχει πει ποτέ. Για όλες και όλους, που κάποιοι, εκμεταλλεύονται την αδυναμία, τα όνειρα ή την ανάγκη για εργασία, ποδοπατώντας αξιοπρέπειες.
Ήθελα να ήξερα, αυτός που ρωτάει κάτι τέτοιο, θα έλεγε το ίδιο, αν η κόρη του ή ο γιος του, του ομολογούσαν, ότι πριν λίγα χρόνια βιάστηκαν; Αλλά έτσι είναι. Το κακό γίνεται κακό, μόνο σαν χτυπήσει τη δική μας πόρτα.
Άκουσα και το άλλο: “Αυτά πάντα γίνονται. Και μπορεί να σταματήσουν για λίγο, αλλά πάλι θα ξαναρχίσουν.” Ε, καλά. Αφού είναι έτσι, ας μη μιλάμε ποτέ και για τίποτα. Αφού ανέκαθεν υπήρχε ο ισχυρός και ο αδύναμος, ας μην διαμαρτυρόμαστε για αδικίες. Γενικώς, να σιωπούμε. Πάντως θυμάμαι, πως λίγοι, κάποτε, μπήκαν μπροστά και καταργήθηκε η δουλεία. Λίγοι, κάποτε, μπήκαν μπροστά και ξεκίνησε η επανάσταση του ’21. Λίγοι μπήκαν μπροστά, στην αρχή, για να διώξουνε τους Γερμανούς το 1940. Λίγοι μπήκαν μπροστά σ’ ένα τανκ και αργότερα έπεσε η χούντα. (θα μπορούσα, εδώ, να γράψω πολλά ακόμα). Λίγοι μπαίνουν πάντα μπροστά διεκδικώντας για όλους τους εργάτες καλύτερες συνθήκες εργασίας. Και μην πει κάποιος, μα καλά, συγκρίνεις αυτούς, τους σημερινούς, με τα ιστορικά γεγονότα που ανέφερες;
Ναι, γιατί σε όλες αυτές τις περιπτώσεις άνθρωποι ήταν, που υπέστησαν ξύλο, βουρδουλιές, κλωτσιές, βιασμούς, διωγμούς και τόσα άλλα βασανιστήρια. Το κάθε γεγονός, ιστορικό ή μη, το φτιάχνουν άνθρωποι. Το πιο ωραίο, που άκουσα, δεν θυμάμαι που, έλεγε κάπως έτσι: «Θα μπορούσε να μην έχει γίνει η Επανάσταση του ’21. Τι; Μετά από 400 χρόνια το θυμήθηκαν να επαναστατήσουν;»
Όλοι μιλάμε για σαθρή κοινωνία, για αδικίες και εκμετάλλευση. Και τώρα, που βρίσκονται κάποιοι να φωνάξουν και να καταγγείλουν, αχ! Έλληνα, πάλι βρίσκεις κάτι να πεις. Πάλι γκρινιάζεις και αντί να κρίνεις τους θύτες, αντ’ αυτού κρίνεις και κατακρίνεις τα θύματα με τη χλεύη σου…
Όχι κύριοι και κυρίες. Αν περάσεις κάτι τέτοιο δεν το ξεχνάς ποτέ. Παριστάνεις, πως τάχα, έκλεισες την πληγή, μα εκείνη είναι πάντα εκεί. Είναι το «Κωσταλέξι» της ψυχής αυτού-ής, που το πέρασε. Και ναι, το ξέρουμε, ότι αυτά γίνονται σε όλους τους χώρους και σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Και λοιπόν; Δεν θα πρέπει, κάποτε, αυτό να σταματήσει; Δηλαδή, αν θεωρούμε πως μια φωτιά δεν σβήνει, να μην προσπαθήσουμε καν να την κατασβήσουμε;;; Εσύ που τα λες αυτά, αποφάσισε με ποια πλευρά είσαι. Αν θες, χάρισε επιδέσμους αγάπης και συμπαράστασης από την καρδιά σου, να κλείσουν οι ανοιχτές πληγές. Αν θες να αλλάξει κάτι, βγες και πες: ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΣΑΣ.
