Γράφει η Στέλλα Αναστασίου
(Πρόεδρος, ΕΛΜΕ Ηλείας, Μέλος του ΓΣ της ΑΔΕΔΥ, Μέλος της Τ.Ε. Ηλείας του ΚΚΕ)
Κλιμακώνει η κυβέρνηση τις απειλές για κυρώσεις σε όσους εργαζόμενους στο Δημόσιο εναντιώνονται και αποκαλύπτουν τους πραγματικούς στόχους της «αξιολόγησης» την οποία προωθεί στο αστικό κράτος, μεθοδεύοντας μάλιστα την αλλαγή του Συντάγματος, με στόχο την άρση της μονιμότητας και την απόλυσή τους.
Οι εκβιασμοί απευθύνονται σε όλους εκείνους τους δασκάλους, τους υγειονομικούς, τους εργαζόμενους σε υπηρεσίες του Δημοσίου που αντιδρούν στην υποστελέχωση και στην υποχρηματοδότηση, διεκδικούν σύγχρονα δικαιώματα και αγωνίζονται για να στηριχτεί ουσιαστικά ο λαός στην Υγεία, στην Παιδεία, παντού. Εργαζόμενοι και συνδικαλιστές στοχοποιούνται επειδή καταγγέλλουν τον αντιλαϊκό χαρακτήρα του κράτους, ενάντια στα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας.
Ειδικά στην Εκπαίδευση το κράτος επιδιώκει την πλήρη χειραγώγηση των εκπαιδευτικών και την ευθυγράμμισή τους με τις αντιδραστικές αλλαγές που προωθούνται όλα τα τελευταία χρόνια, με συνέπειες τη μεγαλύτερη κατηγοριοποίηση των σχολείων, την αποσπασματικότητα, την προτεραιότητα στις δεξιότητες αντί της πραγματικής και ολόπλευρης μόρφωσης.
Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής τα ζουν στο πετσί τους γονείς και μαθητές στα σχολεία, οι ασθενείς στα νοσοκομεία, συνολικά ο λαός, που σε κάθε του βήμα βρίσκει απέναντι ένα κράτος εχθρικό απέναντι στα δικαιώματα και στις ανάγκες του. Αυτό το ταξικό – αντιλαϊκό κράτος θέτει τα κριτήρια, τους στόχους, το περιεχόμενο και τον πήχη στην «αξιολόγηση», για να κλιμακώσει ανεμπόδιστα την αντιλαϊκή πολιτική του.
Αυτό το κράτος δαπανά 28 δισ. σε εξοπλισμούς για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ, αλλά αφήνει τους αρρώστους να πεθαίνουν πάνω σε καρότσες αυτοκινήτων, επειδή δεν υπάρχουν ασθενοφόρα στα νοσοκομεία, ειδικά στην περιφέρεια.
Το ίδιο κράτος διώκει μια δασκάλα επειδή διεκδίκησε σχολικό νοσηλευτή για μαθητή του σχολείου της! Με το ένα χέρι σκορπάει αβέρτα επιδοτήσεις και προνόμια στους μεγάλους ομίλους, με το άλλο χαρατσώνει ανελέητα τον λαό στο όνομα της δημοσιονομικής σταθερότητας και των πρωτογενών πλεονασμάτων.
Δεν είναι λοιπόν κάποιο «ουδέτερο» κράτος, που επιδιώκει το «κοινό καλό», αλλά ένα κράτος «στρατευμένο» στα συμφέροντα και στους στόχους της αστικής τάξης. Γι’ αυτό, μόνο πιο αντιδραστικό μπορεί να γίνεται, ειδικά σε συνθήκες έντασης των ανταγωνισμών και της πολεμικής προπαρασκευής στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη, όπου το σύνθημα είναι «τα κεφάλια μέσα».
Η «αξιολόγηση» χρησιμοποιείται ταυτόχρονα ως εργαλείο για τη μετάθεση των ευθυνών από το κράτος στους εργαζόμενους. Ετσι, για το σημερινό χάλι στην Υγεία, στις δημόσιες υπηρεσίες, στην Παιδεία, δεν φταίει η αντιλαϊκή πολιτική της υποχρηματοδότησης, του κόστους – οφέλους, ούτε ο αντιλαϊκός προσανατολισμός του κράτους, αλλά κάποιοι «κακοί» δημόσιοι υπάλληλοι, που αν βρεθούν και τιμωρηθούν, τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα.
Το γεγονός εξάλλου ότι αυτή η «αξιολόγηση» δεν έχει καμία σχέση με τη βελτίωση τάχα της ανταπόκρισης του κράτους προς τον λαό φαίνεται και από το εξής χαρακτηριστικό παράδειγμα: Οι εκπαιδευτικοί καλούνται να παραστήσουν τους …κλόουν σε μια σαραντάλεπτη παράσταση «εργαστηριακών» προδιαγραφών, κατά την οποία ο αξιολογητής θα βαθμολογήσει τις ικανότητες και την επάρκειά τους! Με τέτοια υλικά χτίζουν το …σύγχρονο σχολείο.
Αυτό το κράτος και οι κυβερνήσεις του αξιολογούνται καθημερινά από τον λαό και πατώνουν. Παίρνουν μηδέν στην προστασία από πλημμύρες, πυρκαγιές και άλλες φυσικές καταστροφές, επειδή παίρνουν δέκα με τόνο στη θωράκιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, που θεωρεί κόστος και εμπόδιο τις ανάγκες του λαού.
Παίρνουν μηδέν στη μόρφωση της νεολαίας, επειδή βαθμολογούνται με άριστα από τις επιχειρήσεις και το ΝΑΤΟ, που σουλατσάρουν στα πανεπιστήμια. Αριστεύουν στην ποινικοποίηση των αγώνων και στην καταστολή του λαού, για να διασφαλίσουν «ήρεμα νερά» στα συμφέροντα και τα κέρδη του κεφαλαίου.
Αυτό το κράτος δεν μπορεί και δεν θέλει να κάνει αξιολόγηση για το καλό των εργαζομένων και του λαού. Γι’ αυτό, πέρα από τη στήριξη και την αλληλεγγύη στους εργαζόμενους στο Δημόσιο είναι ανάγκη να δυναμώσει η πάλη όλου του λαού ενάντια στο άδικο, ταξικό κράτος της αστικής τάξης, που ζει και αναπνέει για τα συμφέροντά της. Ο αγώνας για την ανατροπή του είναι προϋπόθεση για ένα άλλο κράτος, στην υπηρεσία των εργατικών – λαϊκών συμφερόντων και αναγκών!
