Ο θεσμός της παγκόσμιας ημέρας της μητέρας θεσμοθετήθηκε από τη χώρα μας το 1928 με την πρωτοβουλία των Γυναικείων οργανώσεων.
Το δικαίωμα της γυναίκας στην εργασία και η κοινωνική προστασία της μητρότητας αποτελούν δύο όψεις ενός μεγάλου Κοινωνικού προβλήματος που παίρνει νέες διαστάσεις στις συνθήκες της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας στην Ελλάδα και ευρύτερα στην ΕΕ.
Βροχή τα στιχάκια και τα ποιήματα, οι ύμνοι και τα τραγούδια, τα κόκκινα τριαντάφυλλα στις μητέρες από αιρετούς. Παρά τα παχιά λόγια όμως η μητρότητα όχι μόνο δεν προστατεύεται αλλά διώκεται. Η πολιτική της ΕΕ, οι κυβερνήσεις και οι επιχειρηματίες κατατάσσουν τη μητρότητα σαν «εργασιακό κόστος».
Η εργαζόμενη μητέρα υποχρεώνεται να δουλεύει εξαντλητικά ωράρια, με ελαστικές σχέσεις εργασίας, με τηλεργασία, να δουλεύει τις Κυριακές κλπ με αποτέλεσμα να σμπαραλιάζεται η προσωπική, οικογενειακή και η κοινωνική της ζωή. Πολλές γυναίκες αναγκάζονται να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις εργασίας με όρους όπως να μην μείνουν έγκυοι. Η εγκυμοσύνη και η μητρότητα γίνονται αιτία μη πρόσληψης γυναικών. Οι απολύσεις μετά την γέννα απογειώνονται παρά το γεγονός ότι απαγορεύονται από τη νομοθεσία. Χιλιάδες γυναίκες εργαζόμενες με μπλοκάκι δεν έχουν κανένα δικαίωμα σε άδεια μητρότητας, σε επιδόματα, εργάζονται χωρίς μέτρα προστασίας της υγείας, της ασφάλειας στην περίοδο της εγκυμοσύνης, της λοχείας, της γαλουχίας. Δεν δικαιούνται ούτε άδεια ασθένειας.
Σε περίοδο κρίσης που το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων έχει πέσει στα τάρταρα, οι περισσότεροι μισθοί είναι μισθοί πείνας. Τα ζευγάρια βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για τον προγεννητικό έλεγχο, την ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή και λόγω της συνολικότερης υποβάθμισης της υγείας αυτό συνεχίζεται και αργότερα με τα έξοδα του παιδιού για υγεία, εμβόλια, σχολεία, δραστηριότητες κλπ.
Η μητρότητα αντί να είναι κοινωνική αξία και να προστατεύεται από το κράτος μετατρέπεται σε ατομική ευθύνη που πέφτει κυρίως στις πλάτες των γυναικών μαζί με τα υπόλοιπα καθήκοντα του νοικοκυριού, τη φροντίδα, το διάβασμα των παιδιών, των ΑΜΕΑ, των ηλικιωμένων γονιών. Η σύγχρονη γυναίκα προσπαθεί να προλάβει τα πάντα, συρρικνώνοντας ή εξαφανίζοντας τις ανάγκες της, τον ελεύθερό της χρόνο.
Στη λογική του κόστους μια σειρά δομών που λειτουργούσαν βοηθητικά για τις μητέρες καταργούνται ή υποβαθμίζονται αποφασιστικά από τις κυβερνήσεις, τις περιφέρειες, τους δήμους διαχρονικά λόγω έλλειψης χρηματοδότησης (παιδικοί σταθμοί, βρεφονηπιακοί, δομές στήριξης της οικογένειας, κέντρα δημιουργικής απασχόλησης παιδιών, ΑΜΕΑ, μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων, Βοήθεια στο σπίτι κλπ).
Η ομάδα μας εδώ και μια τετραετία έχει αναδείξει τις ελλείψεις και τα προβλήματα στις δομές του δήμου μας, την έλλειψη δημοτικού βρεφονηπιακού σταθμού που θα ανακούφιζε τα νέα ζευγάρια, τα προβλήματα των δημοτικών παιδικών σταθμών, τις παιδικές χαρές που είναι μετρημένες στα δάχτυλα, τις υποβαθμισμένες αθλητικές εγκαταστάσεις και χώρους.
Η Ομάδα Γυναικών Πύργου μέλος της ΟΓΕ μέσα από τη δράση της αγωνίζεται για να γίνει η μητρότητα κοινωνική υπόθεση, για να εξασφαλιστεί το δικαίωμα της γυναίκας στην εργασία, στον πολιτισμό, στον ελεύθερο χρόνο, για να απολαμβάνει κάθε άνθρωπος ισότιμα τις επιστημονικές, τεχνολογικές, πολιτιστικές κατακτήσεις της ανθρωπότητας.
