Του Κώστα Διαμαντόπουλου
Είναι στη φύση των πραγμάτων, συμβούλευε ο Μακιαβέλι, να μην μπορείς να αποφύγεις έναν κίνδυνο δίχως να φορτωθείς έναν άλλο. Η κυβέρνηση φαίνεται ότι έχει αποφασίσει να πάρει το ρίσκο του υγειονομικού κινδύνου φοβούμενη τις οικονομικές επιπτώσεις περαιτέρω αυστηροποίησης των μέτρων Δημόσιας Υγείας. Η επιλογή της όμως έχει κόστος όχι μόνο με την οικονομική έννοια του όρου.
Έχει κόστος σε ανθρώπινες ζωές όταν από τα τέλη Μαρτίου ο ημερήσιος αριθμός θανάτων ανά εκατομμύριο πληθυσμού είναι σταθερά μεγαλύτερος των θανάτων στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και από τον Ιούλιο η απόκλιση διευρύνεται διαρκώς.
Έχει κόστος στη λειτουργία του συστήματος υγείας όταν δοκιμάζονται οι αντοχές του προσωπικού οι οποίες εξαντλούνται.
Έχει οικονομικό κόστος για τα νοσοκομεία όταν το μέσο κόστος νοσηλείας ενός ασθενούς με COVID 19 σε θάλαμο γενικής νοσηλείας υπολογίζεται στα 8800 ευρώ περίπου και σε ΜΕΘ εκτιμάται σε περίπου 24100 ευρώ (Γ. Κυριόπουλος / Δ. Σταύρου / Κ. Αθανασάκης, Πολιτική Οικονομία της πανδημίας COVID 19, Εκδόσεις Παπαζήση, 2021).
Έχει κόστος από την κάμψη της τακτικής λειτουργίας του ΕΣΥ και τις ανικανοποίητες ανάγκες που αναδύονται.
Έχει κόστος από το βάθεμα των ανισοτήτων όταν η πανδημία πλήττει περισσότερο τα φτωχότερα και πιο ευάλωτα στρώματα του πληθυσμού.
Το παράδοξο είναι ότι ενώ η κυβέρνηση έχει επιλέξει να διαχειριστεί τον υγειονομικό κίνδυνο και τις αβεβαιότητές του, δεν αξιοποιεί τον ιδιωτικό τομέα όταν το ένα τρίτο των διαθέσιμων κλινών φιλοξενούνται εκτός ΕΣΥ. Στον ΕΟΠΥΥ όφειλαν ήδη να είχαν καταλήξει σε συμφωνία με τις ιδιωτικές κλινικές και όχι μόνο στις περιοχές που κοκκινίζουν. Ακόμα και οι ιδιώτες γιατροί που επιστρατεύονται προέρχονται από τη δεξαμενή των συμβεβλημένων του ΕΟΠΥΥ με αποτέλεσμα οι ασφαλισμένοι που τους επιλέγουν να στερούνται τις υπηρεσίες τους στην κοινότητα.
Παράλληλα προωθεί μια σταδιακή αυστηροποίηση των μέτρων Δημόσιας Υγείας η οποία υπολείπεται όμως των απαιτήσεων της πανδημίας.
Υγεία και οικονομία αλληλοεπιδρούν. Είναι γεγονός ότι η στάθμιση κινδύνων που αλληλοτροφοδοτούνται είναι μια δύσκολη άσκηση. Αυτό ακριβώς εννοούσε κι ο Μακιαβέλι.
Σε διαφορετική περίπτωση εκείνο που φαινομενικά εξοικονομείται σήμερα, θα πληρωθεί ακριβότερα αύριο.
Η συντεταγμένη αξιοποίηση του ιδιωτικού τομέα του συστήματος υγείας και η στοχευμένη διεύρυνση της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού είναι μονόδρομος για τον έλεγχο της πανδημίας.
Ο Κώστας Διαμαντόπουλος είναι Οδοντίατρος, MSc, πρώην Διοικητής του Γενικού Νοσοκομείου Ηλείας, μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Management Υπηρεσιών Υγείας.
