Γράφει ο Γιώργος Ευθυμίου
(Εκπαιδευτικός)
Με όσα συμβαίνουν σήμερα σ’ όλη την ανθρωπότητα με κίνδυνο του αφανισμού της, αναρωτιέται κανείς μήπως είναι προτιμότερο να είχαμε λιγότερο «φως», λιγότερη τεχνολογία, λιγότερες ανέσεις , αλλά να ήμασταν σίγουροι πως θα φύγουμε απ’ τον κόσμο τούτον μ’ όποιον τρόπο θέλει η μοίρα του καθενός κι όχι με τον πιο φρικτό, που επιθυμούν κάποιοι «ισχυροί» της γης;
Κι ακόμη σκέφτεται κανείς μήπως θα ήταν προτιμότερο να ζει με λιγότερο πολιτισμό, με λιγότερα ηλεκτρονικά μέσα και με λιγότερα αγαθά χωρίς όμως την ενεργειακή κρίση, χωρίς τον κίνδυνο του πιο βάρβαρου αφανισμού του, των παιδιών του, των εγγονών του, των γειτόνων του, των συνανθρώπων του – όπου γης – ακόμη και των νεογέννητων σε κάποια διπλανά μας μαιευτήρια;
Χωρίς τις απάνθρωπες συμπεριφορές από τους ισχυρούς της γης, που θέλουν τους λαούς να λιμοκτονούν και να οδηγούνται σε καταστάσεις πρωτόγονες και βάρβαρες, που δε στοχεύουν σε τίποτε άλλο παρά στο να μην τολμούν «να σηκώνουν κεφάλι» πιστεύοντας και βαυκαλιζόμενοι «οι ανόητοι λαοί!» πως θα βιώσουν τις μεγάλες ιδέες της Δημοκρατίας, της Ισονομίας, της Ισοπολιτείας, της Δικαιοσύνης, της Ελευθερίας της Αξιοκρατίας , του Σοσιαλισμού, της Ειρήνης, της Αλληλεγγύης, του Σεβασμού του χρώματος και της ιδεολογίας του άλλου….;
Αυτές τις ακατάλυτες και πανανθρώπινες αξίες, επειδή δεν είναι υπόθεση ενός ή δυο πολιτών, αλλά πανανθρώπινες, οι λαοί τις εμπιστεύονται, βάσει της Ιστορικής Δημοκρατικής τους διαδρομής, σε κάποιους αντιπροσώπους τους, που προσποιούνται ότι εμφορούνται και έχουν ενστερνιστεί κι αυτοί τις ίδιες αυτές ιδέες και αξίες, ενώ η αλήθεια είναι πως τους λαούς τους τους βλέπουν ως όργανά τους για τους ιδιοτελείς σκοπούς τους.
Αλλά το τι κάνουν εκείνοι είναι γνωστό σ’ όλους όσοι δεν εθελοτυφλούν. Σ’ εκείνους που δεν ανέχονται να ποδηγετούνται μ’ ό,τι πιο συντηρητικό, μ’ ό,τι πιο αναχρονιστικό, μ’ ό,τι πιο αρρωστημένο και ασφυκτικά δεμένο με το σύστημα και το παγκόσμιο κατεστημένο, που όλοι οι λαοί το δαιμονοποιούν και το ξορκίζουν κι όλοι πασχίζουν να το ξαποστείλουν στα τάρταρα, για να γεννηθεί το καινούργιο, το υγιές, το απαλλαγμένο από τις μολυσματικές ασθένειες του άρρωστου παρελθόντος.
Και αναρωτιέται κανείς. Τι πετυχαίνουν τελικά οι λαοί που εμφορούνται από τις ακατάλυτες και πανανθρώπινες αξίες, που προαναφέραμε, με την εναντίωσή τους σ’ ό,τι πιο σάπιο και τρισάθλιο θέλουν οι ολιγάρχες του κόσμου να τους επιβάλλουν, γενναιόδωρα μάλιστα;
Δυστυχώς δεν είναι ενθαρρυντική η απάντηση. Και δεν είναι, γιατί οι εκάστοτε ανά τον κόσμο κυβερνώντες, που θέλουν τους λαούς υποχείριά τους, το καταφέρνουν πότε με τις ψεύτικες υποσχέσεις, πότε με την τρομοκρατία και τη βία και πότε με τη στέρηση και των πιο στοιχειωδών αγαθών: της αναγκαίας τροφής (τα Σουπερ Μάρκετ απλησίαστα), του αέρα που αναπνέουμε, αφού τον μολύνουν με τα πυρηνικά τους, της κατοικίας μας για την οποία «αρμεγόμαστε» ακατάπαυστα, αύριο και του νερού που πίνουμε, και της θάλασσας που δροσιζόμαστε και του βουνού, που δεν μπορούμε να το επισκεφτούμε πια λόγω της απλησίαστης για τους περισσότερους βενζίνης…. Χωρίς βέβαια να ζηλεύουμε αυτούς που έχουν την δυνατότητα να κάνουν το σκι τους όπου επιθυμούν…..
Ενώ ο πολίτης; Ο γονιός; Ο απλός πολίτης και ο γονιός «βράζει με το ζουμί του», όταν βλέπει πως οι ισχυροί της γης του κάνουν χάρη που τον ανέχονται να ζει. Στην αντίθετη περίπτωση, όταν δηλ. οι λαοί «παίρνουν θάρρος» και ξεγελιούνται πως έχουν το δικαίωμα να ζήσουν και να δημιουργήσουν σύμφωνα με τις αρχές τους και τις δυνατότητές τους, τους περιμένει «ένα καλό μάθημα» μ’ ένα μόνο Τσέρνομπιλ, για να καταλάβουν πως γεννήθηκαν σκλάβοι, άρα υπηρέτες των ισχυρών της γης….
Μη χειρότερα! Αλλά υπάρχουν άλλα χειρότερα;
Δες Ουκρανία!
