Ο κορωνοϊός εισέβαλε ορμητικά στο προσκήνιο. Άλλαξε πολλά και συνεχίζει να τα αλλάζει. Όλα σχεδόν: στην οικονομία, στην κοινωνία, στην εργασία, στην καθημερινότητα, στις ζωές μας. Και, δυστυχώς, η πανδημία ήρθε για να μείνει: ο χειμώνας προμηνύεται δύσκολος.
Η πανδημία μας θυμίζει, με οδυνηρό τρόπο, πολλά: πόσο ανίσχυρα είναι τα σύνορα, πως τα μεγάλα διεθνή προβλήματα απαιτούν παγκόσμιες λύσεις, ότι η ατομική στάση, όσο κι αν είναι απαραίτητη, απλά δεν αρκεί. Πάνω από όλα, η πανδημία σηματοδοτεί την επάνοδο του δημοσίου, του κράτους, του κρατικού σχεδιασμού.
Τα εθνικά κράτη και οι διακρατικοί οργανισμοί είναι αυτοί που καλούνται και μπορούν να εκπονήσουν σχέδια σωτηρίας, τόσο για τη ζωή των πολιτών όσο και για την οικονομία. Όλοι και όλες, είτε πρόκειται για την υγεία ή για την οικονομία, προσβλέπουν στο εθνικό σύστημα υγείας, στα δημόσια νοσοκομεία και τις συγκοινωνίες, στην ανάγκη κρατικής στήριξης των επιχειρήσεων που πλήττονται, στην παρέμβαση του κράτους υπέρ των εργαζόμενων που χάνουν τη δουλειά τους.
Το νεοφιλελεύθερο δόγμα της παντοδυναμίας των αγορών έδειξε, εν μια νυκτί, ότι είναι γίγαντας με πήλινα πόδια, ανίσχυρο και αναποτελεσματικό. Εγκαταλείφθηκε άρον άρον και από τους πιο διαπρύσιους κήρυκές του, εντός και εκτός συνόρων.
Στη χώρα μας, μετά από μια πρώτη περίοδο επιτυχούς αντιμετώπισης, η κατάσταση ξέφυγε. Οι ευθύνες της κυβέρνησης είναι σοβαρές και για όσα έκανε και, κυρίως, για όσα δεν έκανε. Επαναπαύθηκε στις δάφνες της και διαφήμισε την επιτυχία της επικοινωνιακά, κάνοντας πολύ λίγα για το ΕΣΥ, τις συγκοινωνίες, τα σχολεία, την αγορά. Δεν τα λέει αυτά η αντιπολιτευτική διάθεση, αλλά η ψύχραιμη προσέγγιση της πραγματικότητας, όσο δυσάρεστη κι αν είναι.
Δεν είναι η ώρα για μικροκομματική αντιπαράθεση και μικρόψυχες κριτικές. Το αντίθετο. Αυτό που προέχει είναι η προστασία, η προφύλαξη της ανθρώπινης ζωής και η διάσωση της εργασίας. Κι αυτό είναι γνώμονας για τη στάση μας ως Κίνημα Αλλαγής.
Θα σταθούμε στο πλευρό της κοινωνίας, με κάθε τρόπο, με γνώση και ευαισθησία. Προστασία χρειάζεται η υγεία, σωματική και ψυχική, αλλά και η εργασία και ο κοινωνικός ιστός. Δεν είναι αφηρημένα νούμερα, δεν πρόκειται για αντικείμενο θεωρητικών συζητήσεων. Το ζήτημα καίει εκατομμύρια συμπολίτες μας σε όλη τη χώρα, που αγωνιούν για την επόμενη μέρα.
Αγωνιούν για τα παιδιά τους, τους συγγενείς τους, τους ηλικιωμένους γονείς τους. Πιέζονται ασφυκτικά από τη συρρίκνωση του εισοδήματός τους και το πάγωμα της αγοράς. Αισθάνονται φόβο από τις συνθήκες εργασίας τους που επιδεινώνονται ραγδαία, την ανεργία που χτυπά την πόρτα τους, βλέποντας τις ελπίδες τους να συντρίβονται.
Θα σταθούμε στο πλευρό τους. Η ενίσχυση του κοινωνικού δικτύου προστασίας, η αλληλεγγύη, η στοχευμένη κρατική παρέμβαση είναι μονόδρομος. Για να ξεπεράσουμε αυτή την κρίση με τις μικρότερες απώλειες, για να συνεχίσουμε με το κεφάλι μπροστά. Ως έθνος και ως κοινωνία.
