Επιμέλεια:
Θοδωρής Λάμπρος
«Θα βάλω τη σκούπα να κλαίει»
Στα παλιά μεσαιωνικά χρόνια πίστευαν πως, όταν ένας άνθρωπος πέθαινε, η ψυχή του παρέμενε επί σαράντα ολόκληρες μέρες μέσα στο σπίτι του. Πολλοί μάλιστα ισχυρίζονταν, ότι στο διάστημα αυτό, έβλεπαν την ψυχή του νεκρού να μπαίνει στα διάφορα δωμάτια, να στρώνει τα κρεβάτια, να μαγειρεύει, να ξεσκονίζει και τέλος να σκουπίζει, ακριβώς όπως την εποχή που ήταν ζωντανός. Ιδιαίτερη πάντως προτίμηση του πεθαμένου, αν ήταν φυσικά γυναίκα, ήταν η σκούπα.! Τον περισσότερο καιρό τον περνούσε με το σκούπισμα και όταν το σπίτι δεν είχε ανάγκη από καθαριότητα.
Για αυτό, όταν μια γυναίκα πέθαινε, ήταν έθιμο την εποχή εκείνη, να βάζουν επί σαράντα μέρες, πίσω από την πόρτα, μια καινούργια σκούπα. Πίστευαν ακόμη ότι, σε περίπτωση, που η ψυχή της νεκρής δεν εμφανιζόταν για να σκουπίσει, η σκούπα άρχιζε να κλαίει. Από τη παράξενη αυτή πρόληψη, έμεινε και η παροιμιώδης έκφραση: «θα βάλω τη σκούπα να κλαίει».
