Γράφει ο Γιώργος Μαρκόπουλος
Ο Κώστας Τζιαντζής ήταν για μας κάτι μεγάλο. Αρχικά συνδέθηκε με τη ζωή μας από μακριά. Ήταν σαν ένας μεγάλος συνθέτης ή τραγουδιστής που ακούμε τα τραγούδια του, τα αγαπάγαμε, τα σιγοτραγουδούσαμε, είναι γνωστός σε μας, αλλά άγνωστοι εμείς σ΄ αυτόν.
Κάπως έτσι στην εφηβεία… τότε που όλα διαστέλλονται μέσα στο καμίνι των Ιδεολογικών αναζητήσεων και των πολιτικών ανησυχιών… Τότε που η δίψα για μάθηση… Τότε που σαν μαγνήτης σε τραβούν «οι διαβασμένοι», οι «ψαγμένοι», «οι πολιτικοποιημένοι»… συνδεθήκαμε ( χωρίς να γνωριστούμε) με τον Κώστα Τζιαντζή.
Κατέβαινε ο Τζιαντζής στον Πύργο, και άστραφτε η πλάση. Μαγεμένοι από τις αναλύσεις του, φεύγαμε από τις συγκεντρώσεις και τις ομιλίες του γεμάτοι. Ότι έλεγε το δέναμε κόμπο.
Μετά κύλησε ο καιρός και η ιστορία… και ο Τζιαντζής έγινε Κώστας. «’Έφυγε» η απόσταση. Εκ του σύνεγγυς πια, και μετά τις κομματικές συνελεύσεις, μεστές κουβέντες, ανοιχτά λόγια, προβληματισμοί.
Και κάποια στιγμή τα φέρνει καπάκι η ζωή. Κάποια πράγματα γίνονται κομμάτια… Ήταν η εποχή που ξεσκίσθηκαν σημαίες και ιδέες. Γκρεμίζουν το τείχος αλλά και τα κράτη που τα λέγαμε σοσιαλιστικά. Πάθαμε σοκ.
Το ΚΚΕ συμμετέχει στον ενιαίο Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου. Κάπου μεταξύ Κυβέρνησης Τζανετάκη και 15ου Φεστιβάλ της ΚΝΕ στο άλσος Βείκου πρέπει να διαλέξεις με ποιους θα πάς και ποιούς θα αφήσεις…
Ο Κώστας ηγέτης του ΝΑΡ μιλάει στο Μέγαρο Λόγου και Τέχνης στην Πάτρα. Την ίδια ώρα, στο Πάνθεον μιλάει ο Νίκος Κωνσταντόπουλος κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΝ. Πάω στο Πάνθεον.
Να μιλάει ο Κώστας λίγο πιο κει και να μην πάω? Πήγα στο τελείωμα. Καθίσαμε κοντά στην έξοδο της αίθουσας…
-«Παρ ότι διαφωνεί με τις μονοεδρικές θα κάνει ότι αποφασίσει η πλειοψηφία είπε ο Κωνσταντόπουλος. Του λέω. Εσείς που φύγατε από το κόμμα γιατί δεν σεβαστήκατε την πλειοψηφία? Να συμφωνεί με την πλειοψηφία ένας «κεντρώος» πολιτικός και εμείς που μιλάμε για δημοκρατικό συγκεντρωτισμό…?»
«- Αιρετικός είναι αυτός που χάνει στην μάχη της πλειοψηφίας, ανεξαρτήτως αλήθειας. Δεν έχει άλλο μέτρο. Άλλωστε όπως δείχνει η ιστορία όλες τις επαναστάσεις τις οργάνωσαν πρωτοπόρες μειοψηφίες που ενέπνευσαν τις λαϊκές μάζες. Μια σπίθα αρκεί… »
Ήταν Νοέμβρης του 1989 … Έναν άλλον Νοέμβρη εκείνον τον μεγάλο του 1973 «έγραψε λαμπρή ιστορία με τα παιδιά του Πολυτεχνείου».
Πάλι Νοέμβρη, αυτόν του 2011, ο Κώστας περνάει τον Αχέροντα. Πάνω στην σχεδία κοίταξε κατάματα τον μαύρο βαρκάρη. Τον γιό του Ερέβους και της Νύχτας… και αφού άφησε ως συνήθως εκείνο το μικρό παιγνιώδες χαμόγελο πριν μιλήσει, του λέει…
-«Ξέρεις ποια είναι η ουσία που κρύβει μέσα της η Αχερουσία?»
-«…»?
-« Όσο μικρό κι αν είναι το φως, νικά πάντα το σκοτάδι!».
