Γράφει η Σοφία Αγραπίδη
(Στρκος ε.α – Συγγραφέας)
Το παρόν κείμενο προέκυψε από τη διαπίστωση ότι μια κάκιστη νοοτροπία σχετικά με τον χαρακτηρισμό “καλή οικογένεια” που επικρατούσε στην Ελλάδα πριν δεκαετίες, δυστυχώς παραμένει ακόμη. Μεγάλωσα σε μια επαρχιακή πόλη με το άκουσμα “αυτή είναι καλή οικογένεια” και εννοούσαν την εύπορη οικογένεια κι ας ήταν εύπορη από αδικίες, παρανομίες, ατιμίες.
Η έννοια “καλός” δεν ορίζεται από την οικονομική κατάσταση του ανθρώπου αλλά από την πλούσια ψυχή σε αγνά συναισθήματα, από τον καλλιεργημένο πνευματικό ορίζοντα, από την ευγενική συμπεριφορά, από την αγάπη για τον συνάνθρωπο και το περιβάλλον, από οτιδήποτε αιτιολογεί τον σπουδαίο όρο “Άνθρωπος”! Πως είναι δυνατόν να ονομάζουμε καλή οικογένεια τους ανθρώπους που αυξήθηκαν τα εισοδήματά τους, που μεταφέρθηκαν σε ανώτερο οικονομικό επίπεδο εκμεταλλεύοντας τους ανθρώπους που είχαν ανάγκη από το μεροκάματο κάποτε, στερώντας τους το πραγματικό αντίτιμο της εργασίας τους, στη σημερινή εποχή εκμεταλλεύοντας ανθρώπους από άλλα μέρη της γης δίχως να είναι δηλωμένη η παρουσία τους στο κράτος, δίχως να έχουν προβεί σε υγειονομικό έλεγχο, δίχως να ζουν σε ανθρώπινες συνθήκες με αποτέλεσμα να προβληματίζουν και τον κοινωνικό περίγυρο. Πως είναι δυνατόν να αποτελούν καλούς ανθρώπους αυτοί οι οποίοι με τις γνωστές καλλιέργειες…..πολύ γνωστές στην Ηλεία.. αποκτούν περιουσία αλλά ταυτόχρονα συνδράμουν στην καταστροφή πολλών ανθρώπων πολλών άλλων οικογενειών λόγω των ουσιών κτλπ. Όσο για τη μαγκιά των νεόπλουτων ο οποίος δεν πλήρωσε σχεδόν ποτέ τη φορολογία του γιατί πάντα έβρισκε άκρες….αλλά έφτιαξε μοντέρνο σπίτι, αγόρασε χωράφια, πήρε ακριβό αυτοκίνητο, τι να πει ένας λογικός άνθρωπος;Σίγουρα δεν θα τους κατατάξει στην “καλή οικογένεια”. Δυστυχώς όμως κυρίως στα μικρά μέρη το αγγάθι της ” καλής οικογένειας” θέλει πολλή δουλειά για να ξεριζωθεί, όταν ακόμη και οι εκπρόσωποι του Θεού έτσι διαχωρίζουν το πλήρωμα της εκκλησίας (κάτι εκτός της ζωής του Χριστού).Είναι τραγικό στη σημερινή εποχή να μην ξεχωρίζουμε το καλό (αγαθό κατά τους αρχαίους) με το κακό, το τίμιο με το ανέντιμο, το ηθικό με το ανήθικο. Παρατηρώντας πολλά ζευγάρια να μεγαλώνουν κι όχι να διαπαιδαγωγούν τα παιδιά τους, σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι ν’ αλλάξουμε ρότα προς το καλύτερο ως κοινωνία. Η έλλειψη, αληθινά καλών οικογενειών, αυτών δηλαδή που αξιοποιούν τις δυνατότητες, τα δώρα της λέξης “παιδεία” γίνεται αισθητή όταν βλέπεις μικρά παιδιά να τριγυρνούν στους δρόμους, να προκαλούν το ενδιαφέρον με φωνές, βίαιες κινήσεις και κάθε είδους συμπεριφορών που μόνο την ομορφιά της παιδικής ή της νεανικής ηλικίας δεν παρουσιάζουν. Η τραγική αυτή διαπίστωση επιβεβαιώνεται με την δήθεν εξυπνάδα της βλασφήμιας που κατ΄εμέ αποτελεί μια ένδειξη ανοησίας αφού αναφέρεσαι σε πρόσωπα που δεν είδες κι αν δεν πιστεύεις τότε γιατί ν’ ασχολείσαι έστω κι αρνητικά, με την ανοησία της ανυπακοής στους νόμους σχετικά με την ασφάλειά μας όπως η χρήση της ζώνης ασφαλείας, το κράνος, την πορεία μας από την ορθή κατεύθυνση του δρόμου κι όχι ανάποδα πατώντας τέρμα τα γκάζια (έτσι τα ονομάζουν) κτλπ. Χαρακτηριστικά “καλών” οικογενειών επίσης είναι να πετάμε τα μπουκαλάκια του νερού και τα ποτηράκια του καφέ έξω απ΄ το παράθυρο του ακριβού τέσσερα επί τέσσερα που το κυκλοφορούμε και νομίζουμε πως είμαστε πάνω απ’ όλους – ηγήτορες, να δείχνουμε κάθε λεπτό την ασέβεια στο περιβάλλον, να κλωτσάμε γάτες, να χτυπάμε σκυλάκια και να τ’ αφήνουμε αβοήθητα αλλά να βγάζουμε στο καφενείο ή στην ψησταριά απ’ την τσέπη τη δεσμίδα με τα χαρτονομίσματα.Υπάρχουν κι άλλα χαρακτηριστικά όπως της παρουσίας στην εκκλησία για να δείξουμε τα νέα μας ενδύματα και υποδήματα, να ρίξουμε χαρτονόμισμα στον δίσκο για να μας δουν, να μην σεβόμαστε θρησκευτικά και ιστορικά γεγονότα. Κι έρχομαι σ’ ένα πολύ σοβαρό θέμα αυτό που αποδεικνύει την παντελή έλλειψη παιδείας και είναι η άγνοια του όρου “αγάπη”. Όταν τα παιδιά αναπτύσσονται ως χαρακτήρες ακούγοντας πως το να αγαπάς το κορίτσι σημαίνει ότι το έχεις “ερωμένη” που μπορείς να κάνεις το σώμα και την ψυχή της ότι θέλεις, πως τις γυναίκες τις διατάζουμε, τις έχουμε για τις δουλειές, αν μας φέρουν αντίρρηση τους ρίχνουμε και καμιά, πως θα γίνουν καλοί άνθρωποι; Μα αγάπη σημαίνει φροντίζω – νοιάζομαι και δεν εξαρτάται από τα υλικά αγαθά αλλά από τους λειμώνες της ψυχής! Έτσι λοιπόν πριν αρχίσουμε να επαινούμε τις οικογένειες εννοώντας τα άτομα που τις αποτελούν, κρίνοντας από τον επίγειο πλούτο της ματαιοδοξίας “αυτοί έχουν τόσα στρέμματα καλλιέργειες, έχουν ακριβά αυτοκίνητα,έχουν διαμερίσματα στην Αθήνα, έχουν σκάφος, έχουν κι έχουν..”, ας προσπαθήσουμε να διαπιστώσουμε αν έχουν ανθρωπισμό, αν έχουν ευγένεια, αν έχουν σεβασμό στον συνάνθρωπο, στο περιβάλλον, αν διαπαιδαγωγούν τα παιδιά τους δίχως έπαρση και φαίνεσθαι. Καλές οικογένειες με την αληθινή έννοια εύχομαι να αποτελούμε ή να αποτελέσουμε όλοι βοηθώντας έτσι την κοινωνία για καλύτερες μέρες, μειώνοντας την εγκληματικότητα, συνθλίβοντας το εγώ και όλα όσα γεννά.
Κλείνω με τα λόγια του μεγάλου Νίκου Καζαντζάκη
“Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο.
Αν χαθεί εγώ θα φταίω”.
