«’Ερρηξε παίδας στρατιάς αλλοφύλων, Πόλιν τ’ έσωσε Κερκύρας ο Προστάτης».
Αγαπητοί μας Χριστιανοί, τριακόσια τέσσερα ολόκληρα χρόνια πέρασαν από εκείνο το ευλογημένο και σωτήριο ξημέρωμα της 11ης Αυγούστου του 1716, κατά το οποίο χάρις την υπερφυή και θαυματουργική επέμβαση του προστάτου της Κέρκυρας του εν Αγίοις Πατρός Ημών Σπυρίδωνος Επισκόπου Τριμυθούντος, έληξε η τρίμηνη Οθωμανική πολιορκία της νήσου, διασώζοντας τόσο την Ορθόδοξη Χριστιανική μας Πίστη, όσο και την εν γένει Πολιτιστική ταυτότητα της Κέρκυρας, η οποία από τότε μέχρι και σήμερα χαίρεται την ελευθερία της, ενώ το θαύμα αυτό έγινε αιτία για να δοξασθεί για μία ακόμη φορά από τους κατοίκους του νησιού το όνομα του Τριαδικού Θεού και ο Άγιος Σπυρίδων να αποτελεί πλέον τον θεματοφύλακα της Πίστεως και της παραδόσεως της Κέρκυρας. Από τότε έως και σήμερα εορτάζεται με κάθε μεγαλοπρέπεια η ανάμνηση αυτού του θαύματος στην Κέρκυρα όπου κάθε χρόνο συγκεντρώνεται πλήθος κόσμου από κάθε μεριά της Ελλάδος, αλλά και προσκυνητές από την Ρωσία, την Ρουμανία και την Κύπρο, όπου αγαπούν και ευλαβούνται τον Άγιο Σπυρίδωνα πάρα πολύ.
Όμως ας δούμε αυτό το θαυμαστό και εξαίσιο γεγονός, όπου χάρις την καθοριστική και θαυματουργική επέμβαση του Αγίου Σπυρίδωνος σώθηκε η Κέρκυρα, από την πολιορκία των Αγαρηνών. Το 1715 ο καπουδάν Χοντζά Πασάς, αφού κατέκτησε την Πελοπόννησο κατά διαταγή του Σουλτάνου προχωρεί για να καταλάβει και τα Επτάνησα. Και πρώτα–πρώτα βαδίζει προς την Κέρκυρα, που τόσο αυτή, όσο και τα άλλα νησιά βρισκόντουσαν κάτω από την Ενετική κυριαρχία. Ένα πρωί της 24ης Ιουνίου του 1716 η τουρκική στρατιά με επικεφαλής τον σκληρό στρατηγό της πολιόρκησε την πόλη και από την ξηρά και από την θάλασσα. Επί πενήντα μέρες το αίμα χυνόταν ποτάμι και από τις δύο μεριές. Οι υπερασπιστές Έλληνες και Βενετσιάνοι αγωνιζόντουσαν απεγνωσμένα για να σώσουν την πόλη. Τα γυναικόπαιδα, μαζεμένα στον Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος, μαζί με τους γέρους και όσους δεν μπορούσαν να πάρουν όπλα προσεύχονταν στα γόνατα και με στεναγμούς επιζητούν του προστάτη Αγίου τους, την μεσιτεία.
Σαν πέρασαν οι πενήντα μέρες οι εχθροί αποφάσισαν να συγκεντρώσουν όλες τις δυνάμεις τους και να κτυπήσουν με πιο πολλή μανία την πόλη. Κερκόπορτα αγαπητοί μας, ζητούν και εδώ οι εχθροί για να τελειώσουν μία ώρα γρηγορότερα το έργο τους. Από την Κερκόπορτα δεν μπήκαν και οι προγονοί τους και κατέκτησαν την Βασιλεύουσα; Για αυτό και προβάλλουν δελεαστικές υποσχέσεις, για να πετύχουν κάποια προδοσία. Το επόμενο πρωϊνό ένας Αγαρηνός με τηλεβόα κάνει προτάσεις στους μαχητές να παραδοθούν, αν θέλουν να σωθούν. Την ίδια ώρα όμως αραδιάζει και ένα σωρό απειλές στην περίπτωση, που οι υπερασπιστές δεν θα δεχόντουσαν την γενναιόδωρη πρόταση του. Περνούν οι ώρες. Η αγωνία και ο φόβος συνέχει τις ψυχές των Κερκυραίων.
Οι Αγαρηνοί ετοιμάζονται για το τελειωτικό κτύπημα, όπως λένε. Μα και οι υπερασπιστές εμψυχωμένοι από τις προσευχές τόσο των ίδιων, όσο και των ιδικών τους, μένουν αλύγιστοι και ακλόνητοι στις θέσεις τους. Η πρώτη επίθεση αποκρούεται με πολλά θύματα και από τις δύο μεριές. Η πόλη της Κέρκυρας περνά τρομερά δύσκολες στιγμές. Ο λαός ελπίζει και προσεύχεται. Προσεύχεται και πιστεύει πώς ο ακοίμητος φρουρός και προστάτης Άγιος τους, δεν θα τους εγκαταλείψει και αυτή την φορά. Στον Ιερό Ναό οι προσευχές του άμαχου πληθυσμού συνεχίζονται θερμές και αδιάκοπες. Ξημέρωσε η 10η Αυγούστου. Κάτι ασυνήθιστο για την εποχή παρατηρείται την ήμερα αυτή από το πρωΐ. Ο ουρανός είναι σκεπασμένος με μαύρα πυκνά σύννεφα. Από στιγμή σε στιγμή ετοιμάζεται να ξεσπάσει τρομερή καταιγίδα. Και να! Πολύ πριν από το μεσημέρι μία βροχή, καταρρακτώδης, βροχή κατακλυσμιαία αρχίζει να πέφτει στην γη. Μοναδική η περίπτωση. Νύχτωσε και ακόμη έβρεχε.
Σαν αποτέλεσμα της κακοκαιρίας αυτής καμιά επιθετική προσπάθεια δεν αναλήφθηκε εκείνη την ήμερα. Η νύχτα περνά ήσυχα. Περί τα ξημερώματα της 11ης Αυγούστου του 1716, συνέβη κάτι το εκπληκτικό, το αναπάντεχο. Μία Ελληνική περίπολος που έκαμνε αναγνωριστικές επιχειρήσεις, για να εξακριβώσει από που οι εχθροί θα επιτίθεντο, βρήκε τα χαρακώματα των Τούρκων γεμάτα νερό από την βροχή και πολλούς Τούρκους στρατιώτες πνιγμένους μέσα σε αυτά. Νεκρική σιγή βασίλευε παντού. Στο μεταξύ ξημέρωσε για καλά. Οι χρυσές ακτίνες του ήλιου πέφτουν στην γη και χαιρετούν την άγρυπνη Πόλη. Οι τηλεβόες σιγούν. Οι εχθροί δεν φαίνονται. Μήπως κοιμούνται; Τι να συμβαίνει άραγε;
Όλη την νύχτα ο Θαυματουργός εκείνος υπερασπιστής της νήσου, ο Άγιος Σπυρίδωνας, με ουράνια στρατιά συνοδεία κτύπησε άγρια τους Αγαρηνούς, τους διέλυσε και τους διασκόρπισε. Αυτά ομολογούσαν οι ίδιοι οι Αγαρηνοί το πρωΐ που έφευγαν. Τα απομεινάρια της Τούρκικης στρατιάς μαζεμένα στα λίγα πλοία που απέμειναν, φεύγουνε ντροπιασμένα για την Κωνσταντινούπολη. Η ανέλπιστη σωτηρία της νήσου από την εκστρατεία των Τούρκων ανάγκασε και αυτή την αριστοκρατία των Ενετών, να αναγνωρίσει ως ελευθερωτή της Κέρκυρας τον Άγιο Σπυρίδωνα. Και ως εκδήλωση τιμής και ευγνωμοσύνης να προσφέρει στον Ιερό Ναό, μια ασημένια πολύφωτη κανδήλα και να ψηφίσει ώστε το λάδι που θα χρειαζόταν κάθε χρόνο για το άναμμα της κανδήλας αυτής, να προσφέρεται από το Δημόσιο. Με ψήφισμα της πάλι η Ενετική διοίκηση καθιέρωσε την 11η Αυγούστου, σαν ημέρα Εορτής του Αγίου και Λιτανεύσεως του Ιερού Σκηνώματός Του!
Αγαπητοί μας φίλοι, ο Άγιος Σπυρίδων αποτελεί αστέρα του στερεώματος της Εκκλησίας μας. Έκανε πράξη στη ζωή του, τα λόγια του Κυρίου μας στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, σχετικά με τα χαρακτηριστικά του καλού ποιμένα. Πρώτον ο ποιμήν ο καλός εισέρχεται δια της θύρας στην αυλή των προβάτων και όχι όπως οι ληστές από αλλού, μηχανευόμενοι δόλιους τρόπους. Η θύρα είναι ο ίδιος ο Χριστός και η ορθή πίστη σε Εκείνον. Κατά δεύτερον ο ποιμήν ο καλός καλεί τα πρόβατά του κατ’ όνομα. Έτσι και ο Άγιος Σπυρίδων γνώριζε το ποίμνιό του και τις ανάγκες του. Και τρίτον ο ποιμήν θυσιάζει την ψυχή του υπέρ των προβάτων. Ο Άγιος συμπαραστεκόταν και διακονούσε τους αδύναμους, δαπανώντας ολόκληρη την ζωή του, στην υπηρεσία της εικόνας του Θεού, του ανθρώπου, ολόκληρη η ζωή του συγκεφαλαιώνεται στην αγάπη του για το Χριστό και τον άνθρωπο. Μόνασε μέσα στην καρδιά του ο Νυμφίος Χριστός, την οποία είχε προηγουμένως καθαρίσει από τα πάθη, τον εγωϊσμό και από όλα εκείνα τα στοιχεία που απομακρύνουν τον άνθρωπο, ώστε να γίνει κοινωνός της Θείας Χάριτος.
Την πορεία του Αγίου μας και προστάτου και εφόρου της Ενορίας μας, μπορούμε και πρέπει όλοι μας να την μιμηθούμε. Αρκεί να ζητήσουμε με θέρμη από τον καρδιογνώστη Κύριό μας, να φωτίσει το σκότος της ψυχής μας και με συντριβή να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και πόσο λυπήσαμε τον Θεόν. Το έλεος τότε του Χριστού μας και η αγάπη Του, θα πλημμυρίσουν όλο μας το είναι. Φυσικά θα υπάρχουν και οι στιγμές του πειρασμού και της δοκιμασίας, διότι ο μισάνθρωπος διάβολος εμποδίζει ποικιλοτρόπως την πορεία του ανθρώπου προς τον Δημιουργό του. Η παρηγοριά όμως του Παρακλήτου ενισχύει τον κάθε πιστό άνθρωπο.
Μέσα στο πνευματικό, ηθικό, οικονομικό-πολιτικό και κορωνοϊκό «καταχείμωνο» αυτού του δύσκολου όντως καλοκαιριού, στον καθημερινό και επίπονο αγώνα μας, ας έχουμε ως πρότυπο και στάση ζωής, το καύχημα της Ορθοδοξίας τον Άγιο Σπυρίδωνα, ο οποίος με την αγάπη του, προς τον Θεόν και με την πνευματική του άσκηση έγινε μέτοχος των Θείων Δωρεών Του, καθώς επίσης και τους άλλους Αγίους και Μάρτυρες της Αγίας Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, οι οποίοι είναι οι γνήσιοι εκφραστές της Ορθοδοξίας σε κάθε εποχή, καθώς επίσης και το στράτευμα του Χριστού! Τέλος αγαπητοί μας, πρέπει να γνωρίζουμε ότι τιμούμε πραγματικά έναν Άγιο όχι μονάχα όταν προσκυνάμε το Ιερό Λείψανό του, ή την Ιερή Εικόνα του, αλλά όταν έχουμε ως οδοδείκτη και για την δική μας ζωή, την αγιασμένη πνευματική του πορεία!
ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ
