(Γράφει η Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου
Φιλόλογος, συγγραφέας)
Υπάρχουν κάποιοι ωραίοι άνθρωποι που η θεά τύχη τούς στέλνει στα πρώτα μας βήματα και χτίζουν με τον τρόπο τους ένα ακρολίθαρο από το μέλλον μας. Δοτικοί, ατόφιοι και ανθρώπινοι, μας γαλουχούν στα άξια, δίχως ποτέ να κρασάρουν τα κουράγια τους.
Κάθε φορά που η θύμηση συναπαντιέται με τη γλύκα της ζωής, παίρνει σάρκα και οστά και φέρει το όνομα της πρώτης μου δασκάλας. Κυρία Γιώτα. Η πρώτη μου δασκάλα για πάντα ψηλά στο δικό μου εικονοστάσι. Δυο σταγόνες από σινική μελάνη στο χαρτί, ένα πλατύ, μακρόσυρτο χαμόγελο και μας κέρδισε για πάντα.
Σαν κηπουρός μάς μπόλιασε με τις νοστιμιές της γνώσης και της μάθησης. Λέω «μας», γιατί πολλά τα τυχερά και μπολιασμένα μαθητούδια της με την ανησυχία στο βλέμμα για την αναζήτηση της γνώσης. Στα τέσσερα εναρκτήρια σχολικά μας χρόνια μάς πιτσίλισε το μυαλό και την ψυχή με την ομορφάδα του σχολειού και της αλήθειας. Μας σμίλεψε με τον αξερίζωτο πόθο για γόνιμη ζωή.
Απλή και συνετή, εγκάρδια και στοργική, ζεστή σαν μάνα άπλωνε τα φτερά της στα σχολιαρούδια και μοίραζε εκτός από της γνώσης το παιχνίδι, στοργή και περίσσεια καλοσύνη. Κυρίως, μας έμαθε να αγναντεύουμε ψηλά και να ονειρευόμαστε. Και τα ρουφούσαμε όλα, σαν το σφουγγάρι, σε εκείνες τις αλκυονίδες σχολικές μέρες.
Ακόμα και σήμερα, όταν τη συναντώ, φουσκώνει η καρδιά από ευγνωμοσύνη και αγάπη γιατί κάποια από τα φτερά μου -ξέρω- είναι και δικά της. Άπειρες στιγμές στο δικό μου εκπαιδευτικό ταξίδι στάθηκε οδηγός μου και ακριβό μου πρότυπο.
Είναι βέβαιο, πως στους μεγάλους σταθμούς μας φτάνουμε με εκείνους τους αφανείς ήρωες δασκάλους που μας συνεπαίρνουν με την απλότητα και το ήθος τους.
Ίσως μια τέτοια δασκάλα να είχε στο μυαλό του κι ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς όταν εμπνεύστηκε και έγραψε:
«Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!..Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθειά…
Σκάψε βαθειά. Τι κι’ αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;»
