Του Επικοινωνιολόγου Νίκου Διαμαντόπουλου
(«Νήττων Ηλιδαίος»)
– Τέως Επικεφαλής Ανεξαρτησίας Ηλιδαίων
Με αφορμή την Ολυμπιακή Ημέρα της 23ης Ιουνίου εκάστου έτους, οι θύμησες φέρνουν στο νου μια ιστοριούλα, από… λίγα χρόνια πριν.
Είναι σ’ ένα διάλλειμα του μαθήματος «Επικοινωνιακή Πολιτική», σε μια Σχολή Εκπαιδευτικού Ιδρύματος της Δυτικής Μακεδονίας, στην Καστοριά συγκεκριμένα. Μια αναφορά απ’ τα φοιτητικά χρόνια δηλαδή…! Κάπου στις τελευταίες ώρες μαθημάτων της ημέρας. Η συζήτηση στην αίθουσα συνεχίζεται σε χαλαρούς ρυθμούς, παρουσία αρκετών σπουδαστών και του καθηγητή, του Δρ. Πρόδρομου Γιαννά, ενός επικοινωνιολόγου – διεθνολόγου.
Εκείνη την εποχή… κουβεντιαζόταν και το να γίνει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, ένα άθλημα στο αρχαίο στάδιο της Ολυμπίας. Με είχε προβληματίσει το ζήτημα.
– Κύριε, να ρωτήσω κάτι;
– Πέσ’ μου.
– Τι γνώμη έχετε για την διεξαγωγή ενός αγωνίσματος των Ολυμπιακών Αγώνων, στο αρχαίο στάδιο της Ολυμπίας;
– Γιατί ρωτάς; Είναι κάτι που ενδεχομένως, σε προβληματίζει;
– Ναι, κάτι με προβληματίζει…
– Από πλευράς μιας… απομυθοποίησης του χώρου ίσως;
– Ναι, κάπως έτσι.
Δεν μου απάντησε…, αλλά με ρώτησε: «Ποιά η αξία ενός μνημείου, όταν δεν το ζεις;».
Η Σφαιροβολία διεξήχθη στο αρχαίο στάδιο της Ολυμπίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες «Αθήνα 2004». Αργότερα, η νικήτρια του αγώνα στις γυναίκες, βρέθηκε ντοπαρισμένη, ενώ θετικός σε χρήση αναβολικών ουσιών, βρέθηκε και ο νικητής των ανδρών και μάλιστα αρκετά χρόνια μετά, αφού από εκείνη την Ολυμπιάδα φυλάσσονται δείγματα για έλεγχο ντόπινγκ μετά από καιρό, με πιο εξελιγμένα συστήματα. Ντοπέ είχαν βρεθεί κι άλλες αθλήτριες της σφαιροβολίας.
Οι φόβοι μου για την διεξαγωγή ενός αγωνίσματος στο αρχαίο στάδιο της Ολυμπίας, επαληθεύτηκαν και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο… Της αθλιότητας του ντόπινγκ. Αλλά όταν επαληθεύτηκαν, είχαν -υπό μία έννοια- εξαλειφθεί. Αν και για να είμαι απολύτως ειλικρινής, όταν κάθομαι ν’ αποτυπώσω εκείνες τις σκέψεις σε αυτές τις γραμμές, οι ίδιοι φόβοι και προβληματισμοί, ξανάρχονται στο νου και την καρδιά! Πάντως τότε που ‘χαν επαληθευτεί, είχα πλέον αντιληφθεί, ότι… το σπίτι μας μπορεί να λερωθεί, αλλά άραγε… τι είναι καλύτερο, να μην κατοικηθεί, μην τυχόν και λερωθεί; Εξ ου και η -κατά κάποιον τρόπο- εξάλειψή τους. Κάπως έτσι λοιπόν είναι η ζωή. Και κάπως έτσι… γράφεται η ιστορία!
Κλείνοντας και επειδή οι Ολυμπιακές αξίες φωτίζουν και σκεπάζουν πολλές πτυχές της ζωής μας, όπου και εκτείνονται, πόσο μάλλον το αθλητικό ιδεώδες, ας ξεφύγουμε λίγο απ’ τους προαναφερθέντες λεκέδες, για να κάνουμε μια ειδική μνεία στην συγκλονιστική περίπτωση Έρικσεν και στο πρόσφατο γεγονός, ενός ανθρώπου – αθλητή που πέθανε και τον επανάφεραν στη ζωή, σε παιχνίδι του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου Ποδοσφαίρου (στον αγώνα Δανία – Φινλανδία), μέσα στο γήπεδο. Οι αρμόδιες Αρχές λοιπόν επί του αθλητισμού, αν δεν θέλουν οι ίδιες, να λεκιάσουν και μάλιστα ανεπανόρθωτα, αυτό που καλούνται να υπηρετήσουν, είναι αυτονόητο πως οφείλουν να επανεξετάσουν τον αριθμό των αγώνων και το καλεντάρι στο ποδόσφαιρο και εν γένει στον αθλητισμό… προχωρώντας σε ανατρεπτικές και ριζοσπαστικές αλλαγές… μειώνοντας διοργανώσεις και παιχνίδια, ειδικά σε δια-συλλογικό επίπεδο, ώστε οι αθλητές να μην επιβαρύνονται τόσο πολύ διακυβεύοντας την ίδια τη ζωή τους. Οι αθλητές δεν είναι μηχανήματα, αλλά άνθρωποι και αξίζουν σεβασμό, εργαζόμενοι είναι. Οφείλεται και απαιτείται σεβασμός στην ίδια την ανθρώπινη ζωή. Ναι στον αθλητισμό, όχι σε ρωμαϊκές αρένες (κάθε φύσεως και στο όποιο πεδίο της κοινωνικής πραγματικότητας).
