Ι.N. ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ ΠΥΡΓΟΥ: Μάρτιος – ο μήνας της Σαρακοστής και της Επανάστασης του 1821

Αγαπημένοι μου φίλοι, μια ιστορία που λέγανε οι παλιοί για τον μήνα Μάρτιο είναι αυτή που ακολουθεί. Κάποτε, πριν πολλά-πολλά χρόνια, ο Μάρτιος ήταν ο πρώτος μήνας του χρόνου, κι όχι ο Γενάρης. Άλλωστε ήταν και είναι ο μήνας που ανθίζουν τα πρώτα λουλούδια και η πλάση γεμίζει ευωδιές. Έτσι λοιπόν, οι υπόλοιποι μήνες του είχαν παραχωρήσει αυτό το προνόμιο. Μια μέρα, όλοι οι μήνες αποφάσισαν να φτιάξουν κρασί μέσα σε ένα μεγάλο βαρέλι, για να έχουν να πίνουν όποτε θελήσουν. Πετάγεται λοιπόν ο Μάρτης και λέει: Τα αδέλφια του δεν είχαν αντίρρηση. Έτσι, τον πρώτο μούστο τον έριξε ο Μάρτης και ακολούθησαν στη συνέχεια και οι υπόλοιποι έντεκα μήνες. Ο καιρός πέρασε και ο μούστος έγινε κρασί. Έτσι τα 12 αδέλφια αποφάσισαν να πιουν το περιεχόμενο του βαρελιού.

Εγώ θα πρέπει να πιω πρώτος, γιατί εγώ έβαλα τον πρώτο μούστο στο βαρέλι, φώναξε αποφασιστικά ο Μάρτης.

     Οι άλλοι μήνες τον κοίταξαν καχύποπτα, αλλά δεν τόλμησαν να του φέρουν αντίρρηση. Έτσι, ο αλαζόνας Μάρτης έκανε μια πονηριά. Αντί να μοιραστεί το κρασί με τους υπόλοιπους, έκανε μια τρύπα πολύ κοντά στον πάτο του βαρελιού κι από εκείνη έπινε κι έπινε και τελειωμό δεν είχε. Μέχρι που κάποια στιγμή το βαρέλι άδειασε. Μόλις πήγαν κι οι υπόλοιποι μήνες να πιουν λίγο κρασί, κατάλαβαν τι είχε συμβεί. Ο Γενάρης, που ήταν και ο μεγαλύτερος αδερφός, θύμωσε πάρα πολύ κι έκανε τον Μάρτη τουλούμι στο ξύλο. Μετά από αυτό, αποφασίστηκε ο Ιανουάριος να είναι ο πρώτος μήνας του χρόνου. Γι΄ αυτό ο Μάρτης, πότε είναι ηλιόλουστος και πότε βροχερός. Όταν θυμάται τη φάρσα που έκανε στα αδέλφια του και το γλυκό κρασί, τότε γελάει και το πρόσωπό του λάμπει. Όταν όμως θυμάται το ξύλο που έφαγε, κλαίει γοερά. Ο λαός μας πάντα εντυπωσιαζόταν από τις απότομες αλλαγές καιρού του Μαρτίου, γι΄ αυτό κι έφτιαχνε διάφορες ιστορίες και παροιμίες, όπως «Μάρτης, γδάρτης και κακός παλουκοκαύτης» ή «Του Μάρτη του αρέσει να ‘ναι πάντα στο διπλό, μια στις δέκα να ‘χει ήλιο και τις άλλες ξυλιασμό». Όμως, ο Μάρτιος σήμαινε πάντα για τον λαό μας και τον ερχομό της άνοιξης, της καρποφορίας και της χαράς.

      Ένα έθιμο, που είναι συνδεδεμένο με τον ερχομό αυτού του μήνα, είναι ο «Μάρτης», το βραχιολάκι με την κόκκινη και λευκή κλωστή, που φοράνε τα παιδιά στον καρπό του χεριού τους. Η άσπρη κλωστή συμβολίζει την αγνότητα και η κόκκινη τη χαρά. Σε κάποιες περιοχές της χώρας μας, τα παιδιά βγάζουν τον «Μάρτη» μόλις δουν στον ουρανό τα πρώτα χελιδόνια της άνοιξης και τον αφήνουν στις τριανταφυλλιές, ώστε τα ασπρόμαυρα πουλάκια να το χρησιμοποιήσουν για να φτιάξουν τις φωλιές τους. Μια άλλη, πιο διαδεδομένη λαϊκή παράδοση, τονίζει ότι αυτό το βραχιολάκι πρέπει να φορεθεί στο χέρι μέχρι την Ανάσταση κι εκείνη τη μέρα να τοποθετηθεί στην πασχαλιάτικη λαμπάδα για να καεί.

Αυτός ο μήνας φυσικά αγαπητοί μου, είναι και ο μήνας που η Ελλάδα μας, γιορτάζει τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και την Επανάσταση του 1821, την 25η του Μαρτίου. Ο Ευαγγελισμός, η Επανάσταση του 1821, η Μ. Σαρακοστή και η άνοιξη είναι συνδεδεμένες άμεσα με τον Ελληνικό Μάρτιο. Όλα αυτά τα έθιμα και οι παραδόσεις δημιουργήθηκαν για να τιμήσουμε αυτές τις γιορτές και επετείους και να μην τις ξεχάσουμε ποτέ. Άλλωστε ο μήνας Μάρτιος, που «δεν λείπει ποτέ από τη Σαρακοστή», συνδέει τόσο όμορφα την καρποφορία και τον ερχομό της άνοιξης με την περίοδο της Σαρακοστής και την έλευση της Ανάστασης!!

Η Οσία Ευδοκία αγαπητοί μου φίλοι και Χριστιανοί μου ευλογημένοι, ήταν από την Ηλιούπολη της επαρχίας Λιβανησίας της Φοινίκης, γεννήθηκε κατά τους καιρούς της βασιλείας του Τραϊανού, και έζησε πρώτα ακόλαστη ζωή, παρασύροντας πολλούς εραστές με την ομορφιά της και μαζεύοντας πολύ πλούτο. Ύστερα όμως προσήλθε στον Χριστό, όταν άκουσε κάποιο μοναχό με το όνομα Γερμανό, ο οποίος κήρυσσε λόγους ευσεβείας και μετανοίας. Βαπτίζεται λοιπόν από τον επίσκοπο Θεόδοτο, καθώς πείστηκε σε Θείες αποκαλύψεις. Διότι της φάνηκε ότι ανήλθε στους ουρανούς, σαν να είχε βγει από τον εαυτό της και καθοδηγείτο από άγγελο και ότι οι άγγελοι την συνέχαιραν για την επιστροφή της, όπως και ότι κάποιος μαύρος και φοβερός στην όψη βρυχιόταν και κραύγαζε ότι τάχα αδικείται, αν του την έπαιρναν (δηλ. ο Διάβολος).

Η Ευδοκία λοιπόν μοίρασε τον πλούτο της, τον έδωσε σε πτωχούς και πήγε σε μοναστήρι. Εκεί ζούσε τον δρόμο της ασκήσεως θεάρεστα, έως ότου οι πρώην εραστές της, την κατήγγειλαν και την οδήγησαν στον Αυρηλιανό, που είχε τότε ανέβει στον βασιλικό θρόνο. Όταν όμως θαυματούργησε και ανέστησε τον υιό του βασιλιά που είχε πεθάνει, οδήγησε και τον βασιλιά στην πίστη του Χριστού. Μετά από αρκετά χρόνια δικάζεται από τον Διογένη τον ηγεμόνα της Ηλιούπολης, αλλά καθώς θαυματούργησε και πάλι, ελευθερώνεται. Τέλος ο Βικέντιος, που διαδέχτηκε τον Διογένη, έδωσε διαταγή και της έκοψαν το Κεφάλι.

Η Αγία Ευδοκία αποτελεί τύπο και σύμβολο της δύναμης της μετανοίας, όπως και άλλες μεγάλες άγιες της Εκκλησίας μας, σαν την οσία Μαρία την Αιγυπτία για παράδειγμα. Και θα έλεγε κανείς ότι όπως η Αγία Εκκλησία μας προβάλλει στο τέλος της Σαρακοστής την οσία Μαρία, για να δώσει θάρρος στους ραθύμους, έτσι ώστε, έστω και την τελευταία στιγμή, να μετανοήσουν ο Κύριος έχει πει δέχεται τον εργάτη της τελευταίας ώρας όπως τον εργάτη της πρώτης, αρκεί να μην υπάρχει πονηρία μετάθεσης της ώρας της μετάνοιας έτσι και τώρα, ήδη στην αρχή της Σαρακοστής, δίνει ισχυρή ώθηση μετανοίας, με την ευκαιρία της μνήμης της συγκεκριμένης οσίας.

Διότι και αυτή, σαν την πόρνη του Ευαγγελίου που ο Κύριος συγχώρησε λόγω της μετανοίας της, σαν την οσία Μαρία την Αιγυπτία που είπαμε, ενώ η ζωή της ήταν βουτηγμένη στην ασωτία, ευθύς ως άκουσε τον λόγο πίστεως και μετανοίας, πίστεψε και άλλαξε τρόπο ζωής τόσο, ώστε να γίνει καλόγρια, να κάνει θαύματα, να δώσει και την ίδια τη ζωή της προς χάρη του Κυρίου της.

Ο υμνογράφος μάλιστα Ιωάννης ο μοναχός, στο Δοξαστικό των αποστίχων του εσπερινού της ακολουθίας της, κινούμενος στα χνάρια της ποιητικής έμπνευσης της αγίας υμνογράφου Κασσιανής, χρησιμοποιώντας μάλιστα και ίδιες εκφράσεις, μας φέρνει ενώπιον του μεγαλείου της καρδιακής συντριβής της: «Άφησε τα ωραία και ποικίλα του βίου η οσία και μάρτυς, σήκωσε τον σταυρό στους ώμους της και προσήλθε να σε νυμφευθεί, Χριστέ. Και με θρηνητικά δάκρυα φώναζε: Μην με απορρίψεις την πόρνη, συ που καθαρίζεις τους ασώτους. Μην περιφρονήσεις τα δάκρυα που χύνω για τις φοβερές αμαρτίες μου. Αλλά δέξου με, όπως την πόρνη εκείνη που σου πρόσφερε το μύρο και να ακούσω κι εγώ: η πίστη σου σε έσωσε, πήγαινε στον δρόμο της ειρήνης» «Καταλιπούσα τα τερπνά και ποικίλα του βίου η οσία και μάρτυς και τον σταυρόν αραμένη επ’ ώμων, προσήλθε του νυμφευθήναί σοι, Χριστέ, και σηυν οιμωγαίς δακρύων εβόα∙ Μη με την πόρνης απορρίψης, ο ασώτους καθαίρων∙ μη μου τα δάκρυα παρίδης των δεινών οφλημάτων∙ αλλά δέξαι με, ώσπερ την πόρνην εκείνην, την το μύρον σοι προσενέγκασαν, και ακούσω καγώ∙ η πίστις σου σέσωκέ σε, πορεύου εις ειρήνην».

Ο υμνογράφος πράγματι μας κατανύσσει περιγράφοντας τον εσωτερικό αγώνα της οσίας Ευδοκίας και μας ανάγει στην πνευματική ατμόσφαιρα της Μεγάλης Εβδομάδας, τότε που το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης, αιρόμενοι στα φτερά της ποίησης της αγίας Κασσιανής, γινόμαστε μέτοχοι και εμείς της συντριβής της γυναίκας εκείνης του Ευαγγελίου, που έλουσε με τα δάκρυα της αγάπης της τα πόδια του Κυρίου. Είμαστε ευγνώμονες για αυτό στον Ιωάννη τον μοναχό, τον άγιο υμνογράφο. Οι ύμνοι της Εκκλησίας μας βέβαια μας τονίζουν και άλλες όψεις της αγιασμένης ζωής της οσιομάρτυρος. Και αξίζει κανείς πρώτον να σταθεί στο πώς η οσία μπόρεσε να ξεπεράσει την παθολογική στροφή της στα αμαρτωλά πάθη της. Μας λέει λοιπόν ότι μόνο η δύναμη της αγάπης του Χριστού ήταν εκείνη που της έδωσε την δύναμη. Με άλλα λόγια, κανείς δεν μπορεί να ξεπεράσει τα πάθη του και τη γοητεία που ασκεί ο αμαρτωλός κόσμος πάνω σ’ αυτά, αν δεν υπάρξει η μεγαλύτερη δύναμη ελευθερίας στον κόσμο, η δύναμη και η αγάπη του Χριστού. «Προτίμησες, Ευδοκία, τον σεμνό Νυμφίο Χριστό, αντί της αγάπης των εραστών που φθείρουν την ψυχή, και απόθεσες τον εαυτό σου στον άφθαρτο έρωτά Του» («Αγάπης εραστών των φθαρτικών σεμνόν προτιμήσασα Νυμφίον, τω έρωτι, Ευδοκία, τω αφθάρτω επανέθου σαυτήν») (ωδή ς΄).

Και δεύτερον, ο υμνογράφος μας παραλληλίζει την Οσία, λόγω της καταγωγής της από την Σαμάρεια, με τη Σαμαρείτιδα του Ευαγγελίου του Αγίου Ιωάννου, την μετέπειτα αγία μεγαλομάρτυρα Φωτεινή. Για να πει: «η Σαμαρείτις Ευδοκία δεν σου πρόσφερε, Σωτήρα Κύριε, νερό, σαν εκείνην του Ευαγγελίου παρά το φρέαρ του Ιακώβ, αλλά το αίμα της που έρρευσε από τον τράχηλό της, όταν αποκόπηκε για χάρη Σου η αγία κεφαλή της» («Η Σαμαρείτις ουχ ύδωρ Ευδοκία, αλλ’ αίμα, Σώτερ, εκ τραχήλου σοι φέρει») (στίχοι κοντακίου).

Πράγματι: δεν υπάρχει ανώτερο δώρο προς τον Χριστό από την προσφορά του ίδιου μας του εαυτού. Διότι στην πραγματικότητα πρόκειται περί αντιδώρου, αφού Εκείνος πρώτος μας πρόσφερε ως δώρο το δικό Του αίμα. Όταν Εκείνος μας τα έχει δώσει όλα, δεν μπορούμε εμείς να κινηθούμε σε μικρότερη κλίμακα. Απλώς το γνωρίζουμε: η προσφορά η δική μας γίνεται με τη χάρη και πάλι Εκείνου και κατανοείται ως συμμετοχή στη δική Του θυσία.

Ιερά Λείψανα: Αποτμήματα της Αγίας Ευδοκίας βρίσκονται στις Μονές Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους, Φανερωμένης Σαλαμίνος, Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων και Βουλκάνου Μεσσηνίας και στη Λαύρα Αγίου Αλεξάνδρου Νέβσκι Αγίας Πετρουπόλεως.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. δ’.

Ἐν σοί Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τό κατ᾽ εἰκόνα· λαβοῦσα γάρ τόν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καί πράττουσα ἐδίδασκες, ὑπερορᾷν μέν σαρκός, παρέρχεται γάρ· ἐπιμελεῖσθαι δέ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτoυ· διό καί μετά Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὁσία Εὐδοκία τό πνεῦμά σου.

ΑΝΟΙΞΗ η πιο γλυκιά και όμορφη

εποχή του χρόνου!

Εύχομαι και οι ψυχές μας

να γίνουν ολάνθιστα λιβάδια

και να μοσχοβολούν ευωδίες Ουράνιες …

Αγάπης, καλοσύνης, στοργής,

πίστης, υπομονής, ελπίδας …

Με μια λέξη… να ευωδιάζει εντός μας Άνοιξη!!