Tου Κώστα Διαμαντόπουλου
(Περιφερειακός Σύμβουλος με την παράταξη ” Μαζί Αλλάζουμε – Δυτική Ελλάδα “)
Θα τα γράψω όπως τα αντιλαμβάνομαι χωρίς να είμαι ειδικός στις διεθνείς σχέσεις και το Διεθνές Δίκαιο.
Ζούμε σε μια χώρα που υπερασπίζεται τις θέσεις της με κριτήριο το Διεθνές Δίκαιο. Στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, νότια της Κύπρου , παντού. Ούτε ΗΠΑ ούτε Ρωσία είμαστε, ούτε Ισραήλ που επιβάλλονται με το “δίκαιο” του ισχυρού. Ούτε Τουρκία που λειτουργεί ως αναθεωρητική δύναμη.
Η χώρα μας λοιπόν αρνείται πεισματικά να αναγνωρίσει το Παλαιστινιακό Κράτος. Μια τέτοια ενέργεια ( η αναγνώριση δηλαδή) θα αποδείκνυε στην πράξη ότι όταν μιλάμε σε κυβερνητικό επίπεδο για δύο κράτη το εννοούμε και δεν το λέμε υποκριτικά . Αυτή τη στιγμή στην περιοχή υπάρχει μόνο το Ισραήλ ως κυρίαρχο κράτος.
Επιστρέφουμε όμως στο Διεθνές Δίκαιο .
Πόσο συμβατό με το Διεθνές Δίκαιο είναι το Ισραήλ να “ισοπεδώνει” τη Γάζα;
Πόσο συμβατό με το Διεθνές Δίκαιο είναι να επεκτείνονται οι εποικισμοί στη Δυτική Όχθη δημιουργώντας συνθήκες ντε φάκτο κατοχής;
(θυμίζω ότι ένα από τα εμπόδια στην επίλυση του Κυπριακού είναι οι Τούρκοι έποικοι στο κατεχόμενο τμήμα του νησιού)
Και αν στη Γάζα το πρόβλημα (η αφορμή θα έλεγα ) είναι η Χαμάς, στη Δυτική Όχθη ποιο είναι ; Η μετριοπαθής Φατάχ?
Ιστορικά ξέρουμε ότι πίσω από μια στρατιωτική επιχείρηση κρύβεται ένας πολιτικός στόχος. Άλλοτε φανερός και άλλοτε λιγότερο ορατός . Δεν ξέρω αν ο στόχος είναι το real estate στη Γάζα όπως ομολόγησε κυνικά ο Υπουργός Οικονομικών του Ισραήλ.
Η ταπεινή μου άποψη είναι ότι επιδιώκουν να σβήσουν την παραμικρή πιθανότητα να υπάρξει κυρίαρχο Παλαιστινιακό Κράτος στην περιοχή.
Για να είμαστε επομένως συνεπείς στην υπεράσπιση των θέσεων μας ως χώρα με κριτήριο το Διεθνές Δίκαιο , η αναγνώριση του Παλαιστινιακού Κράτους από την Ελληνική Κυβέρνηση είναι μονόδρομος κόντρα στον ανιστόρητο καθωσπρεπισμό και τον κουτοπόνηρο ισαποστακισμό.
(Στη φωτό ο Μοχάμεντ Ντουνταρ, ο μοναδικός αθλητής που εκπροσώπησε την Παλαιστίνη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβο του Τόκιο).
