Του Κώστα Διαμαντόπουλου, Περιφερειακού Συμβούλου
Την Παρασκευή θα είμαστε στην πλατεία του Πύργου.
Δυο χρόνια τώρα στριφογυρίζει στο μυαλό μου ένας μυθιστορηματικός διάλογος από το βιβλίο “Κάτι κρυφό μυστήριο” της Καρολίνας Μέρμηγκα…
«Μα πόσο χρόνο θέλετε πια, Κυβερνήτη (εννοεί τον Καποδίστρια);»
«Θέλω τον χρόνο που χρειάζονται πάντα οι Έλληνες για να διαφωνήσουν και να απορρίψουν και να μην εφαρμόσουν τίποτα απ’ όσα τους ζητούνται. Και μετά να το ξανασκεφτούν και να το δουν διαφορετικά και σιγά σιγά να το αποδεχτούν. Και στο τέλος να το επαινέσουν. Χρειάζεται πολύς χρόνος γι αυτό».
«Έτσι που το λέτε, ναι, υποθέτω…»
«Και χρειάζεται και κάποιος να πεθάνει. Για να μπορούν να λένε, μετά, ότι αυτός ο κάποιος ήταν ο πιο καλός».
Για πρώτη φορά το βλέμμα του Γερμανού (εννοεί το Φρίντριχ Τιρς, ελληνιστή φιλόλογο) είναι λιγότερο επιφυλακτικό: «Τι εννοείτε;»
«Χρειάζεται κάποιος να πεθάνει».
Ένα πελώριο «γιατί» αιωρείται.
Γιατί πάντα να χρειάζεται κάποιος να πεθάνει για να ανασκουμπωθούμε, να το δούμε αλλιώς, σοβαρά και υπεύθυνα;
Γιατί μια χώρα με πλούσια σιδηροδρομική ιστορία απαξιώνει την ίδια την ιστορία της;
Γιατί παίζει στα ζάρια ανθρώπινες ζωές;
Γιατί μέχρι σήμερα, δύο χρόνια τώρα, τα ερωτήματα πολλαπλασιάζονται αντί να περιορίζονται;
Γιατί πάντα χρειάζεται κάποιος να πεθάνει;
ΥΓ Ο Χαρίλαος Φλωράκης συνήθιζε να λέει…
«Κατουράς στη θάλασσα, θα το βρεις στο αλάτι…»
Αυτό συνέβη και με το σιδηρόδρομο στη χώρα. Μόνο που το ”βρήκαμε” με τον πλέον τραγικό τρόπο στα Τέμπη. Πιστέψαμε ότι ιδιωτικοποιώντας το μεταφορικό έργο (επιβάτες και εμπορεύματα) θα λύναμε το πρόβλημα. Ξέχασαμε όμως ότι οι μεταφορές απαιτούν σοβαρές επενδύσεις στα δίκτυα και την ασφάλεια. Η στενόμυαλη ”αστική τάξη” της χώρας δεν είδε ποτέ σοβαρά το σιδηρόδρομο. Ούτε τώρα τον βλέπει. Τον αντιλαμβάνεται μάλλον ανταγωνιστικά στις προωθούμενες συμβάσεις παραχώρησης για τους αυτοκινητοδρόμους. Τον προσεγγίζει ως κόστος και όχι ως επένδυση.
Λες και η υπόλοιπη Ευρώπη δε ”δουλεύει” και τα δύο..
