Γράφει ο Βασίλης Χριστακόπουλος
(Πολιτικός Επιστήμονας – Μέλος ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ Πύργου)
Η έκρηξη της ακρίβειας προκαλεί θυμό και οργή στους πολίτες, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους. Ένας λογαριασμός της ΔΕΗ και των άλλων παρόχων αρκεί όχι μόνο για να εξανεμιστεί όλο το μηνιάτικο, αλλά και να βυθιστεί το νοικοκυριό σε δόσεις και διακανονισμούς πριν βυθιστεί στο σκοτάδι. Η πανδημία διαψεύδει καθημερινά όλες τις διαβεβαιώσεις των κυβερνητικών παραγόντων που με προκλητικό τρόπο απαξιώνουν το δημόσιο σύστημα, αλλά και αυτή καθαυτή τη δημόσια υγεία.
Και ήρθε ο πόλεμος στην Ουκρανία για να δείξει πόσο γυμνός είναι ο βασιλιάς – και ο δικός μας και ο ξένος. Η ρωσική εισβολή ανέδειξε την απόλυτη αδυναμία και ανικανότητα της παγκόσμιας ηγεσίας. Γεωπολιτικά παιχνίδια, επίδειξη χειρισμών, διεκδικήσεις εδαφικού πλούτου. Και οι λαοί στο φάσμα της μεγαλύτερης αβεβαιότητας.
Υπάρχει διέξοδος; Ο μόνος τρόπος είναι η παθητική αναμονή; Να παραμείνουμε ακίνητοι και ανενεργοί κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη;
Τι αποκομίσαμε όλοι εμείς που συμμετείχαμε στο 3ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ;
Την ανάγκη επιστημονικής τεκμηρίωσης εναλλακτικών πολιτικών από τη σκοπιά της Αριστεράς και των προοδευτικών δυνάμεων. Περιμένει ο κόσμος την παρουσίαση ενός τεκμηριωμένου και ελπιδοφόρου σχεδίου για την Ελλάδα. Δικαιούται να ακούσει ένα ειλικρινές, ρεαλιστικό σχέδιο για την επόμενη μέρα. Ένα σχέδιο που θα πείσει ότι υπάρχει εναλλακτική λύση. Αλλά, επιπλέον, περιμένει και θέλει να ακούσει την Αριστερά να αναγνωρίζει τις παθογένειές της και τις αγκυλώσεις της.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ να πείσει με ρεαλιστικές λύσεις ότι μπορεί να ανακτήσει συλλογικά αγαθά από τη δημόσια σφαίρα. Ότι μπορεί να ανατρέψει τις αντιμεταρρυθμίσεις που μεθοδικά έχει προωθήσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ότι μπορεί να αναδιανείμει με δικαιοσύνη και προς όφελος του κοινωνικού συνόλου δικαιώματα και πόρους, και να οικοδομήσει ένα ανταποδοτικό κοινωνικό κράτος. Ότι μπορεί να θεσμοθετήσει προοδευτικές πολιτικές πραγματοποιώντας ριζικές δομικές αλλαγές, τομές και μεταρρυθμίσεις που θα έχουν αντοχή στις συντηρητικές αντεπιθέσεις.
Εμείς πρέπει να αναμετρηθούμε με τον παλιό μας εαυτό και του φόβους μας, από τη μία, με τον ταξικό μας εχθρό από την άλλη, και να βγούμε νικητές. Με οδηγό μας το πρόγραμμά μας, το βλέμμα στα μεγάλα πεδία και στόχευση ένα πλατύ μέτωπο. Και με αυτά να πείσουμε τους “αποκλεισμένους” ό,τι μόνο εμείς είμαστε γι αυτούς.
