Γράφει η Δήμητρα Βραχά
Όταν ήμουν μικρή, γύρω στα οχτώ μου περίπου, είχαμε περάσει μια περίοδο που η Αμερική ήταν στη φάση πολέμων, με όλους, για όλα…
Θυμάμαι μόνο, ότι κοιμόμασταν κ ξυπνούσαμε με τον ίδιο φόβο, την εμπλοκή μας.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι έλεγαν, «ο θεός να βάλει το χέρι του κ άρχισαν όλοι να αναφέρουν, την Τουρκία, την Πόλη, το τότε, τις επιπτώσεις, τις δυσκολίες»…
Εγώ απλά καθόμουν πάντα, αμέριμνη, σαν να μην νοιάζομαι, μα όσο κρυφάκουγα, τόσο προσευχόμουν.
Σήμερα, τριάντα χρόνια μετά, κάθε βράδυ κάνω τον σταυρό μου κ προσεύχομαι, όμως ανακαλύπτω ότι σε αυτόν τον πόλεμο, η προσευχή δεν αρκεί…
Αυτός ο πόλεμος που έχει ξεσπάσει είναι διαφορετικός…
-θες για την φτώχεια που έχει κατακλύσει τον κόσμο, εξαιτίας των κυβερνώντων
-θες για τους επιχειρηματίες που τους αναγκάζουν να πεινάσουν,
-θες για τα παιδιά που έπρεπε να ζουν κ να χαίρονται, να κάνουν δηλαδή αυτό που επιβάλει η ίδια η ζωή, να παίζουν για να μεγαλώσουν.. να ελευθερώνουν τις ψυχές τους για να χαίρονται, να ονειρευτούν και τελικά να χτίσουν, για να Δημιουργήσουν..
Κι εμείς απλά τα φιμώσαμε για αρχή με μάσκες και μετά θα δείξει…
ή
Μήπως οι γκρίζες μέρες φέρνουν σκληρούς ηγέτες και δημιουργούς για νέες ιδανικές, για κάποιους κοινωνίες…
Αν κάτι θέλεις να αλλάξει. Εσύ άλλαξε το ή καλύτερα Εσείς.
Ιδανικότερα ΕΜΕΙΣ.
Μόνο του, το στραβό δεν διορθώνεται, χειροτερεύει.
Η εξουσία σε χέρια ανόητων, που εμπαίζουν τον πόνο των ανθρώπων κ προκαλούν, μετατρέπεται σε τερατούργημα της δομής των κοινωνιών.
Μεμονωμένες διάσπαρτες φωνές δεν Εισακούονται.
Η φωνή αποκτά δύναμη όταν ενωθεί με τις υπόλοιπες.
Για τα παιδιά που έχετε και για τα παιδιά που θέλετε να αποκτήσετε.
