Επιμέλεια:
Θοδωρής Λάμπρος
([email protected])
Όταν οι Αθηναίοι έχτιζαν τον Παρθενώνα, μετέφεραν τα μάρμαρα από την Πεντέλη με μουλάρια. Ανάμεσα όμως, στα πεισματάρικα αυτά τετράποδα ήταν και ένα, όπως αναφέρει ο Αριστοτέλης, που ήταν πάνω από ογδόντα χρονών. Το απάλλαξαν τότε από την δουλειά και το άφησαν να γυρίζει ελεύθερο. Συνηθισμένο όμως εκείνο να κάνει τόσο καιρό αυτό το δρομολόγιο, δεν ήθελε να απομακρυνθεί και εξακολουθούσε να πηγαίνει στους παλιούς του συντρόφους. Οι Αθηναίοι που το λυπήθηκαν, διέταξαν με ψήφισμα τους σιτοπώλεις να μην το απομακρύνουν από το σιτάρι που είχαν για πούλημα, αλλά να το αφήνουν να τρώει όσο θέλει. Έτσι βγήκε η παροιμία: «πείσμων ως ιερός ημίονος» γιατί το μουλάρι αυτό θεωρήθηκε από τους αρχαίους ιερό. Σήμερα την ίδια φράση την ακούμε με διαφορετικά λόγια: «είναι πεισματάρης σα μουλάρι», τρώει σα μουλάρι» κλπ. Τις λέμε για τους ανθρώπους εκείνους, που φέρνονται συχνά σαν το… ιερό εκείνο τετράποδο.
