Το “Δίκτυο Αυτοδιοικητικών”, με ανακοίνωσή του μας θυμίζει «την ξεχασμένη 1η Απρίλη 1955», επέτειο έναρξης του Εθνικού Απελευθερωτικού αγώνα κατά των Άγγλων. Του ένοπλου αγώνα που έκαναν τα νιάτα της Κύπρου, μέσα από τις τάξεις της ΕΟΚΑ, (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών), υπό την καθοδήγηση του Γεωργίου Γρίβα Διγενή, διεκδικώντας «Αυτοδιάθεση και Ένωση της Κύπρου με την μητέρα πατρίδα».
Η ανακοίνωση, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Είμαστε όλοι παιδιά της Ε.Ο.Κ.Α», αναφέρει.
«Τα μεσάνυχτα της 31ης Μαρτίου/ 1ης Απριλίου 1955 οι κυπριακές πόλεις συγκλονίσθηκαν από εκρήξεις βομβών. Ήταν η έναρξη του Έπους της Ε.Ο.Κ.Α, ενός ακόμα Έπους του Νεώτερου Ελληνισμού, του τελευταίου στη σειρά των απελευθερωτικών αγώνων των Ελλήνων για την Εθνική ολοκλήρωση.
Ο αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α 1955-1959, «για Ένωση και μόνον Ένωση», υπό την ηγεσία του Γεωργίου Γρίβα -Διγενή υπήρξε παλλαϊκός και ενωτικός.
Η Ε.Ο.Κ.Α 1955-1959 υπήρξε πρότυπο αντιαποικιοκρατικού αγώνα και μάλιστα σε συνθήκες εξαιρετικά δυσχερείς, διότι έλαβε χώρα σε νησί, όπου οι δυνατότητες ανεφοδιασμού και επικοινωνίας ήταν περίπου αδύνατες. Ο ίδιος ο Φιντέλ Κάστρο έστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον Γεώργιο Γρίβα-Διγενή, εκφράζοντας τον θαυμασμό του και δηλώνοντας ότι εμπνέεται από τον αγώνα του.
Η Βουλή των Ελλήνων ομόφωνα ανακήρυξε τον Γεώργιο Γρίβα ως “άξιο τέκνο της πατρίδας” τον Μάρτιο του 1959 για την συμβολή του στην απελευθέρωση της Κύπρου μας από τους Άγγλους κατακτητές. Το ίδιο έπραξε και η Κυπριακή Βουλή των Αντιπροσώπων στις 31 Ιανουαρίου 1974, τρεις μέρες μετά τον θάνατο του αξέχαστου στρατηγού, ενώ σε ανάλογη τιμή προχώρησε σε πανηγυρική της συνεδρίαση και η Ακαδημία Αθηνών.
Το “Δίκτυο Αυτοδιοικητικών” αποτίει φόρο Τιμής στους ήρωες και μάρτυρες της εσχατιάς του Ελληνικού νότου, της αρχοντικής Κύπρου, που παραμένει σκλαβωμένη σε ένα μεγάλο τμήμα της και εκφράζει την ευχή ο τιμημένος αυτός αγώνας να δικαιωθεί.
Ας αναλογιστεί ο καθένας τις ευθύνες του απέναντι στην ιστορία και με όπλο την πίστη μας και με παρακαταθήκη όσα μας άφησαν οι ήρωες της ΕΟΚΑ, ας αρχίσουμε επιτέλους να διεκδικούμε το αυτονόητο, που δεν είναι άλλο από μία δίκαιη λύση που θα φέρει την πολυπόθητη απελευθέρωση της Κύπρου μας. Διότι «τούτη η γη εν ποτισμένη με αίμαν».
