Γράφει ο Παναγιωτόπουλος Γιώργος
(Αν. Καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών
Δημοτικός Σύμβουλος Ανδραβίδας Κυλλήνης)
Είναι γνώριμο χαρακτηριστικό της πολιτικής ζωής του τόπου, η κάθε είδους φιέστα που φιλοδοξεί να διαμορφώσει πολιτική δράση εναρμονισμένη όχι με τις ανάγκες της κοινωνίας, όπως καταγράφονται στο μυαλό του πολίτη, αλλά με προσδοκία τις ανάγκες και την ωφέλεια του κατά περίπτωση, πολιτικού κόμματος.
Δεν είναι πρώτη φορά που «εγκαινιάζεται» ένα έργο ζωτικής σημασίας για τον τόπο. Ο δρόμος Πατρών Πύργου.
Στο βωμό της πολιτικής επικοινωνίας και της αποκόμισης της ανάλογης υπεραξίας, οι πολίτες βλέπουν πάλι το ίδιο έργο, ως θεατές.
Ένας δρόμος θανάτου, που στοίχισε σε εκατοντάδες συμπολίτες μας, την ζωή τους.
Ένας δρόμος που σε κάθε του μέτρο, φωτίζεται από τα εικονοστάσια των ψυχών αδικοχαμένων ανθρώπων, θυσιασμένων στο βωμό της χρόνιας απραξίας και αδιαφορίας της πολιτείας και των εκπροσώπων της.
Η κοινωνία ζει ένα καθημερινό προσκλητήριο θανάτου και διαρκώς αναζητά το γιατί.
Δεν θα επικαλεστώ το «διαρκές έγκλημα» που βαραίνει το πολιτικό σύστημα και ιδιαίτερα τους ασκήσαντες εξουσία.
Θα επικαλεστώ όμως την ανάληψη ευθύνης που παραμένει στα αζήτητα από την ευνομούμενη πολιτεία.
Δεν γράφω για να μειώσω την αξία, της πιθανής υλοποίησης του έργου.
Ζητώ όμως να σεβαστούν τους αδικοχαμένους συμπολίτες μας, να σταθούν με μετριοπάθεια όπως αρμόζει στο χρέος τους. Δεν αρμόζουν οι φιέστες και ο λαϊκισμός.
Αξιοπιστία και πολιτική ευθύνη χρειάζεται. Αυτές είναι κάποιες από τις αρετές, για την πολιτική.
Μετριοπάθεια και σεβασμός σε όλους μας.
Παραπέμπω δε, στην πλούσια παρακαταθήκη του Θουκυδίδη και στην φιλοσοφική προσέγγιση του Αριστοτέλη ως ιστορική αναφορά, που ίσως βοηθήσει, μιας και ζούμε σε περίοδο κρίσης.
Οι δεκαετίες που χάθηκαν και μαζί τους χάθηκαν συνάνθρωποί μας, επιζητούν από τους κυβερνώντες και από τον πρωθυπουργό της χώρας, με αφορμή την επίσκεψή του στο νομό μας , ένα μεγάλο «συγνώμη ευθύνης».
Αυτό θα ωφελούσε και όχι οι κάθε είδους τυμπανοκρουσίες της επικοινωνίας για κομματικό όφελος.
