Γράφει η Βιργινία Σίμου
(Υπεύθυνη οικογενειακής πολιτικής και ισότητας των φύλων Δ.Ε.Ε.Π. Ηλείας)
Η βία σ’ οποιοδήποτε χώρο, όχι μόνο σε σχολεία, είναι μάστιγα, δεν είναι πρόβλημα με ένα ξενόφερτο όνομα.Μόνο κάποιος που έχει βιώσει bullying μπορεί να καταλάβει πόσο σοβαρό πρόβλημα μπορεί να γίνει και κρατάω τον αγγλικό όρο γιατί η ελληνική λέξη «εκφοβισμός» περιγράφει πολύ πιο ανώδυνα, όσα ο όρος bullying περιλαμβάνει. Απειλή, ξυλοδαρμό, τρόμο, άρνηση, καταρράκωση προσωπικότητας, τραύματα που σε ακολουθούν μια ζωή και που δύσκολα επουλώνονται.
Και επειδή στα Ελληνικά δεν υπάρχει μια λέξη, ένας όρος, που να προσδιορίζει το πρόβλημα στο μέγεθος που υπάρχει και μέχρι πρόσφατα αυτό το πρόβλημα δεν μπορούσε να εντοπιστεί, ουσιαστικά όμως, το bullying υπήρχε και ήταν πάντα το ίδιο, εδώ και δεκαετίες.
Χρησιμοποιώντας τον όρο bullying αναφερόμαστε στη σωματική και συναισθηματική κακοποίηση ενός ατόμου που τις περισσότερες φορές σκοπός είναι ο αποκλεισμός από τις κοινωνικές ομάδες, κάνοντας όλους μας θεατές (παιδιά , γονείς, εκπαιδευτικοί) στα πλαίσια σχολείων, αθλητικών συλλόγων, κατασκηνώσεων, κλπ.
Στο πρόβλημα του bullying τα τελευταία χρόνια προστέθηκε και άλλη μία παράμετρος που προέκυψε από την τεχνολογία, το cyberbullying, ηλεκτρονικός εκφοβισμός, με το οποίο γίνεται θυματοποίηση μαθητών και όχι μόνο, μέσα από το internet.
Η σύγχρονη τεχνολογία επιτρέπει να γίνεται ο εκφοβισμός διαδικτυακά ή με μηνύματα σε κινητά τηλέφωνα, έτσι οι θύτες μπορούν να στήσουν ολόκληρη ιστοσελίδα όπου προβάλλουν σκηνές του θύματος και καλούν άλλους χρήστες να κάνουν τα δικά τους ειρωνικά σχόλια. Χρησιμοποιείται ως ένα εκβιαστικό μέσο παραβιάζοντας κάθε μορφή ανθρωπίνου δικαιώματος.
Συνήθως οι θύτες είναι οι ίδιοι θύματα βίαιης συμπεριφοράς σε κάποιο άλλο πλαίσιο ή ακόμη και από το οικογενειακό τους περιβάλλον. Έχουν υποστεί σωματική τιμωρία και οικογενειακή βία. Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες το 50% των ψυχιατρικών προβλημάτων πηγάζουν από την παιδική ηλικία.
Η απόρριψη και ο αποκλεισμός που έχουν υποστεί προβάλλονται σε άλλα άτομα που τα θεωρούν αδύναμα και ακόμη θα μπορούσαμε να το τοποθετήσουμε και ως μέσο «εκδίκησης».
Ο θύτης με τη βίαιη συμπεριφορά του εκφράζει τους δικούς του φόβους και τις δικές του ανασφάλειες, τις οποίες καλύπτει. Η ταπείνωση των άλλων του προσφέρει αίσθηση δύναμης και ανωτερότητας κι έτσι καλύπτει την δική του χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Όλοι μας έχουμε μερίδιο ευθύνης σ΄αυτή τη μάστιγα, ένα άλλο είδος πανδημίας και στόχος είναι Σχολείο – Γονείς – Αρμόδιες αρχές, να συνεργαστούν υπεύθυνα και σοβαρά, παίρνοντας μέτρα ασφαλείας και δημιουργώντας υπηρεσίες υποστήριξης ώστε να σταματήσει ο εκφοβισμός και να δημιουργηθεί ένα περιβάλλον ασφαλές όπου τα θέματα θα αντιμετωπίζονται με αποδοχή και κατανόηση.
Στόχος είναι ο σεβασμός της προσωπικότητας και η τόνωση της αυτοεκτίμησης των θυμάτων.
