Γράφει η Ηρώ Παλαιολόγου
(Συγγραφέας)
Η ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΜΟΥ
Ένα σπιρτόξυλο, για πένα.
Αίμα στο πάτωμα χυμένο, για μελάνι.
Το ξεχασμένο περιτύλιγμα της γάζας, για χαρτί.
Μα, τι να γράψω;
Τη διεύθυνσή μου μονάχα,
ίσως, προφτάσω.
Παράξενο, και πήζει το μελάνι.
Μέσ’ από τη φυλακή σας,
γράφω στην Ελλάδα.
*
ΥΠΟΣΧΕΣΗ
Τα δάκρυα, που στα μάτια μας
Θα δείτε ν’ αναβρύζουν,
Ποτέ μην τα πιστέψετε
απελπισιάς σημάδια.
Υπόσχεση είναι μοναχά,
γι’ αγώνα και υπόσχεση.
*
Η ΜΠΟΓΙΑ
Ζωντάνεψα τους τοίχους,
φωνή τους έδωσα
πιο φιλική να γίνουν συντροφιά.
Κι οι δεσμοφύλακες ζητούσαν
να μάθουνε, πού βρήκα τη μπογιά.
Οι τοίχοι του κελιού
το μυστικό το κράτησαν
κι οι μισθοφόροι ψάξανε παντού,
όμως, μπογιά δεν βρήκαν,
γιατί στιγμή δε σκέφτηκαν
στις φλέβες μου να ψάξουν.
